Ο Χριστός θέλει τους ανθρώπους ακέραιους

«τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων» (Ματθ. 9, 29)  «Τότε ἄγγιξε τα μάτια τους καί εἶπε»

Είναι χαρακτηριστικό ένα παράδειγμα δύο θαυμάτων που γίνονται και συνεχόμενα. Ο Χριστός δίνει το φως σε δύο τυφλούς αγγίζοντάς τους και θεραπεύει έναν δαιμονισμένο, που ο διάβολος του είχε στερήσει την ακοή. Δεν βλέπουμε τον Χριστό να αδιαφορεί για το έλλειμμα στην λειτουργία των αισθήσεων στους ανθρώπους. Αντίθετα, δίνει το φως και την ακοή σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη χρησιμοποιώντας την αίσθηση της αφής, χωρίς να συζητά για το πώς θα χρησιμοποιήσουν τις δωρεές αυτές οι θεραπευθέντες.

            Ο Χριστός θέλει τους ανθρώπους ακέραιους. Η ακεραιότητα δεν περιλαμβάνει μόνο την ίαση της ψυχής, αλλά συμπεριλαμβάνει και το σώμα. Για τον Χριστό οι αισθήσεις είναι δωρεά του Θεού στον άνθρωπο, προκειμένου να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και την ίδια στιγμή να σχετίζεται με τους συνανθρώπους του. Όταν ο άνθρωπος δεν βλέπει, όταν δεν ακούει στερείται την πληρότητα. Δεν πλαστήκαμε για να παραμείνουμε στην ατέλεια του ελλείμματος. Πλαστήκαμε για να πορευτούμε στην ομοίωση του Θεού. Και η ομοίωση δεν είναι μόνο στο μέρος της ψυχής, αλλά περιλαμβάνει και το σώμα. Γι’ αυτό και ο Χριστός προσέλαβε το σώμα και την ψυχή μας, δηλαδή την φύση μας, για να μας δείξει ότι σ΄ Αυτόν όλα είναι ευλογημένα, όλα αγιάζονται, όλα αναζητούν και βρίσκουν την ακεραιότητά τους.

Το ερώτημα που θέτει ο Χριστός στους τυφλούς είναι κατά πόσον πιστεύουν. Κριτήριο της χρήσης των αισθήσεων είναι η πίστη. Πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, στην αγάπη Του, στο Ευαγγέλιό του, στην κοινωνία με το πρόσωπο του Χριστού. Αν πιστεύουμε, οι αισθήσεις μας λειτουργούν δοξολογικά και ευχαριστιακά. Δοξάζουμε τον Θεό για την αγάπη Του. Τον ευχαριστούμε γιατί μας δίνει τη ευκαιρία μέσα από την όραση, την ακοή, την αφή, την γεύση, την όσφρηση, τον λόγο και την σιωπή να μπορούμε να συναντήσουμε και Εκείνον και τον πλησίον μας. Καλούμαστε δηλαδή να υπερβούμε την λογική της χρήσης και να περάσουμε στην δυναμική της αγάπης. Όποιος μένει στο να χρησιμοποιεί τις αισθήσεις του, δηλαδή το σώμα του, το σώμα των άλλων, τις αισθήσεις των άλλων χωρίς αγάπη, χωρίς ευθύνη, χωρίς έγνοια, δεν πιστεύει στην πραγματικότητα ή η πίστη του είναι ελλιπής.

Εκτός από την έλλειψη των αισθήσεων υπάρχει και η περίπτωση της λανθασμένης τους χρήσης.  Κι εδώ ο Χριστός επεμβαίνει για να τις θεραπεύσει από την αμαρτία. Τα μάτια μας να μην λειτουργούν με πονηριά. Τα αυτά μας να μην ευχαριστιούνται με τον κακό λόγο. Η αφή μας να μην χτυπά, να μην εκμεταλλεύεται, να μην υποτάσσει. Η όσφρησή μας και η γεύση μας να μην οδηγούν στην αυτάρκεια που εγκλωβίζει στο εγώ, αλλά στο μέτρο που μας κάνει πέρα από την επιβίωση να βλέπουμε τον σκοπό της ζωής, δηλαδή την αγάπη. Ο λόγος μας να σώζει, να ομορφαίνει την ζωή του άλλου, να αποκαλύπτει την αλήθεια, να γίνεται δημιουργικότητα. Και την ίδια στιγμή όλες οι αισθήσεις να οδηγούν στον Χριστό!

