Η Ειλικρινής Αγάπη

Ένα από τα χαρακτηριστικά της αληθινής αγάπης είναι η απουσία υποκρισίας, η αυθεντικότητα, η ειλικρίνεια. Αυτός που αγαπά αληθινά δεν προσποιείται. Δεν φοβάται να δείξει τι αισθάνεται, τι σκέφτεται, τι φοβάται, τι ελπίζει, τι ζητά, τις προσφέρει. Αντίθετα, η υποκριτική αγάπη χαρακτηρίζεται από ένα προσωπείο. Αυτός που ισχυρίζεται ότι αγαπά, αλλά στην ουσία και δεν θέλει και δεν είναι αυθεντικός, προσποιείται. Κρύβει τις πραγματικές του διαθέσεις. Κυρίως όμως κρύβει το ότι δεν αγωνίζεται να αγαπήσει αληθινά.
Ο απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος στους Ρωμαίους, μεταξύ άλλων, τονίζει: «Η αγάπη ανυπόκριτος, αποστυγούντες το πονηρόν, κολλώμενοι το αγαθόν» (Ρωμ. 12,9). «Η αγάπη σας να είναι ειλικρινής. Να αποστρέφεστε το κακό και να ακολουθείτε το καλό».
Υπάρχουν λοιπόν οι παρακάτω κατηγορίες υποκριτικής αγάπης:
Η συναισθηματική αγάπη. Χωρίζει τους ανθρώπους σε αυτούς που συμπαθούμε και αντιπαθούμε ή μας είναι αδιάφοροι. Η ανυπόκριτη αγάπη δεν κάνει τέτοιους διαχωρισμούς. Πολλές φορές η συναισθηματική αγάπη θέλει να υποδουλώσει τον αγαπόμενο, να του περιορίσει την ελευθερία.
Η αγάπη δοσοληψία. Σου δίνω για να μου δώσεις. Η αγάπη όμως είναι χάρις-χάρισμα-δώρο. Δεν έχει αξιώσεις αντιπροσφοράς.
Η αγάπη με όρια. Που περιορίζεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα ή εξαιρεί άλλα.
Η αναποτελεσματική αγάπη. Που δεν ανταποκρίνεται στην ανάγκη του άλλου. Δίνουμε χρήματα ενώ έχει ανάγκη παρηγοριάς. Προσφέρουμε λόγο, αλλά υπάρχει ανάγκη έργου.
Η αγάπη που δεν προσφέρεται με καλή διάθεση, αλλά με υπεροψία ή με κατήφεια σαν αγγαρεία.
Η ανυπόκριτος αγάπη. Η έγνοια για το πρόσωπο του άλλου. Για την ζωή του. Ένα ζεστό χαμόγελο και η προθυμία της διακονίας τους. Αλλά και όταν δεν μπορούμε να σηκώσουμε τον σταυρό τους ή αυτόν που θέλουν να μας φορτώσουν, η προσευχή μας, η συγχώρεσή μας, η διακριτική παρακολούθησή τους, ένα αίσθημα ευθύνης να παραμείνουμε προσκολλημένοι στο καλό, με αποστροφή του κακού. Γιατί καμιά φορά η αδιάκριτη αγάπη μπορεί να κάνει κακό. Ας προσπαθούμε για την ανυπόκριτη αγάπη και ο Θεός θα βοηθά.

«Γιατί δεν έχουν καρδιά;»

