ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 5η 30.11 – 1.12.2013
Ο Ανανίας και η Σαπφείρα
Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν ενωμένοι μεταξύ τους και ταίριαζαν και οι απόψεις τους σε όλα τα ζητήματα. Κανείς δεν έλεγε ότι κάτι από τα υπάρχοντα του είναι δικό του, αλλά τα μοιράζονταν όλα μεταξύ τους. Οι απόστολοι κήρυτταν το μήνυμα της Ανάστασης του Κυρίου και ήταν όλοι ευλογημένοι. Δεν υπήρχε κανείς φτωχός μεταξύ τους γιατί όσοι είχαν χτήματα ή σπίτια, τα πουλούσαν και έδιναν όλα τα χρήματα στους αποστόλους, κι εκείνοι με τη σειρά τους τα διένειμαν στους Χριστιανούς ανάλογα με το τι χρειαζόταν ο καθένας. Ο Ιωσής, ο οποίος είχε μετονομασθεί από τους αποστόλους Βαρνάβας, Κύπριος στην καταγωγή, πούλησε ένα χωράφι που είχε και έφερε τα χρήματα και τα έβαλε μπροστά στα πόδια των αποστόλων.
Κάποιος άνδρας όμως, που τον έλεγαν Ανανία, μαζί με τη γυναίκα του Σαπφείρα, πούλησε κάποιο κτήμα, αλλά κράτησε ένα μέρος από τα χρήματα, με τη σύμφωνη γνώμη και της γυναίκας του, και έφερε το υπόλοιπο των χρημάτων στους αποστόλους, προσποιούμενος ότι προσέφερε όλα τα χρήματα που είχε πάρει. Τότε του είπε ο απόστολος Πέτρος: "Ανανία, γιατί κυρίευσε ο Σατανάς την καρδιά σου, να πεις ψέματα στο Άγιο Πνεύμα, και να κρατήσεις μέρος από την τιμή του κτήματος; Όταν το κτήμα ήταν δικό σου, δεν ήταν στην εξουσία σου το τι θα κάνεις με αυτό; Γιατί σκέφτηκες αυτό το πράγμα; Δεν είπες ψέματα σε ανθρώπους, αλλά στον Θεό". Ακούγοντας ο Ανανίας τα λόγια αυτά, έπεσε κάτω και πέθανε. Μεγάλος φόβος κατέλαβε όσους τα άκουσαν αυτά. Κάποιοι νέοι άνθρωποι που βρίσκονταν εκεί τον σήκωσαν και πήγαν να τον θάψουν.
Μετά από τρεις ώρες, ήλθε και η γυναίκα του, μη γνωρίζοντας τι είχε συμβεί. Είπε σε αυτήν ο Πέτρος: "Πες μου, τόσα χρήματα πουλήσατε το κτήμα;" Και εκείνη είπε: "Ναι, τόσα". Τότε ο Πέτρος είπε σ' αυτήν: "Γιατί συμφωνήσατε να πειράξετε το Πνεύμα του Κυρίου; Να, στην πόρτα είναι τα πόδια αυτών που έθαψαν τον άνδρα σου. Και θα σε πάρουν κι εσένα". Και εκείνη έπεσε αμέσως κάτω και πέθανε και αυτή. Μπαίνοντας λοιπόν οι νεαροί, την βρήκαν νεκρή, και την έβγαλαν και την έθαψαν κοντά στον άνδρα της.
Μεγάλος φόβος κατέλαβε όλη την Εκκλησία, και όλους όσοι τα άκουσαν αυτά, για το ότι οι δύο άνθρωποι δοκίμασαν το Θεό, λέγοντάς Του ψέματα και ο Θεός δεν τους άφησε να κοροϊδεύουν την Εκκλησία.
(Πράξ. 4, 32-37 και 5, 1-11)
Ερμηνευτικά σχόλια
ενωμένοι μεταξύ τους: Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν ενωμένοι και ζούσαν όλοι μαζί ακολουθώντας τη διδασκαλία του Ιησού. Πουλούσαν τα σπίτια, τα χτήματα και τις περιουσίες τους και έδιναν όλα τα χρήματα στους αποστόλους οι οποίοι έκαναν τη διανομή των χρημάτων σύμφωνα με τις ανάγκες του καθενός. Η Εκκλησία στα πρωτοχριστιανικά χρόνια λειτουργούσε σαν ένα σώμα, όπου όλοι συμμετείχαν στις λειτουργίες, έπαιρναν μαζί αποφάσεις, μοιράζονταν τα υπάρχοντα τους. Έτσι και στην σημερινή εκκλησία, όλοι οι Χριστιανοί είμαστε μέλη ενός σώματος, με κεφαλή το Χριστό. Η ζωή των Χριστιανών είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή επίσκεψη κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Γνωριζόμαστε με τους υπόλοιπους πιστούς της ενορίας μας, σχετιζόμαστε μαζί τους, ζούμε τις καλές και τις κακές μας στιγμές μαζί, και με αγάπη προσφέρουμε ό,τι μπορούμε, είτε υλικά είτε πνευματικά αγαθά.
Κυρίευσε ο Σατανάς την καρδιά σου: Ο Ανανίας και η γυναίκα του Σαπφείρα αποφάσισαν να κρατήσουν κάποια από τα χρήματα που κέρδισαν από την πώληση του χτήματος τους, ωστόσο είπαν ψέματα στον απόστολο Πέτρο ότι προσέφεραν όλο το ποσό στην Εκκλησία. Ο Θεός μας έχει χαρίσει την ελευθερία να μπορούμε να κρίνουμε τι είναι καλό και τι κακό και να επιλέγουμε ποιο από τα δυο θέλουμε να πράξουμε. Δεν μας αναγκάζει να ακολουθήσουμε το θέλημα Του. Ούτε όμως και ο Σατανάς μας αναγκάζει να κάνουμε κάτι αν δεν το θέλουμε. Κάθε φορά που παίρνουμε μια απόφαση, κάθε φορά που σκεφτόμαστε ή κάνουμε κάτι καλό ή κακό είναι γιατί εμείς οι ίδιοι το έχουμε επιλέξει. Εμείς αποφασίζουμε το δρόμο που θα διαλέξουμε στη ζωή μας.