            Η χριστιανική πίστη δεν φυλακίζει τις αισθήσεις με την έννοια της σκλαβιάς. Τις περιφρουρεί, ώστε να μπορούμε να  εργαστούμε στην προοπτική της αγάπης. «Τας θύρας, τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν». Ο πολιτισμός άφησε στην άκρη την αγάπη και στην θέση της έβαλε την ηδονή. Άφησε στην άκρη την σχέση με τον Θεό και την Εκκλησία ως σχέση εμπιστοσύνης και υιοθέτησε την αντίληψη ότι η θρησκεία είναι καταπίεση και μόνο ηθική. Μηδένισε την αιωνιότητα και υιοθέτησε το δόγμα του «εδώ και τώρα». Έτσι η ικανοποίηση των αισθήσεων έγινε το δόγμα του πολιτισμού μας. Ας αναζητήσουμε το νόημα της λειτουργίας των αισθήσεων στα πλαίσια της αυθεντικής χριστιανικής παράδοσης, ώστε και δι΄ αυτών να δοξάζεται ο Θεός.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Κυριακή 19 -  Δευτέρα 27 Ιουλίου 2020

Κυριακή 19 Ιουλίου 2019 (Πατέρων Δ΄Οικ. Συνόδου):

7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

8.00 μ.μ. Εσπερινός Προφήτη Ηλία στο εξωκκλήσι

    του Προφήτη Ηλία  

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2020 (Προφήτου Ηλιού):

7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία, στο εξωκλήσι

του Προφήτη Ηλία.

7.00 μ.μ. Θερινή σύναξη Κατηχητικών Γυμνασίου -  Λυκείου

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2020 (Αγ. Μαρίας Μαγδαληνής & Μαρκέλλας):

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

6.30 μ.μ. Εσπερινός  

7.00 μ.μ. Θερινή σύναξη Κύκλου Συμμελέτης Αγίας Γραφής

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2020:

9.00 μ.μ. Μικρό Απόδειπνο μετά του Ακαθίστου Ύμνου.

Σάββατο 25 Ιουλίου 2020 (Κοίμηση Αγίας Άννης):

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

6.30 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Κυριακή 26 Ιουλίου 2019 (Αγίας Παρασκευής):

7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Δεν θα έχει Εσπερινό το απόγευμα.

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2020 (Αγίου Παντελεήμονος):

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Να είμαστε ΦΩΣ!

«Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 5, 16)

«Έτσι να λάμψει το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα σας»

Μία από τις λέξεις που χρησιμοποιεί  ο Χριστός, τόσο για τον εαυτό του, όσο και για μας τους ανθρώπους είναι το «ΦΩΣ». Δεν είναι μόνο ότι ονομάζει τον ίδιο «φως του κόσμου». Είναι ότι ζητά και από εμάς να λάμψει το φως μας μπροστά στους ανθρώπους. Ο καθένας μας, εάν θέλει να είναι χριστιανός, καλείται να είναι και να έχει φως, το οποίο δεν θα κρυφτεί, αλλά θα λάμπει μπροστά στους ανθρώπους.