Οι άνθρωποι συχνά αναρωτιόμαστε για εκείνους που η συμπεριφορά τους είναι ανάλγητη έναντι των πολλών: «Μα, δεν έχουν καρδιά;». Ιδίως με τα συχνά γεγονότα βίας, θανάτων, εγκληματικότητας, τρομοκρατίας, όταν η ανθρώπινη ζωή θεωρείται παράπλευρη απώλεια στο όνομα ενός «ιερού σκοπού» ή στο όνομα της ικανοποίησης προσωπικών παθών, κυρίως της εκδίκησης και του μίσους, όπως επίσης και όταν οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται τους άλλους ανθρώπους μέσα από μηχανισμούς όπως η οικονομία και η πολιτική, το ερώτημα γίνεται ακόμη πιο έντονο: «Γιατί δεν έχουν καρδιά;». Ασφαλώς και υπάρχει μεταφορικότητα στην διατύπωση. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την σωματική, τη βιολογική μας καρδιά. Αυτό που κάποτε στερούμαστε είναι η δοτική μας καρδιά.
Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Ρωμαίους, εκφράζει μέσα από μία φράση, το πώς η πίστη βλέπει την καρδιά του ανθρώπου και πώς αυτό μεταφέρεται στον λόγο: «καρδία γαρ πιστεύεται εις δικαιοσύνην, στόματι δε ομολογείται εις σωτηρίαν» (Ρωμ. 10, 10). «Όποιος πιστεύει με την καρδιά του οδηγείται στη δικαίωση, κι όποιος ομολογεί με το στόμα οδηγείται στη σωτηρία».
Όποιος πιστεύει με την καρδιά, σημαίνει αγάπη που γίνεται πληρωτική της ύπαρξης. Σημαίνει ροπή του ανθρώπου να μοιράζεται τη ζωή και την ελπίδα με τον συνάνθρωπο. Να μη προτάσσει το προσωπικό συμφέρον. Το πνεύμα της εξουσίας. Την ιδιοτέλεια. Της ικανοποίησης των ατομικών επιθυμιών εις βάρος των άλλων. Καρδιά σημαίνει χαρά που προέρχεται από την αρετή. Από τον αγώνα για υπερνίκηση των παθών. Από το σβήσιμο της λύπης μέσα από την ελπίδα προς τον Θεό και την πρόνοιά Του. Καρδιά σημαίνει μεταμόρφωση του σύνολου ανθρώπου σε πρόσωπο, αγαπώσα ύπαρξη.
Η καρδιά συνδυάζεται με την δικαίωση του ανθρώπου. Συνήθως ο κόσμος βλέπει τη δικαίωση ως την επικράτηση των επιλογών, των θέσεων, των ιδεών, ως την προσωπική δόξα και τον θρίαμβο της προσωπικότητάς μας, ως την αποδοχή από τους άλλους, ως την εκπλήρωση των στόχων. Ως την απόδειξη ότι έχουμε δίκιο. Όμως η αληθινή δικαίωση έχει να κάνει με το άνοιγμα και την οικείωση της αιωνιότητας. Το να εκπληρώνει ο άνθρωπος το θέλημα του Θεού. Κι αυτό δεν είναι θέμα μόνο διανοητικό. Ιδεολογικό. Είναι κυρίως θέμα καρδιακό. Δεν αρκεί να πιστεύουμε με το μυαλό και το στόμα, αλλά η καρδιά μας να εμπιστεύεται τον Θεό και την αγάπη Του.
«Γιατί δεν έχουν καρδιά;». Το ερώτημα μάλλον πρέπει να διατυπωθεί αλλιώς. «Σε Ποιον και σε τι πιστεύει η καρδιά τους;». Η απουσία του αληθινού Θεού, της Εσταυρωμένης Αγάπης οδηγεί στην επίδειξη δύναμης, εξουσίας, οίησης. Η απάντηση δεν είναι να διώξουμε περαιτέρω τον Θεό από τις ζωές μας, αλλά να Τον καλέσουμε να τις μεταμορφώσει.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 15 - Κυριακή 28 Ιουλίου 2019

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2019 (Αγίας Μαρίνας):
7.30 - 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Παρασκευή 19 προς Σάββατο 20 Ιουλίου 2019 (Προφήτου Ηλιού):
8.00 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
10.00 μ.μ. – 12.30 μεσάνυχτα Όρθρος και θεία Λειτουργία
(Οι ακολουθίες στο εξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία)
6.30 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Κυριακής

Κυριακή 21 Ιουλίου 2019:
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Σάββατο 27 Ιουλίου 2019 (Αγ. Παντελεήμονος):
7.30 - 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
6.30 μ.μ. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Κυριακή 28 Ιουλίου 2019:
7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.

Φως στον Κόσμο

Ο Χριστός αποκάλεσε τους μαθητές του «Φῶς τοῦ κόσμου». Αυτό δε σημαίνει ότι έχουν κάποια εξωτερικά χαρακτηριστικά, αλλά ότι έχουν γίνει κατοικητήρια της Αγίας Τριάδος, ότι έχουν τη Χάρη του Θεού. Δηλαδή δεν είναι οι «καλοί Χριστιανοί» που κάνουν «καλά» έργα και έτσι γίνονται φως για τον κόσμο, αλλά οι άνθρωποι που μέσα στην Εκκλησία ξεπέρασαν την αίσθηση του κόσμου και έφτασαν στα υπερ-αίσθηση. Αυτοί που έγιναν πνευματικοί, αφού προηγουμένως με τη νηστεία και την αγρυπνία καθάρισαν τη σάρκα, με τα δάκρυα της μετάνοιας λέπτυναν την παχύτητα της καρδιάς, με την κακοπάθεια νέκρωσαν τα πάθη τους, με την προσευχή και τη μελέτη δέχθηκαν το Φως του Θεού, με την απάρνηση των θελημάτων τους αναβίβασαν τις ψυχές τους από τα γήινα. Τέτοιοι είναι όλοι οι άγιοι και οι άγιοι Πατέρες.
Η Εκκλησία μας είναι Πατερική γιατί υπήρξαν οι Πατέρες που διαφύλαξαν την αληθινή πίστη από τις αιρέσεις, αλλά και γιατί υπάρχουν και σήμερα και πάντα Πατέρες. Γιατί η διδασκαλία των Πατέρων δεν είναι επιστημονική γνώση, αλλά αληθινή γνώση, βίωση του Θεού. Είναι φώτα οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, γιατί ενώθηκαν με το ΦΩΣ, τον Χριστό. Έτσι, όσο βιώνεται η παρουσία του Θεού, όσο δηλαδή αγωνιζόμαστε να δεχόμαστε το Θεό μέσα μας, στη ζωή μας, ομοιάζουμε προς τους Αγίους Πατέρες, αφού δεχόμαστε τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Έτσι θα γινόμαστε και μεις «φως στον κόσμο».