Ψέματα στο Άγιο Πνεύμα: το Άγιο Πνεύμα είναι το πρόσωπο της Αγίας Τριάδας που μας δίνει φώτιση και μας επιτρέπει να μετανοούμε. Στο όνομα του Αγίου Πνεύματος τελούνται όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας. Για την Ορθόδοξη Εκκλησία η βλασφημία στο Άγιο Πνεύμα είναι η σοβαρότερη αμαρτία που μπορεί να πράξει ένας Χριστιανός. Βλασφημία σημαίνει να λέμε ψέματα στο Θεό, ενώ Εκείνος γνωρίζει τι γίνεται στη ζωή μας, όπως επίσης και να θεωρούμε ότι τα μυστήρια της Εκκλησίας, όπως η Θεία Λειτουργία, δεν είναι του Θεού, αλλά είναι των ανθρώπων.
‘’Πες μου, τόσα χρήματα πουλήσατε το κτήμα;" Ο απόστολος Πέτρος έδωσε την ευκαιρία στη Σαπφείρα να μετανοήσει και να πει την αλήθεια. Εκείνη όμως επέμεινε να λέει ψέματα όπως είχαν συμφωνήσει με τον άντρα της. Έτσι κι εμάς ο Θεός, δεν μας κατακρίνει για τις αμαρτίες μας, παρά μας δίνει πάντα την ευκαιρία να μετανοήσουμε και να επανορθώσουμε. Σαν στοργικός πατέρας συγχωρεί τα παιδιά του, ότι κι αν έχουν κάτι, αρκεί εμείς να έχουμε τη δύναμη να ζητάμε τη συγνώμη Του.
Κι έπεσε αμέσως δίπλα στα πόδια του και πέθανε: Ο Ανανίας και η Σαπφείρα πέθαναν και οι δυο μόλις είπαν ψέματα στον απόστολο Παύλο. Ο θάνατος τους όμως δεν ήταν τιμωρία από το Θεό για την αμαρτία που μόλις είχαν κάνει. Με το ψέμα τους και τον εγωισμό τους αποφάσισαν οι ίδιοι να απομακρυνθούν από το Θεό, κάτι που για την Εκκλησία ονομάζεται πνευματικός θάνατος. Αποτέλεσμα αυτής τους της πράξης ήταν και ο βιολογικός τους θάνατος, ο οποίος όμως λειτούργησε παραδειγματικά για τους υπόλοιπους πιστούς.
λέγοντας ψέματα: ψέματα λέμε συχνά στη ζωή μας, γιατί θέλουμε να κρύψουμε από τους άλλους την αλήθεια ή επειδή θέλουμε να πούνε για μας καλά λόγια και επειδή τα έργα μας δεν είναι τέτοια, διαλέγουμε το ψέμα. Επίσης, θέλουμε να προφυλαχθούμε από τις συνέπειες για κάποιο λάθος που έχουμε κάνει, με αποτέλεσμα να λέμε ψέματα. Ή θέλουμε να πετύχουμε κάτι και γι' αυτό λέμε ψέματα, προκειμένου να πείσουμε τους άλλους ότι αυτό είναι σημαντικό για μας. Βεβαίως, δεν πεθαίνουμε όταν λέμε ψέματα. Βλάπτεται όμως και μπορεί να τελειώσει η σχέση μας με τους άλλους, η αγάπη. Γι' αυτό ας μάθουμε να είμαστε ειλικρινείς, ιδίως στη σχέση μας με το Θεό.
Ερωτήσεις
1. Τι έκαναν τις περιουσίες τους οι πρώτοι Χριστιανοί;
2. Σε ποιον είπαν ψέματα ο Ανανίας και η Σαπφείρα;
3. Είχε η Σαπφείρα την ευκαιρία να μετανοήσει;
4. Ο θάνατος του Ανανία και της Σαπφείρας ήταν τιμωρία του Θεού ή αποτέλεσμα της επιλογής των δύο ανθρώπων;
5. Η πρωτοχριστιανική Εκκλησία λειτουργούσε σαν ένα σώμα. Μοιάζει η σημερινή Εκκλησία με την πρώτη Εκκλησία;
Συμπέρασμα: Όταν λέμε ψέματα απομακρυνόμαστε από τους ανθρώπους γιατί κλεινόμαστε στον εαυτό μας και δεν εμπιστευόμαστε την αλήθεια μας στους άλλους. Απομακρυνόμαστε όμως και από το Θεό βάζοντας τον εγωισμό και την υπερηφάνεια μας πάνω από το θέλημα Του.
Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013
Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013
Πρόγραμμα Εβδομάδος
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 25 Νοεμβρίου - Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013
Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013 (Αγίας Αικατερίνης):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013 (Αγίου Στυλιανού):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013 (Αγίου Ανδρέου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά και συζήτηση με τους γονείς.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013, το μεσημέρι, θα πραγματοποιηθούν οι καθαριότητες του Ναού και το στρώσιμο των χαλιών, εφ΄ όσον ο καιρός το επιτρέπει.
Συμμετέχοντας στο έργο του Συλλόγου Συμπαραστάσεως κρατουμένων «ο Εσταυρωμένος», μπορούμε να προσφέρουμε κάτι από τα παρακάτω είδη για τα δέματα που θα ετοιμαστούν, ενόψει των Χριστουγέννων:
5. σλιπ
5. φανέλες
5. πακέτα τσιγάρα
5. οδοντόβουρτσες
5. οδοντόπαστες
5. τηλεκάρτες Ο.Τ.Ε. (όχι κινητά)
5. συσκευασίες ξυριστικές μιας χρήσεως.
Παρακαλούμε ενημερώστε μας για την πρόθεσή σας, ώστε να υπάρξει σχετική κατανομή. Ευχαριστούμε! div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 25 Νοεμβρίου - Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013
Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013 (Αγίας Αικατερίνης):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013 (Αγίου Στυλιανού):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013 (Αγίου Ανδρέου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά και συζήτηση με τους γονείς.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013, το μεσημέρι, θα πραγματοποιηθούν οι καθαριότητες του Ναού και το στρώσιμο των χαλιών, εφ΄ όσον ο καιρός το επιτρέπει.
Συμμετέχοντας στο έργο του Συλλόγου Συμπαραστάσεως κρατουμένων «ο Εσταυρωμένος», μπορούμε να προσφέρουμε κάτι από τα παρακάτω είδη για τα δέματα που θα ετοιμαστούν, ενόψει των Χριστουγέννων:
5. σλιπ
5. φανέλες
5. πακέτα τσιγάρα
5. οδοντόβουρτσες
5. οδοντόπαστες
5. τηλεκάρτες Ο.Τ.Ε. (όχι κινητά)
5. συσκευασίες ξυριστικές μιας χρήσεως.
Παρακαλούμε ενημερώστε μας για την πρόθεσή σας, ώστε να υπάρξει σχετική κατανομή. Ευχαριστούμε! div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Διδάσκαλε ἀγαθέ...