Να είμαστε φως! Σωματικά και ψυχικά να κάνουμε τους άλλους να αισθάνονται ότι υπάρχει χαρά και ελπίδα βλέποντάς μας και συναναστρεφόμενοι μαζί μας. Να μην αποπνέουμε μιζέρια, θανατίλα, εγκλωβισμό στο εγώ μας, αλλά χαρά και προθυμία. Να εκφράζουμε ένα ήθος υπέρβασης του θανάτου κάθε μορφής. Στις δυσκολίες, στις ήττες, στις αποτυχίες. Ακόμη και στις μεγάλες δοκιμασίες, όχι να είμαστε αναίσθητοι, αλλά να μην μένουμε στο «τώρα». Να μπορούμε να προχωρούμε παρά πέρα. Στο ότι ο Θεός μας αγαπά, μας βλέπει, μας συμπονά και ότι ακόμη κι αν μας αφήνει να δοκιμαστούμε, δεν μας παραδίδει στην μοναξιά της απελπισίας. Αλλά και στην καθημερινότητα της ζωής, ένα ήθος αγάπης, όρεξης για ζωή και κοινωνία, η μετοχή στην συνάντηση κάνει τον χριστιανό να είναι φως. Αυτό αποτυπώνεται στο πρόσωπο, στο χαμόγελο, στο μέτρο, στην αυστηρότητα που δεν φοβίζει, αλλά ισορροπεί, σε μία αυθεντικότητα ύπαρξης. Στην χαρά της συναναστροφής!

Να έχουμε φως! Να μην αισθανόμαστε αυτόφωτοι και αυτάρκεις, αλλά να αντλούμε το φως από την πίστη, τους αγίους, την ζωή της  Εκκλησίας. Αλλά και από τον καθέναν άνθρωπο, ακόμη κι απ’ αυτούς που μοιάζουν παραδομένοι στο σκοτάδι, μπορούμε να αντλήσουμε ιδέες, να ενεργοποιήσουμε την κριτική μας ικανότητα, όχι για να απορρίψουμε τα πρόσωπα, αλλά για να μην μιμηθούμε τις πράξεις τους, την αμαρτία, και την ίδια στιγμή να γίνεται η στάση των άλλων αφορμή για να θυμόμαστε τα δικά μας λάθη, τις δικές μας αποτυχίες, τις παγίδες στις οποίες πέσαμε, κάποτε ξεκινώντας και από καλές προθέσεις. Να έχουμε φως σημαίνει να καλλιεργούμε τον εαυτό μας, όχι μόνο με την άσκηση, την νηστεία, την προσευχή, αλλά και με την μελέτη. Να διαβάζουμε λόγο αγαθό, από όπου κι αν προέρχεται, για να μην ψηλώνει ο νους μας από την οίηση του τι έχουμε και ποιοι είμαστε.

Σε έναν κόσμο όπου αγαπάμε περισσότερο το σκοτάδι, όπου την χαρά την αναζητούμε συχνά στην νύχτα και όχι στην ημέρα, όπου η αμαρτία βαφτίζεται δικαίωμα και αρετή, ο Χριστός εξακολουθεί να μας προτρέπει μαζί Του να γίνουμε και να δίνουμε φως! Και στα έργα μας οι άνθρωποι να στέκονται δοξάζοντας όχι εμάς, αλλά τον Θεό! Να βρίσκουν τελικά σε μας την οδό που οδηγεί στον Χριστό ως Φως, τόσο αυτής όσο και της αιώνιας ζωής!

Πρόγραμμα Εβδομάδος

Δευτέρα 13 - Δευτέρα 20 Ιουλίου 2020

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2020:
6.30 μ.μ. Εσπερινός
7.00 μ.μ. Θερινή σύναξη Κύκλου Συμμελέτης Αγίας Γραφής
και Κατηχητικών Γυμνασίου - Λυκείου


Παρασκευή 17 Ιουλίου 2020(Αγίας Μαρίνας):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 18 Ιουλίου 2020:
6.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Κυριακή 19 Ιουλίου 2019 (Πατέρων Δ΄Οικ. Συνόδου):
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
8.00 μ.μ. Εσπερινός Προφήτη Ηλία στο εξωκκλήσι
του Προφήτη Ηλία

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2020 (Προφήτου Ηλιού):
7.30 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία, στο εξωκλήσι
του Προφήτη Ηλία.

Ο Θεός της Ελευθερίας...