Το Φως και το σκοτάδι

Πόσο αισθανόμαστε ότι μέσα μας υπάρχει φως; Πόσο φωτεινοί άνθρωποι θα θέλαμε να είμαστε; Φωτεινός είναι ο άνθρωπος που εκπέμπει χαρά και ζωή. Φωτεινός, για την πίστη, είναι αυτός που κοινωνεί τον Θεό και μεταμορφώνεται εντός του σε άνθρωπο που έχει νόημα ζωής. Φωτεινός είναι αυτός που δεν νικιέται από τις αμαρτίες και τα πάθη του ή αυτός που, ακόμη κι αν νικηθεί, μετανοεί, ανορθώνεται, ελπίζει, κάνει καινούργιο ξεκίνημα. Φωτεινός είναι ο άνθρωπος που οι άλλοι χαίρονται να είναι κοντά του και εκείνος χαίρεται να μοιράζεται την ζωή του μαζί τους.
Ο φωτεινός άνθρωπος δε χορταίνεται. Είναι άνθρωπος εμπιστοσύνης, αλήθειας, αγάπης. Είναι αυτός που ακολουθεί τη οδό της αγιότητας, που ακόμη κι αν αισθάνεσαι ότι σε ελέγχει, νιώθεις ότι τα πάντα σ’ αυτόν ξεκινούνε από την αγάπη.
Το φως, για την πίστη, είναι πνευματική κατάσταση. Πηγάζει από την ζώσα σχέση του ανθρώπου με τον Χριστό, ο οποίος είναι το φως του κόσμου. Και όποιος έχει φωτιστεί, με τη σειρά του μοιράζεται το φως με τους άλλους, ακόμη κι αν αυτοί ζούνε στο σκοτάδι. Σκοτάδι δεν είναι κατ’ ανάγκην η άγνοια, η απαιδευσία, η αμαρτωλότητα. Σκοτάδι είναι κυρίως η ζωή χωρίς τον Θεό. Είναι η επιλογή πορείας στον κόσμο με γνώμονα τον εαυτό μας. Ο φωτισμένος από τον Θεό άνθρωπος δεν μεταφέρει το δικό του εγώ, τον δικό του λόγο, αλλά τον λόγο του Θεού και τελικά την παρουσία του ίδιου του Θεού στην ζωή των συνανθρώπων του. Γι’ αυτό και η παρουσία του αποκαλύπτει το σκοτάδι που υπάρχει στην ψυχή του άλλου. Αν όμως δεν είναι αληθινά φωτισμένος, τότε το φως της γνώσης, του λόγου, της έμπνευσης γίνεται σκοτάδι. Διότι παγιδεύει στην αυτάρκεια και τον εγωκεντρισμό και δεν μπορεί να φέρει τη λύτρωση που δίνει ο Θεός.
Το πρόβλημα των καιρών μας, όπως και κάθε εποχής, είναι το πόσο σκοτάδι μας περιτριγυρίζει, αλλά και πόσο εύκολα το φως εντός μας μεταμορφώνεται σε σκοτάδι. Όταν αισθανόμαστε ότι έχουμε το αλάθητο. Όταν ο εαυτός μας γίνεται το κριτήριο της αυθεντίας. Όταν απουσιάζει η μετάνοια. Όταν νομίζουμε ότι ζούμε επειδή επιβιώνουμε. Όταν τα πάθη μας μάς κυριεύουν και εμείς τα έχουμε βαφτίσει δικαίωμα. Όταν απουσιάζει η αυτογνωσία και η αυτοκριτική. Όταν η σχέση μας με τον Χριστό είναι συμφεροντολογική ή της συνήθειας. Σκοτάδι είναι ο τρόπος της εξουσίας. Η επιβολή στους άλλους. Ο ανταγωνισμός. Όταν οι άλλοι είναι οι εχθροί μας, με τους οποίους δεν πρέπει να συνεργαστούμε και την γνώμη των οποίων δε θέλουμε να ακούσουμε και να προβληματιστούμε πάνω σ’ αυτήν. Σκοτάδι είναι ο φόβος του θανάτου, που μας κάνει να θέλουμε να ζήσουμε απολαμβάνοντας, παίρνοντας και όχι και δίδοντας. Η αίσθηση ότι δεν υπάρχει Θεός και επομένως όλα επιτρέπονται.
Η σχέση μας με τον Χριστό, ο πνευματικός μας αγώνας, η ζωή στην Εκκλησία μάς κάνουν να κρατάμε το φως.