«Διδάσκαλε ἀγαθέ, τι ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομίσω; … οὐδεῖ ἀγαθός εἰ μή εἷς ὁ Θεός. Τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστίν»
Ο πλούσιος νέος πλησιάζει το Χριστό, χωρίς να καταλαβαίνει ουσιαστικά ποιος είναι αυτός στον οποίο προτίθεται να μιλήσει. Τον αναγνωρίζει ως πρόσωπο ξεχωριστό, ηγετικό, σεβάσμιο, θαυματουργό ενδεχομένως, διδάσκαλο, ενάρετο. Και ο Χριστός αποδέχεται την προσφώνηση διδάσκαλε, αλλά διατυπώνει μια άρνηση στην αποδοχή του όρου «αγαθέ», λέγοντας ότι αγαθός εκ φύσεως είναι μόνο ο Θεός. Γνωρίζει ο Χριστός καλά το περιεχόμενο του συνομιλητή Του και έτσι ξέρει τόσο την εικόνα που έχει ο νεαρός πλούσιος για τον εαυτό του, όσο και την διάθεσή του να υπακούσει στην απάντηση που θα λάβει από το αυτόν στην ερώτηση για το πώς θα κληρονομήσει την αιωνιότητα. Αν ο πλούσιος αναγνώριζε το Χριστό ως Θεό θα Τον υπάκουε αμέσως στο κάλεσμά του να πουλήσει τα πάντα και να τον ακολουθήσει;
Το ίδιο ερώτημα μπαίνει και στον καθένα μας. Αναγνωρίζουμε το Χριστό ως Θεό μας πραγματικά; Αν Ναι, τότε είμαστε έτοιμοι να παραιτηθούμε από το στήριγμά μας στα κάθε λογής αγαθά; Να ετοιμαστούμε να τα μοιραστούμε με τον καθένα που τα χρειάζεται αληθινά; Είτε αυτό είναι λόγος, είτε ύλη, είτε χάρισμα, είτε άνοιγμα της καρδιάς. Να ακολουθήσουμε το Χριστό στην οδό του Ευαγγελίου. Και αν αναγνωρίσουμε τη δυσκολία μας στην αρετή της αγάπης να ταπεινωθούμε στο Θεό και Του ζητήσουμε τη Χάρη Του και το έλεός Του γιατί θα έχουμε και πάλι βεβαία την ελπίδα ότι «τά αδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστίν.
Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013
Μάθημα 4ο
Η θεραπεία του χωλού
Μετά την Πεντηκοστή, ένα απόγευμα οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης, ανέβαιναν στο ναό των Ιεροσολύμων για τη συνηθισμένη προσευχή. Εκείνη ακριβώς την ώρα έφερναν ένα χωλό άνθρωπο που έτσι είχε γεννηθεί. Κάθε μέρα τον έφερναν στην πόρτα, που την έλεγαν «Ωραία», για να ζητιανεύει. Αυτός όταν είδε τον Πέτρο και τον Ιωάννη, που έμπαιναν στο Ναό, τους παρακάλεσε να του δώσουν ελεημοσύνη, τον είδε ο Πέτρος μαζί με τον Ιωάννη και του είπε: «Κοίταξε μας». Αυτός νόμιζε πως θα του δώσουν κάτι, αλλά ο Πέτρος του είπε: «Χρήματα δεν έχω, αυτό σου δίνω, στο όνομα του Χριστού του Ναζωραίου σήκω και περπάτα». Και αφού τον έπιασε από το δεξί χέρι τον σήκωσε.
Αμέσως λοιπόν, ο χωλός στάθηκε χαρούμενος στα πόδια του και περπατούσε και μάλιστα μπήκε μαζί με τους αποστόλους στο Ναό, δοξάζοντας το Θεό. Όλος ο κόσμος τον είδε που περπατούσε και δόξαζε το Θεό, γιατί γνώριζαν καλά πως αυτός ήταν ο ζητιάνος που ζητούσε ελεημοσύνη. Κι ενώ ήταν ακόμη ο χωλός μαζί με τους αποστόλους, πολύς λαός έτρεξε κοντά τους. Όταν είδε τον κόσμο ο Πέτρος άρχισε το κήρυγμα:
«Άντρες Ισραηλίτες, τι θαυμάζετε για αυτό που έγινε και τι μας κοιτάζετε σαν να κάναμε το θαύμα με τη δική μας δύναμη ή με την ευσέβεια μας; 0 Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, δόξασε το γιο του, τον Ιησού, που σεις τον δώσατε στον Πιλάτο για να σταυρωθεί και αρνηθήκατε να επιτρέψετε σ' αυτόν να τον απολύσει και ζητήσατε να ελευθερώσει ένα φονιά. Θανατώσατε τον αρχηγό της ζωής που ο Θεός τον ανάστησε μέσα από τους νεκρούς. Με την πίστη μας στο Χριστό θεραπεύσαμε αυτόν που βλέπετε. Και τώρα αδερφοί μου γνωρίζω ότι ό,τι κάνατε, το κάνατε από άγνοια. Λοιπόν, να μετανοήσετε, για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες σας».
Με αυτό το θαύμα απέδειξαν οι Απόστολοι ότι ο Χριστός δίνει ζωή στον κόσμο και όχι τα ανθρώπινα
μέσα. (Πραξ. 3, 1-10)
Ερμηνευτικά σχόλια:
Περίμενε να του δώσουν κάτι: Όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται χρήματα για να ζήσουν, αυτά έχουν αξία στη ζωή τους γιατί μπορούν να αγοράσουν τροφή, ρούχα και άλλα απαραίτητα αγαθά. Όμως είναι τα χρήματα τα πιο απαραίτητα για να ζήσουμε; Όχι, γιατί χωρίς χρήματα, ακόμη κι αν δυσκολευτούμε, μπορούμε να ζήσουμε από την άποψη ότι κάποιοι θα καλλιεργήσουν τη γη, κάποιοι θα ασχοληθούν με τα ζώα, κάποιοι κάτι άλλο θα βρούνε να κάνουν. Αυτό που αν μας λείπει, δεν μπορούμε να ζήσουμε αληθινά, είναι η αγάπη και αυτός που δίνει την αγάπη είναι ο Θεός. Αν έχουμε το Θεό στη ζωή μας τότε όλες οι ανάγκες μας αλλάζουν γιατί την ανάγκη για φαγητό και νερό την ξεπερνά η χαρά του Χριστού.