«Οἱ δέ δαίμονες παρεκάλουν αὐτόν λέγοντες: εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τήν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καί εἶπεν αὐτοῖς: ὑπάγετε» (Ματθ. 8, 31-32)
«Και οι δαίμονες τον παρακαλούσαν λέγοντας: ‘αν είναι να μας διώξεις, άφησέ μας να πάμε στο κοπάδι των χοίρων’. Κι εκείνος τους είπε: ‘πηγαίνετε’»

Ο καθένας μας έχει μια άποψη για το τι είναι κακό. Και η θέση του αυτή σχετίζεται με τις συνθήκες που μεγάλωσε, την ηθική της κοινωνίας του κλπ. Για την παράδοση της πίστης μας όμως το κακό δεν είναι μία αόριστη ηθική κατηγορία, αλλά είναι η άρνηση του Θεού και του τρόπου με τον οποίο ο Θεός φανερώνεται και σχετίζεται με τα δημιουργήματά Του, δηλαδή με την αγάπη, την επιθυμία για ενότητα και την πρόσκληση για συμπόρευση με σκοπό μία διαρκή κοινωνία προσώπων. Η άρνηση κάνει τα δημιουργήματα του Θεού να επιλέγουν το μη αγαθόν, δηλαδή γεννούν έτσι το κακό. Συνέπεια του κακού είναι η ακοινωνησία. Η αμαύρωση του κάλλους, του ήθους, του προσώπου. Είναι ο φόβος που προκαλούμε στον συνάνθρωπο. Η απόρριψη εξ αρχής της πρόσκλησης τόσο του Θεού όσο και του συνανθρώπου για συνοδοιπορία. «Τι δουλειά έχω εγώ μαζί σας; Τι δουλειά έχετε εσείς με μένα;». Γι’ αυτό και η μοναδική κοινωνία που το κακό μπορεί να έχει είναι με ό,τι ή με όποιον μπορεί να εξουσιάσει. Η κοινωνία όμως αυτή είναι καταστροφική. Τρελαίνει. Είναι κοινωνία από την οποία δεν απαλλάσσεται κάποιος εύκολα, διότι τον καθιστά δέσμιο του κακού, δίδοντάς του μια νέα ταυτότητα, κάποτε τόσο ισχυρή, ώστε να αισθάνεται ο δέσμιος του κακού ευχαρίστηση ή ανικανότητα απόφασης για πάλη εναντίον του κακού, για παραίτηση από την κυριαρχία του.
Αυτό το βλέπουμε στα κάθε μορφής εγκλήματα, τα οποία τα αποδίδουμε και σε ψυχικές διαταραχές. Οι περισσότερες όμως από αυτές αναπτύσσονται σε πρόσωπα που μεγαλώνουν σε συνθήκες στις οποίες το κακό, ως απουσία αληθινής αγάπης και κοινωνίας, μοιάζει η μόνη κατεύθυνση. Διαφυλάττουν το συμφέρον τους, καθώς προσέχουν πολύ τα χρήματά τους. Ευχαριστιούνται με το να προκαλούν την περιέργεια των άλλων, με το να συζητιέται το όνομά τους. Τα εγκλήματα ή και η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά χτίζονται στην απουσία ή στο έλλειμμα της κοινωνίας με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Στην υποκατάσταση της αγάπης με την εμμονή ότι ουδείς αναγνωρίζει την αξία μου, ότι δεν επιτρέπεται να είμαι στο περιθώριο, ότι δικαιούμαι την προσοχή, ότι θα εκδικηθώ την κοινωνία που άφησε να μεγαλώσω ελλειμματικά, κάποτε και τον ίδιο τον Θεό.