Σήκω και περπάτα: O Πέτρος και ο Ιωάννης είχαν τόση πίστη στο Χριστό που δεν χρειάστηκε να κάνουν τίποτα άλλο για το χωλό ζητιάνο παρά να του πουν «στο όνομα του Χριστού του Ναζωραίου σήκω και περπάτα». 0ι Απόστολοι είδαν ότι η πραγματική ανάγκη του χωλού δεν ήταν τα χρήματα, αλλά να ξαναπερπατήσει και να μπορέσει ο ίδιος να συντηρήσει τον εαυτό του. Αληθινή ελεημοσύνη λοιπόν έχουμε όχι μόνο όταν δίνουμε χρήματα στους άλλους, αλλά όταν μπορούμε να δούμε τι είναι αυτό που πραγματικά έχουν ανάγκη. Και στον περισσότερο κόσμο αυτό που λείπει είναι ο Χριστός, η πίστη, η ζωή της Εκκλησίας.
Αμέσως ο χωλός στάθηκε χαρούμενος: Όταν του είπαν οι απόστολοι σήκω και περπάτα, ο χωλός ζητιάνος δεν αντέδρασε λέγοντας «μα τι λες; Δεν μπορώ να περπατήσω, δε βλέπεις;» αλλά αμέσως υπάκουσε και σηκώθηκε και τότε έγινε το θαύμα. Έτσι θέλει να είμαστε κι εμείς ο Θεός, να έχουμε ανοιχτή καρδιά έτοιμη να τον δεχτεί και να μην απορούμε πολύ για όσα συμβαίνουν αλλά να δοξάζουμε το Θεό για όσα μας δίνει με εμπιστοσύνη γιατί ξέρει τι έχουμε ανάγκη.
Μπήκε μαζί τους στο Ναό δοξάζοντας το Θεό: O χωλός μόλις θεραπεύτηκε δεν έτρεξε να πάει σπίτι του ή να καμαρώνει που περπατά, αλλά πήγε στο Ναό μαζί με τους αποστόλους για να ευχαριστήσει το Θεό που τον θεράπευσε. Έτσι κι εμείς δεν πρέπει να ξεχνάμε να ευχαριστούμε το Θεό κάθε μέρα για όλα όσα μας δίνει και να θυμόμαστε ότι όταν καταφέρνουμε κάτι, δεν το καταφέραμε μόνοι μας αλλά με τη βοήθεια του Θεού που πάντα είναι δίπλα μας και μας νοιάζεται και μας αγαπάει. Παράλληλα, μπορούμε από την παιδική μας ηλικία να μάθουμε να προσφέρουμε στους άλλους, αγάπη, χαμόγελο, συγχωρητικότητα, να μην κλείνουμε την καρδιά μας σ' αυτούς και όταν έχουμε τη δυνατότητα να τους ελεούμε και υλικά.
Να μετανοήσετε για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες σας: 0 Θεός θέλει να έχουμε πίστη, να μην σκεφτόμαστε τι είναι αδύνατον να γίνει αλλά αν αυτό που θέλουμε να γίνει έχει αγάπη και δεν πάει αντίθετα στο θέλημα του Θεού. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ό,τι θα ζητάμε με αγάπη θα μας το δίνει ο Θεός. Πρέπει να εμπιστευόμαστε το Θεό ότι κι αν μας δίνει, γιατί αυτό που ζητάμε ίσως να μην είναι καλό για μας κι ας μην το βλέπουμε. 0 Θεός ξέρει ακόμη ότι κάνουμε λάθη, ξέρει μάλιστα ότι αν καταλαβαίναμε ότι κάνουμε λάθος δεν θα το κάναμε. Για αυτό το μόνο που περιμένει είναι να μετανοήσουμε, δηλαδή να πούμε συγγνώμη.
Ερωτήσεις:
Τι σημαίνει ελεημοσύνη;
Γιατί οι Απόστολοι είπαν στο χωλό ότι τον Χριστό του δίνουν;
Τι θέλει ο Θεός από εμάς να κάνουμε για όσα καλά έχουμε;
Πώς μπορούμε εμείς να δείξουμε αληθινή ελεημοσύνη στους άλλους από την παιδική μας ηλικία;
Συμπέρασμα: Η Εκκλησία ζητά από μας να δείχνουμε ελεημοσύνη σε ό,τι έχει πραγματική ανάγκη ο άλλος και να φανερώνουμε με την πίστη μας και τα έργα μας το Χριστό.
Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013
ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ
«Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ καί μή εἰς Θεόν πλουτῶν». Αυτά παθαίνει όποιος μαζεύει πρόσκαιρους θησαυρούς για τον εαυτό του και δεν πλουτίζει με ό,τι θέλει ο Θεός.
Πως είναι λοιπόν αυτός του θυσαυρίζει εαυτώ; Ποια τα χαρακτηριστικά του;
Η έγνοια για τα υλικά αγαθά και όχι και για τα πνευματικά. Ασχολείται μόνο με τα χρήματα, την ιδιοκτησία του, τα αγαθά του, τα δικαιώματά του! Δεν έχει καμία σχέση με την καλλιέργεια των αρετών.
Η αποθήκευση και η χρήση τους για φιληδονία, για καλοπέραση. Δεν καλύπτει τις ανάγκες του για επιβίωση, αλλά θεωρεί χαρά και ευτυχία την κατανάλωση και την τρυφή.
Η καρποφορία της γης είναι αποτέλεσμα μόχθου προσωπικού και «τύχης». Δεν υπάρχει Θεός που ρυθμίζει τους εξωτερικούς παράγοντες, άρα δεν οφείλει ευχαριστία σε κανένα Θεό.
Κρατά τη χαρά της εφορίας μόνο για τον εαυτό του. Δεν αισθάνεται την ανάγκη να μοιραστεί, να επικοινωνήσει με άλλους και γίνεται μοναχικός.
«φάγε, πίε, ευφραίνου». Θεωρεί ότι όλη η επίγεια ζωή είναι ατέλειωτη, ξεχνώντας την ύπαρξη του θανάτου που σε κάνει να βλέπει μέσα από άλλο πρίσμα τη ζωή.
Όπως σε κάθε παραβολή, ο Χριστός αφήνει τον καθένα μας να κρίνει ο ίδιος με ποιον ταυτίζεται. Έτσι, παραμένει ανοιχτός ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας μας θα πλουτίσει εις Θεόν. Θα γίνει με αντίθετη στάση ως προς αυτή του πλούσιου; Θα γίνει με την δοξολογία του Θεού και την εμπιστοσύνη στην ευλογία του να είμαστε διαχειριστές τόσο των αγαθών όσο και της χάριτος; Θα γίνει με την ελεημοσύνη; Με την προσευχή που γίνεται αγάπη; Με την συμπαράσταση σ’ αυτόν που πεινά, διψά, είναι ξένος, είναι γυμνός, είναι στη φυλακή, είναι ασθενής; Με την υπέρβαση της αυτάρκειας και τη νίκη κατά της πλεονεξίας, μέσα από τη σχέση με το Θεό και τον πλησίον; Ένα παράδειγμα ενός Αγίου, μπορεί να βοηθήσει.
Κάποτε ο πειρασμός φέρνει μπροστά στα πόδια του Μεγάλου Αντωνίου, εκεί που βάδιζε στην έρημο, ένα μεγάλο, αστραφτερό, ασημένιο δίσκο. Ο Μέγας Αντώνιος κοντοστέκεται για λίγο και λέγει: «Από πού βρέθηκε δίσκος στην έρημο; Εδώ ούτε δρόμος ούτε μονοπάτι, ούτε ίχνος περάσματος φαίνεται πουθενά. Αλλά και εάν έπεσε κάποιου ανθρώπου, δεν θα τον άκουγε; Δεν θα γύριζε λοιπόν να τον πάρει; Δική σου τέχνη είναι τούτο διάβολε! είπε ο Άγιος. Θέλεις να με εμπαίξεις. Χάρισμα σου λοιπόν. Πάρε τον δίσκο μαζί σου στην απώλεια, στο σκοτάδι της Κολάσεως, του φρικτού βασιλείου σου». Μόλις όμως, είπε αυτά ο όσιος, ο δίσκος έγινε άφαντος! Ο δαίμονας είχε νικηθεί. Σε λίγο θα συναντήσει άφθονο χρυσάφι, που άστραφτε και γυάλιζε με τη λάμψη του. Ο άγιος το προσπερνά, ενθυμούμενος τον λόγο της Γραφής «Πλούτος, εάν ρέη, μη προστίθεσθε καρδίαν» (Ψαλμ. 61, 12). Ακόμη κι αν δείτε μπροστά σας τον πλούτο να ρέει άφθονος, μην αφήνετε την καρδιά σας να προσκολληθεί σ’ αυτόν. Όπου είναι ο θησαυρός μας, εκεί και η καρδιά μας.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 18 – Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013
Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Τετάρτη 20 Nοεμβρίου 2013:
4.00 μ.μ. Εσπερινός
Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013 (Εισόδια της Θεοτόκου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013:
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά και συζήτηση με τους γονείς.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Απογευματινό στην Μηλίνα θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 24 Νοεμβρίου. Αναχώρηση 13.30 μ.μ.. Παιδιά: δωρεάν. Ενήλικες: 10€. Δηλώσεις στους επιτρόπους.
Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2013
Δεν έμεινε απότιστο!
Ολόδροσο το κατάφυτο Βέρμιο, υψώνει τις κορυφές του προς τον Ουρανό . Στα πόδια του απλώνεται ο εύφορος κάμπος. Χαρά Θεού εδώ από την άνοιξη ως το φθινόπωρο! Κατάφορτες οι μηλιές και οι ροδακινιές γέρνουν τα κλαδιά τους προς το έδαφος. Χιλιάδες στρέμματα οι βαμβακοφυτείες σκεπάζουν σαν ένα μεγάλο πράσινο χαλί το τμήμα αυτό της Μακεδονικής γης.
Απ ΄ την ώρα που θα φυτρώσει και θα βγει στην επιφάνεια το βαμβάκι μέχρι να μεγαλώσει, να δέσει και να δώσει τον πολύτιμο καρπό του, η μια δουλειά ακολουθεί την άλλη. Σκάλισμα του εδάφους, τσάπισμα και ξεβοτάνισμα απ' τα αγριόχορτα, αραίωμα στις ρίζες, για να δυναμώσουν όσες μείνουν, και τέλος πότισμα. Χρειάζεται άφθονο νερό, για να φουντώσουν τα φύλλα και να δέσουν τα «καρύδια», πού θ ’ανοίξουν τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο, για να μας χαρίσουν το ολόασπρο βαμβάκι. Οι γεωργοί περιμένουν πώς και πώς μια βροχή, για να ποτισθούν στον καιρό τους τα βαμβάκια.
Εκείνο το καλοκαίρι δεν έβρεξε καθόλου. Λες και είχε κλείσει ο ουρανός. Το χώμα ήταν κατάξερο. Η γη είχε ανοίξει εδώ κι εκεί διψασμένη. Τα φύλλα και τα λουλούδια ήταν σχεδόν μαραμένα. Χρειαζόταν νερό. Καθένας φρόντιζε να ποτίσει το χωράφι του με τεχνη¬τή βροχή. Συνεργεία με ποτιστικά μηχανήματα πότι¬ζαν, επί πληρωμή, δεκάδες στρέμματα κάθε μέρα. Έ¬παιρναν με σωλήνες νερό απ’ τα κανάλια και πότιζαν ασταμάτητα νύκτα μέρα. Τελευταίος στην σειρά, για να ποτισθεί σ' εκείνη την περιοχή, ήταν ο «κλήρος» του μπαρμπα - Πέτρου. Ήταν Σάββατο μεσημέρι.
“ Ήρθε επί τέλους ή σειρά σου, μπαρμπα – Πέτρο” , του είπε ό υπεύθυνος του συνεργείου. “Αύριο πρωί- πρωί με τη δροσιά θα βάλουμε μπρός. Φέρε και τα παιδιά σου, για να τελειώνουμε γρήγορα.”
—Δεν γίνεται, μαστρο - Κώστα. Δεν μπορώ αύριο.
—Γιατί;
—Αύριο είναι Κυριακή κι εγώ Κυριακή δεν δου¬λεύω.
—Δεν μπορώ να καθυστερήσω, μπαρμπα - Πέτρο μου. Με περιμένουν αλλού. Μόνον αύριο μπορώ. Έ¬μεινα τελευταίος σ' αυτή την περιοχή.
—Σου είπα: Δεν ποτίζω Κυριακή.
—Είσαι στα καλά σου; Θα μείνει απότιστο το βαμ¬βάκι σου.
—"Ας μείνει. Πάντως εγώ Κυριακή δεν βγαίνω στο χωράφι. Ή Κυριακή είναι μέρα του Θεού. Ποτέ μου δεν δούλεψα την Κυριακή κι ο Θεός δεν μ' άφησε. "Αν θέλεις ν' αρχίσουμε το πότισμα τα χαράματα της Δευ¬τέρας, πάει καλά. Ει δε μη, άμε στο καλό.
—Δεν μπορώ, μπαρμπα - Πέτρο. Έχε γεια!
—Στο καλό! Ώρα καλή!