Το κακό όμως για την παράδοση της πίστης μας έχει ξεκίνημα στα πρόσωπα του διαβόλου και των δαιμόνων, των πνευματικών εκείνων υπάρξεων που άφησαν την κοινωνία με τον Θεό, για να θεοποιήσουν τους εαυτούς τους, να δείξουν ότι μπορούν χωρίς την κοινωνία με τον Θεό. Και εμμένουν σε μία κοινωνία αναμεταξύ τους, αμαυρωμένη, καταστροφική, ηδονική στο να απομακρύνουν από τον Θεό κάθε ύπαρξη που Εκείνος δημιούργησε, για να αποδείξουν ότι είναι ισχυρότεροι Αυτού, για να Τον εκδικηθούν που αγαπά, έχοντας καταστεί ανίκανοι να μοιραστούν αλήθεια κι αγάπη. Και όλα αυτά εξ ιδίας βουλήσεως. Εν ελευθερία, το μεγαλύτερο δηλαδή δώρο που ο θεός έδωσε σε όλες τις υπάρξεις που δημιούργησε, να μπορούν και να αρνηθούν την δωρεά της κοινωνίας και να την διαστρέψουν, επιλέγοντας θάνατο αντί για ζωή.
Η ελπίδα και η παρηγοριά μας είναι ο Χριστός. Αυτός διώχνει τους δαίμονες από τους δύο δαιμονισμένους των Γεργεσηνών, γιατί αγαπά το πλάσμα Του, για το οποίο ενηνθρώπησε. Μας δείχνει ότι όταν Εκείνος είναι παρών στην ζωή μας, τότε οι δαίμονες δεν έχουν καμία δύναμη. Θα πάρουν άδεια και για το ελάχιστο. Δεν δεσμεύει όμως τους πρώην δαιμονισμένους να Τον ακολουθήσουν. Τους δίνει την ευκαιρία, όπως και στον κάθε άνθρωπο, να ξεκινήσουν την ζωή από την αρχή. Να βρούνε ταυτότητα κοινωνίας με τους συνανθρώπους τους. Να αγαπήσουν τον Θεό που τους ελευθερώνει και να αλλάξουν πορεία. Και να αγωνιστούν να απορρίψουν το κακό, ως καταστροφή της ζωής και της χαράς!
Χρειάζεται, εις πείσμα των καιρών μας, να κατανοήσουμε ότι πέρα από ψυχικά προβλήματα, έχουμε ευθύνη σε τι συνθήκες συναναστρεφόμαστε με τους συνανθρώπους μας, πόσο εγωισμό αφήνουμε να βγει, πόση εξουσία αποπνέουμε, πόσο το εγώ μας μάς κάνει να αισθανόμαστε μικροί θεοί, πόσο δεν νοιαζόμαστε αν κοντά μας άλλοι στενοχωριούνται εξαιτίας μας. Πόσο ακούμε την συνείδησή μας, στην οποία ο Θεός εγκατέστησε την φωνή Του, για να μας οδηγεί στο αγαθό. Και ποια χρήση ελευθερίας κάνουμε. Ο διάβολος ελλοχεύει. Ας μην του παραδίδουμε την ταυτότητα της εικόνας του Θεού και του τρόπου Του.