Έφυγε το ποτιστικό συνεργείο και ήταν ολοφάνερο, πώς το βαμβάκι του μπαρμπα - Πέτρου θα έμενε απότιστο. Στην ψυχή όμως του πιστού γεωργού δεν έ¬σβησε η ελπίδα. Επίμονα εκείνο το βράδυ ερχόταν στο νου του ένα θαύμα. Το είχε διαβάσει πολλές φο¬ρές στην Καινή Διαθήκη, πού την έπαιρνε μαζί του ακόμη και στο χωράφι. Για να τιμωρήσει κάποτε ό Θεός τούς Ισραηλίτες έκλεισε τούς ουρανούς και δεν έβρεξε τρία και μισό χρόνια, επειδή το ζήτησε με θερ¬μή προσευχή ό προφήτης Ηλίας. Όταν συμπληρώθη¬κε ο καιρός, παρεκάλεσε και πάλι το Θεό ο φλογερός Προφήτης και τότε άνοιξαν οι κλειστοί ουρανοί και έ¬βρεξε. ’Ήταν μήπως δύσκολο στον Παντοδύναμο Θεό να κάνει και τώρα κάτι παρόμοιο; Δεν είναι Εκείνος και σήμερα ό Ίδιος, όπως και τότε; Δική Του δεν είναι η βροχή και τα πάντα; Ή τάχα υπάρχει κάτι ικανό ν' αντι- σταθεί στο θέλημά Του; Αυτές οι σκέψεις συντρό¬φευαν τον μπαρμπα - Πέτρο μέχρι αργά την νύκτα εκείνη.
Το πρωί στην Θεία Λειτουργία άνοιξε διάπλατα την καρδιά του στον Θεό ό πιστός γεωργός. Ικέτευσε και παρεκάλεσε με πίστη και θέρμη πολλή. Άφησε το ζή¬τημά του στα Πανάγαθα και Παντοδύναμα χέρια του Κυρίου.
Το μεσημέρι στο σπίτι, την ώρα του φαγητού, ένας του γιός κάτι θέλησε να πει, πώς τάχα εξ αιτίας του έ¬μεινε απότιστο το βαμβάκι. Η ήρεμη όμως και αποφασιστική στάση του πατέρα του τον επανέφεραν αμέσως στην τάξη.
Το απόγευμα με τη γυναίκα του και τις δυο κόρες του ανέβηκαν στον Προφήτη Ηλία. Το ολόασπρο εξωκκλήσι βρίσκεται σ' ένα ύψωμα στα δυτικά της πο¬λιτείας. Άναψαν τα καντήλια, έψαλαν το Απολυτίκιο του Αγίου και ζήτησαν ταπεινά την βοήθειά του. Τον παρεκάλεσαν να ικετεύσει κι εκείνος για λογαριασμό τους τον Παντοδύναμο Θεό. Όταν γύριζαν για το σπίτι, τα φώτα στους δρόμους ήταν αναμμένα από ώρα...
Πρωί- πρωί την Δευτέρα πήρε τους δυο γιούς του και ξεκίνησαν για το χωράφι. Ο ουρανός ήταν καθα¬ρός. Δυο - τρία μόνον μικρά, αραιά σύννεφα φαίνονταν κατά τον νότο. Δεν φύσαγε καθόλου. Η μέρα ήταν ζε¬στή. Η ατμόσφαιρα λίγο βαριά. Άρχισαν τη δουλειά σχεδόν αμίλητοι. Δεν είχαν περάσει όμως τρεις ώρες, αφ' ότου έφθασαν, οπότε ένιωσαν ολόγυρα μια ευχάριστη δροσιά. Ένα μεγάλο σκούρο σύννεφο τους είχε σκεπάσει. Οι πρώτες χοντρές σταγόνες της βρο¬χής ακούστηκαν να χτυπούν στα ψαθάκια τους. Έτρεξαν αμέσως και μόλις πού πρόλαβαν να χωθούν στη μικρή τους καλύβα, στην άκρη τού χωραφιού. Μια μπόρα καλοκαιρινή ξέσπασε σε λίγο. Το νερό έπεφτε ασταμάτητα πάνω από δυο ώρες και πότιζε πλούσια την διψασμένη γη.
Όρθιος στην πόρτα της καλύβας ο μπαρμπα - Πέτρος έβλεπε προς τον ουρανό, έκαμνε το σταυρό του και ψιθύριζε: «Μέγας είσαι, Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου. Ας είναι ευλογημένο το Πανάγιο Όνομά Σου. Με την βροχή, πού έστειλε ή Αγάπη Σου, δεν έ¬μεινε απότιστο κι εφέτος το βαμβάκι μου». (Αληθινή Ιστορία – «Φως στα χαλάσματα» εκδ. «ο Σωτήρ»).
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Ανάμεσα στις πολλές αλλαγές της ζωής μας της τελευταίας τετραετίας, έρχεται να προστεθεί και η δυνατότητα λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων κατά την ημέρα της Κυριακής.
Δεν θα αναφερθώ στους εργατικούς αγώνες για την εξασφάλιση μιας ημέρας εβδομαδιαίως ως αργίας για τους εργαζομένους, ούτε για την τιμή της ημέρας που είναι αφιερωμένη στον Κύριό μας και Θεό μας Ιησού Χριστό και στην Ανάστασή Του. Το πραγματικό γεγονός της προηγηθείσης ιστορίας λέει πολλά.
Θα κάνω αναφορά στον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που θανατώθηκε εξαιτίας του μίσους των Εβραίων της Ηπείρου, γιατί με το κήρυγμά του έπεισε τους Χριστιανούς να μην κάνουν αγοραπωλησίες τις Κυριακές, αλλά τα Σάββατα.
Θα αναφερθώ στην αναστάτωση πολλών οικογενειών που θα υποχρεωθούν να καταργήσουν όμορφες οικογενειακές συνήθειες, όπως το κοινό κυριακάτικο γεύμα, ή η κυριακάτικη βόλτα, που θα ψάχνουν να βρουν ανθρώπους για να φυλάξουν τα παιδιά τους και θα απαιτήσουν τη λειτουργία των παιδικών σταθμών και των σχολείων ενδεχομένως, γιατί θα υποχρεωθούν να εργαστούν και την Κυριακή.
Θα αναφερθώ στην αδυναμία της συμμετοχής ακόμη και σε κοινωνικές εκδηλώσεις, (ακόμη και στα μυστήρια γάμου και βάπτισης), γιατί η αγορά θα πρέπει να είναι ανοιχτή.
Το εμπόριο κατά την ημέρα της Κυριακής δεν είναι δραστηριότητα αναγκαία και θα μπορούσαμε να εξακολουθούμε να ζούμε, όπως τόσα χρόνια. Ούτε εξυπηρετεί ευαίσθητες ομάδες ή τμήματα του κοινωνικού συνόλου, όπως εξυπηρετεί το ανοιχτό Νοσοκομείο, Φαρμακείο ή η αστυνομία ή τα μέσα μαζικής μεταφοράς κλπ.