ΕΝΟΙΚΙΑΣΗ ΟΙΚΙΑΣ ΣΤΑ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΑ

Δ Ι Α Κ Η Ρ Υ Ξ Η ΠΛΕΙΟΔΟΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑΣ ΕΚΜΙΣΘΩΣΕΩΣ ΟΙΚΙΑΣ 80 τ.μ.

Τό Ἐκκλησιαστικό Συμβούλιον τοῦ ἐν Μελισσατίκοις Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Μοδέστου διακηρύττει ὅτι :
Ἐκτίθεται σέ φανερή προφορική πλειοδοτική δημοπρασία, πού θά πραγματοποιγηθεῖ στό γραφεῖο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Μοδέστου Μελισσατίκων τήν 12ην τοῦ μηνός Ἰουλίου τοῦ ἔτους 2020, ἡμέρα Κυριακή καί ὥρα 11.00, (σέ περίπτωση ἀκαρπίας θά ἐπαναληφθεῖ τήν 19ην Ἰουλίου, ἡμέρα Κυριακή καί ὥρα 11.00) ἐνώπιον Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου, ἡ ἐκμίσθωση τῆς οἰκίας τοῦ Ναοῦ ὑπό τούς κάτωθι ὅρους καί ὑποχρεώσεις:
1) Τό ὑπό ἐκμίσθωση ἐκκλησιαστικό ἀκίνητο εἶναι: οἰκία δύο δωματίων στή θέση «ΡΑΧΗ» Μελισσατίκων, ΑΤΑΚ 01022024403.
2) Ἡ μίσθωση ἀρχίζει ἀπό τήν 1η Σεπτεμβρίου 2020 καί λήγει μετά τήν παρέλευση δύο ἐτῶν, δηλαδή τήν 31η Αὐγούστου 2022.
3) Τό ἐλάχιστο ὅριο πρώτης προσφορᾶς ὁρίζεται στά 200 € (διακόσια εὐρώ) μηνιαίως.
4) Τό μίσθωμα θά καταβάλλεται στον Τραπαζικό λογαριασμό τοῦ Ἱ. Ναοῦ 201/296197-04 (Ἐθνική Τράπεζα) ή 6258-030023-063 (Τράπεζα Πειραιῶς) ἀνά μήνα, ὅπως ὁρίζει ὁ Νόμος. Σέ περιπτωση καθυστέρησης καταβολῆς τοῦ μισθώματος, τό Ἐκκλησιαστικό Συμβούλιο δύναται νά κηρύξη τόν μισθωτή ἔκπτωτο τῆς μισθώσεως καί νά ἐνεργήση εἰς βάρος του ἀναπλειστηριασμό, μέ τήν ἐγγύηση νά ἐκπίπτει ὑπέρ τοῦ ταμείου τοῦ Ἱ. Ναοῦ.
5) Ἀπαγορεύεται ἀπολύτως ὁποιαδήποτε μετατροπή τῆς χρήσεως τοῦ μισθίου, ὅπως καί ἡ συνολική ἤ μερική ὑπεκμίσθωση, ἤ ἡ παραχώρηση μέ ὁποιονδήποτε τίτλο, τῆς χρήσεως τοῦ μισθίου σέ τρίτους, μέ ἤ χωρίς ἀντάλλαγμα.
6) Ἐπιτρέπεται καί ἡ διά πληρεξουσίου συμμετοχή στήν δημοπρασία.
7) Δέν ἐπιτρέπεται ἡ ὑποκατάσταση τῶν τελευταίων πλειοδοτῶν ἀπό τρίτα πρόσωπα.
8) Κάθε προσφορά, πού διατυπώνεται προφορικῶς, εἶναι ὑποχρεωτική γιά τόν πλειοδότη˙ ἡ ὑποχρέωση δέ αὑτή μεταβαίνει ἀλληλοδιαδόχως ἀπό τόν πρώτο στούς ἐπόμενους καί ἐπιβαρύνει ὁριστικῶς τόν τελευταῖο πλειοδότη.
9) Σέ περίπτωση ἄρνησης τοῦ τελευταίου πλειοδότου νά ὑπογράψη τό πρακτικό τῆς δημοπρασίας, ἡ δημοπρασία ἐπαναλαμβάνεται, μέ τον ἴδιο νά ἐξαιρείται.
10) Τά πρακτικά τῆς δημοπρασίας ὑπόκεινται στήν ἔγκριση τοῦ Μητροπολιτικοῦ Συμβουλίου, κατά τήν ἀπόλυτη κρίση αὐτοῦ, ἐνώ ἀπό πιθανή μη ἔγκριση ὁ πλειοδότης δέν ἀποκτᾶ δικαίωμα γιά ἀποζημίωση κλπ.
11) Για τίς ἀνωτέρω διατάξεις, για τήν συγγραφῆ τῶν ὑποχρεώσεων καί τῶν λοιπῶν ὅρων δύνανται νά λάβουν γνώση οἱ ἐνδιαφερόμενοι ἀπό τόν Ἐφημέριο τοῦ Ἱ. Ναοῦ.
12) Μέ τή συμμετοχή τῶν ἐνδιαφερομένων στή δημοπρασία καί τήν ἐπίδοση προσφορᾶς τεκμαίρεται ὅτι αὐτοί ἔλαβαν γνώση τῶν ὅρων τῆς παρούσης καί ὅτι ἀποδέχονται αὐτούς ἀνεπιφυλάκτως.
13) Μέχρι τῆς ἀποχωρήσεως τοῦ νῦν μισθωτοῦ ἐκ τοῦ μισθίου, εἴτε οἰκειοθελῶς εἴτε κατόπιν δικαστικῆς ἀποφάσεως, ὁ νέος μισθωτής (πλειοδότης) δέν θά ἔχει δικαίωμα ἀποζημιώσεως ἀπό τόν Ἱ.Ναό καί τον νῦν μισθωτή.
14) Ἡ μίσθωση λαμβάνει τέλος μέ τήν καθ' οἱονδήποτε τρόπο ἀποχώρηση τοῦ μισθωτοῦ ἐκ τοῦ μισθίου.