Τέλος, θα τονίσω την υποτιθέμενη διάθεσή μας να επαναστατήσουμε ή έστω να διαμαρτυρηθούμε για τα όσα μας έχουν επιβληθεί στον οικονομικό τομέα τα τελευταία χρόνια. Αυτοί που επέβαλαν όλα τα δυσάρεστα θέλουν να επιβάλουν και το μέτρο του ανοίγματος των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές. (Λες και μας περισσεύουν τα χρήματα και λείπει ο χρόνος για τις αγορές μας). Αντίσταση σημαίνει θυσίες και επανάσταση σημαίνει θυσία μέχρις αίματος. Ας αντιδράσουμε, λοιπόν, αρνούμενοι να ψωνίσουμε την Κυριακή, έστω κι αν πιεζόμαστε χρονικά τις άλλες ημέρες, έστω κι αν ακόμα ζημιωθούμε οικονομικά χάνοντας προσφορές και εκπτώσεις!
Ἐκεῖνο τό κέρδος ὁπού γίνεται τήν Κυριακήν εἶνε ἀφωρισμένο καί κατηραμένο, καί βάνετε φωτιά καί κατάρα εἰς τό σπίτι σας καί ὄχι εὐλογίαν καί ἤ σέ θανατώνει ὁ Θεός παράκαιρα, ἤ τήν γυναίκα σου, ἤ τό παιδί σου, ἤ τό ζῶον σου ψοφᾷ, ἤ ἄλλον κακόν σου κάμνει.
Καί ἄν τύχη ἀνάγκη καί θέλης νά πωλήσης πράγματα φαγώσιμα τήν Κυριακήν, ἐκεῖνο τό κέρδος μή τό σμίγεις εἰς τήν σακκούλα σου, διότι τήν μαγαρίζει, ἀλλά δῶσέ τα ἐλεημοσύνην, διά νά σᾶς φυλάγη ὁ Θεός. (Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός)
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:
Διαμαρτύρομαι για όσα καταστροφικά μου επιβάλλονται! ΔΕΝ ψωνίζω ποτέ την Κυριακή.
Πρόγραμμα κατηχητικών συνάξεων:
Δευτέρα:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής για μεγάλους.
Σάββατο:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
Κυριακή:
Μετά τη Θεία Λειτουργία - 12.00 μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Λυκείου.
Ολόδροσο το κατάφυτο Βέρμιο, υψώνει τις κορυφές του προς τον Ουρανό . Στα πόδια του απλώνεται ο εύφορος κάμπος. Χαρά Θεού εδώ από την άνοιξη ως το φθινόπωρο! Κατάφορτες οι μηλιές και οι ροδακινιές γέρνουν τα κλαδιά τους προς το έδαφος. Χιλιάδες στρέμματα οι βαμβακοφυτείες σκεπάζουν σαν ένα μεγάλο πράσινο χαλί το τμήμα αυτό της Μακεδονικής γης.
Απ ΄ την ώρα που θα φυτρώσει και θα βγει στην επιφάνεια το βαμβάκι μέχρι να μεγαλώσει, να δέσει και να δώσει τον πολύτιμο καρπό του, η μια δουλειά ακολουθεί την άλλη. Σκάλισμα του εδάφους, τσάπισμα και ξεβοτάνισμα απ' τα αγριόχορτα, αραίωμα στις ρίζες, για να δυναμώσουν όσες μείνουν, και τέλος πότισμα. Χρειάζεται άφθονο νερό, για να φουντώσουν τα φύλλα και να δέσουν τα «καρύδια», πού θ ’ανοίξουν τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο, για να μας χαρίσουν το ολόασπρο βαμβάκι. Οι γεωργοί περιμένουν πώς και πώς μια βροχή, για να ποτισθούν στον καιρό τους τα βαμβάκια.
Εκείνο το καλοκαίρι δεν έβρεξε καθόλου. Λες και είχε κλείσει ο ουρανός. Το χώμα ήταν κατάξερο. Η γη είχε ανοίξει εδώ κι εκεί διψασμένη. Τα φύλλα και τα λουλούδια ήταν σχεδόν μαραμένα. Χρειαζόταν νερό. Καθένας φρόντιζε να ποτίσει το χωράφι του με τεχνη¬τή βροχή. Συνεργεία με ποτιστικά μηχανήματα πότι¬ζαν, επί πληρωμή, δεκάδες στρέμματα κάθε μέρα. Έ¬παιρναν με σωλήνες νερό απ’ τα κανάλια και πότιζαν ασταμάτητα νύκτα μέρα. Τελευταίος στην σειρά, για να ποτισθεί σ' εκείνη την περιοχή, ήταν ο «κλήρος» του μπαρμπα - Πέτρου. Ήταν Σάββατο μεσημέρι.
“ Ήρθε επί τέλους ή σειρά σου, μπαρμπα – Πέτρο” , του είπε ό υπεύθυνος του συνεργείου. “Αύριο πρωί- πρωί με τη δροσιά θα βάλουμε μπρός. Φέρε και τα παιδιά σου, για να τελειώνουμε γρήγορα.”
—Δεν γίνεται, μαστρο - Κώστα. Δεν μπορώ αύριο.
—Γιατί;
—Αύριο είναι Κυριακή κι εγώ Κυριακή δεν δου¬λεύω.
—Δεν μπορώ να καθυστερήσω, μπαρμπα - Πέτρο μου. Με περιμένουν αλλού. Μόνον αύριο μπορώ. Έ¬μεινα τελευταίος σ' αυτή την περιοχή.
—Σου είπα: Δεν ποτίζω Κυριακή.
—Είσαι στα καλά σου; Θα μείνει απότιστο το βαμ¬βάκι σου.
—"Ας μείνει. Πάντως εγώ Κυριακή δεν βγαίνω στο χωράφι. Ή Κυριακή είναι μέρα του Θεού. Ποτέ μου δεν δούλεψα την Κυριακή κι ο Θεός δεν μ' άφησε. "Αν θέλεις ν' αρχίσουμε το πότισμα τα χαράματα της Δευ¬τέρας, πάει καλά. Ει δε μη, άμε στο καλό.
—Δεν μπορώ, μπαρμπα - Πέτρο. Έχε γεια!
—Στο καλό! Ώρα καλή!