Μελισσάτικα, 1 Ἰουνίου 2020

ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ

Πρόγραμμα Εβδομάδος

Δευτέρα 6 - Κυριακή 12 Ιουλίου 2020 

 Δευτέρα 6 Ιουλίου 2020: 

6.30 μ.μ. Εσπερινός 

 7.00 μ.μ. Θερινή σύναξη Κατηχητικών Γυμνασίου – Λυκείου 

Τρίτη 7 Ιουλίου 2020 (Αγίας Κυριακής): 

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία. 

6.30 μ.μ. Εσπερινός 

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2019: 

6.30 μ.μ. Εσπερινός 

 7.00 μ.μ. Θερινή σύναξη Κύκλου Συμμελέτης Αγίας Γραφής 

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2020: 

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία. 

Σάββατο 11 Ιουλίου 2020 (Αγίας Ευφημίας - Αγίας Όλγας): 

7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία. 

7.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ 

Κυριακή 12 Ιουλίου 2019 (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου): 

7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον

Στη ζωή μας συχνά συναντούμε ανθρώπους που μας εκπλήσσουν. Που επιδεικνύουν συμπεριφορά και ήθος εντελώς διαφορετικό από αυτό που περιμένουμε. Άνθρωποι που συγχωρούν, ενώ περιμένουμε να μας απορρίψουν ή να μας τιμωρήσουν. Άνθρωποι που μας προσέχουν, ενώ περιμένουμε να μας προσπεράσουν αδιάφορα. Άνθρωποι που βγάζουν μία πίστη αναπάντεχη, όχι μόνο στον Θεό, αλλά και στον εαυτό τους και στον συνάνθρωπο.
Για έναν τέτοιον άνθρωπο θαύμασε και απόρησε ο Χριστός. Επρόκειτο για έναν Ρωμαίο εκατόνταρχο, ο οποίος πήγε να παρακαλέσει τον Κύριο να θεραπεύσει έναν παράλυτο δούλο που είχε και ο οποίος ήταν κατάκοιτος υποφέροντας. Στον λόγο του Χριστού ότι θα πάει στο σπίτι για να τον θεραπεύσει εκ του σύνεγγυς, ο εκατόνταρχος του επισημαίνει ότι δεν ήταν άξιος να Τον δεχτεί στο σπίτι του και Τον παρακαλεί με έναν λόγο Του να θεραπεύσει τον δούλο του. Τότε ο Χριστός θαυμάζει την στάση του και λέει στους μαθητές και σε όσους ήταν παρόντες στο περιστατικό: «Αμήν λέγω υμίν, ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον» (Ματθ. 8, 10). «Σας βεβαιώνω πως τόση πίστη ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες δε βρήκα». Αν από όσους ανήκαν στον περιούσιο λαό του Θεού, τους Ισραηλίτες, θα ήταν αναμενόμενη μια τέτοια πίστη, σε έναν ειδωλολάτρη και μάλιστα ισχυρό κοινωνικά και πολιτικά, κάτι τέτοιο φαντάζει εντελώς αναπάντεχο.
Για ποιους λόγους όμως ο εκατόνταρχος δείχνει τέτοια συμπεριφορά;
Καταλαβαίνει ότι η εξουσία του είναι τίποτε μπροστά στην ματαιότητα και τη φθορά της ζωής, την αρρώστια και τον θάνατο. Αυτό που δεν συνειδητοποιούμε οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πως ανεξαρτήτως των μέσων που έχουμε στη διάθεσή μας, της τεχνολογίας, του πολιτισμού, των χρημάτων, των αγαθών, της θέσης μας, έρχεται η στιγμή που αναδεικνύεται ενώπιόν μας όλη η ματαιότητα της ζωής. Κι αυτή είναι η ώρα της αδυναμίας, της φθοράς, του θανάτου. Εκεί καταλαβαίνουμε ότι είμαστε ανήμποροι. Αν όμως αυτό το συνειδητοποιούσαμε χωρίς να χρειάζεται να φτάσουμε στην σκληρότητα της οδύνης, αλλά να είχαμε καταλάβει ότι κάθε εξουσία από μόνη της δεν είναι αρκετή για να αντιμετωπίσει τα υπαρξιακά ερωτήματα, να δώσει απάντηση στο μεγαλύτερο εμπόδιο της ζωής που είναι το ίδιο το τέλος της και να μας βοηθήσει να το υπερπηδήσουμε, τότε θα είχαμε νικήσει όποια αλαζονεία έχουμε είτε για τη θέση μας, είτε για τα χαρίσματά μας είτε για όσα αποκτήσαμε με τον κόπο μας ή μας δόθηκαν.
Ο εκατόνταρχος ακόμη είναι άνθρωπος αγάπης. Νοιάζεται για όλους όσους έχει στη δούλεψή του, επομένως και για έναν δούλο, τον οποίο τον βλέπει σαν παιδί του. Η αγάπη τον κάνει να βλέπει την μοναδικότητα της αξίας του καθενός ανθρώπου. Δεν βλέπει τους άλλους ως αντικείμενα, ως αυτούς που θα τους χρησιμοποιήσει και θα τους πετάξει. Τους βλέπει ως πρόσωπα. Και πονά εξίσου για τον στρατιώτη που είναι υπό τις διαταγές του, για τους συγγενείς του, αλλά και για τον τελευταίο δούλο του. Δεν είναι εξουσιαστής επομένως, αλλά πατέρας. Και νιώθει ότι και ο Χριστός αυτό είναι για τους ανθρώπους. Πατέρας και φίλος. Άρα θα ενεργήσει το καλό για τον ασθενή.
Τέλος, ο εκατόνταρχος δε θέλει το θαύμα για να δοξαστεί διά μέσου του Χριστού ο ίδιος. Συνήθως οι άνθρωποι όταν μας συμβαίνει κάτι ξεχωριστό στη ζωή μας, το προβάλλουμε, το αναδεικνύουμε, ακόμη κι αν δεν είναι δικό μας κατόρθωμα. Είδατε πόσο αξίζουμε που ο Θεός μας δίνει αυτό ή εκείνο; Είδατε πόσο ξεχωριστοί είμαστε που ο Θεός καταδέχεται να εισέλθει στον οίκο της ψυχής μας; Ο εκατόνταρχος δε ζητά κάτι τέτοιο. Νιώθει πως είναι αδύνατον για τον εαυτό του να χωρέσει τον Θεό στην οικία του, δεν θέλει το θαύμα για να επιδειχθεί ο ίδιος, αλλά αρκείται στην χάρη και το έλεος του Θεού.
Αυτός είναι ο δρόμος της αυθεντικής πίστης. Η διάκριση ανάμεσα στο τι αξίζει πραγματικά και τι είναι μάταιο, η αγάπη που γίνεται έγνοια πατρότητας για τον άλλο, αλλά και η ταπεινοφροσύνη, η αίσθηση ότι δεν κάνουμε κάτι για να αποδείξουμε ποιοι είμαστε ή τι αξίζουμε ή τι μας χρωστά ο Θεός, αλλά γιατί έχουμε επίγνωση των ορίων μας και δε μας χρειάζεται η δόξα των ανθρώπων.