Έφυγε το ποτιστικό συνεργείο και ήταν ολοφάνερο, πώς το βαμβάκι του μπαρμπα - Πέτρου θα έμενε απότιστο. Στην ψυχή όμως του πιστού γεωργού δεν έ¬σβησε η ελπίδα. Επίμονα εκείνο το βράδυ ερχόταν στο νου του ένα θαύμα. Το είχε διαβάσει πολλές φο¬ρές στην Καινή Διαθήκη, πού την έπαιρνε μαζί του ακόμη και στο χωράφι. Για να τιμωρήσει κάποτε ό Θεός τούς Ισραηλίτες έκλεισε τούς ουρανούς και δεν έβρεξε τρία και μισό χρόνια, επειδή το ζήτησε με θερ¬μή προσευχή ό προφήτης Ηλίας. Όταν συμπληρώθη¬κε ο καιρός, παρεκάλεσε και πάλι το Θεό ο φλογερός Προφήτης και τότε άνοιξαν οι κλειστοί ουρανοί και έ¬βρεξε. ’Ήταν μήπως δύσκολο στον Παντοδύναμο Θεό να κάνει και τώρα κάτι παρόμοιο; Δεν είναι Εκείνος και σήμερα ό Ίδιος, όπως και τότε; Δική Του δεν είναι η βροχή και τα πάντα; Ή τάχα υπάρχει κάτι ικανό ν' αντι- σταθεί στο θέλημά Του; Αυτές οι σκέψεις συντρό¬φευαν τον μπαρμπα - Πέτρο μέχρι αργά την νύκτα εκείνη.
Το πρωί στην Θεία Λειτουργία άνοιξε διάπλατα την καρδιά του στον Θεό ό πιστός γεωργός. Ικέτευσε και παρεκάλεσε με πίστη και θέρμη πολλή. Άφησε το ζή¬τημά του στα Πανάγαθα και Παντοδύναμα χέρια του Κυρίου.
Το μεσημέρι στο σπίτι, την ώρα του φαγητού, ένας του γιός κάτι θέλησε να πει, πώς τάχα εξ αιτίας του έ¬μεινε απότιστο το βαμβάκι. Η ήρεμη όμως και αποφασιστική στάση του πατέρα του τον επανέφεραν αμέσως στην τάξη.
Το απόγευμα με τη γυναίκα του και τις δυο κόρες του ανέβηκαν στον Προφήτη Ηλία. Το ολόασπρο εξωκκλήσι βρίσκεται σ' ένα ύψωμα στα δυτικά της πο¬λιτείας. Άναψαν τα καντήλια, έψαλαν το Απολυτίκιο του Αγίου και ζήτησαν ταπεινά την βοήθειά του. Τον παρεκάλεσαν να ικετεύσει κι εκείνος για λογαριασμό τους τον Παντοδύναμο Θεό. Όταν γύριζαν για το σπίτι, τα φώτα στους δρόμους ήταν αναμμένα από ώρα...
Πρωί- πρωί την Δευτέρα πήρε τους δυο γιούς του και ξεκίνησαν για το χωράφι. Ο ουρανός ήταν καθα¬ρός. Δυο - τρία μόνον μικρά, αραιά σύννεφα φαίνονταν κατά τον νότο. Δεν φύσαγε καθόλου. Η μέρα ήταν ζε¬στή. Η ατμόσφαιρα λίγο βαριά. Άρχισαν τη δουλειά σχεδόν αμίλητοι. Δεν είχαν περάσει όμως τρεις ώρες, αφ' ότου έφθασαν, οπότε ένιωσαν ολόγυρα μια ευχάριστη δροσιά. Ένα μεγάλο σκούρο σύννεφο τους είχε σκεπάσει. Οι πρώτες χοντρές σταγόνες της βρο¬χής ακούστηκαν να χτυπούν στα ψαθάκια τους. Έτρεξαν αμέσως και μόλις πού πρόλαβαν να χωθούν στη μικρή τους καλύβα, στην άκρη τού χωραφιού. Μια μπόρα καλοκαιρινή ξέσπασε σε λίγο. Το νερό έπεφτε ασταμάτητα πάνω από δυο ώρες και πότιζε πλούσια την διψασμένη γη.
Όρθιος στην πόρτα της καλύβας ο μπαρμπα - Πέτρος έβλεπε προς τον ουρανό, έκαμνε το σταυρό του και ψιθύριζε: «Μέγας είσαι, Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου. Ας είναι ευλογημένο το Πανάγιο Όνομά Σου. Με την βροχή, πού έστειλε ή Αγάπη Σου, δεν έ¬μεινε απότιστο κι εφέτος το βαμβάκι μου». (Αληθινή Ιστορία – «Φως στα χαλάσματα» εκδ. «ο Σωτήρ»).
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Ανάμεσα στις πολλές αλλαγές της ζωής μας της τελευταίας τετραετίας, έρχεται να προστεθεί και η δυνατότητα λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων κατά την ημέρα της Κυριακής.
Δεν θα αναφερθώ στους εργατικούς αγώνες για την εξασφάλιση μιας ημέρας εβδομαδιαίως ως αργίας για τους εργαζομένους, ούτε για την τιμή της ημέρας που είναι αφιερωμένη στον Κύριό μας και Θεό μας Ιησού Χριστό και στην Ανάστασή Του. Το πραγματικό γεγονός της προηγηθείσης ιστορίας λέει πολλά.
Θα κάνω αναφορά στον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που θανατώθηκε εξαιτίας του μίσους των Εβραίων της Ηπείρου, γιατί με το κήρυγμά του έπεισε τους Χριστιανούς να μην κάνουν αγοραπωλησίες τις Κυριακές, αλλά τα Σάββατα.
Θα αναφερθώ στην αναστάτωση πολλών οικογενειών που θα υποχρεωθούν να καταργήσουν όμορφες οικογενειακές συνήθειες, όπως το κοινό κυριακάτικο γεύμα, ή η κυριακάτικη βόλτα, που θα ψάχνουν να βρουν ανθρώπους για να φυλάξουν τα παιδιά τους και θα απαιτήσουν τη λειτουργία των παιδικών σταθμών και των σχολείων ενδεχομένως, γιατί θα υποχρεωθούν να εργαστούν και την Κυριακή.
Θα αναφερθώ στην αδυναμία της συμμετοχής ακόμη και σε κοινωνικές εκδηλώσεις, (ακόμη και στα μυστήρια γάμου και βάπτισης), γιατί η αγορά θα πρέπει να είναι ανοιχτή.
Το εμπόριο κατά την ημέρα της Κυριακής δεν είναι δραστηριότητα αναγκαία και θα μπορούσαμε να εξακολουθούμε να ζούμε, όπως τόσα χρόνια. Ούτε εξυπηρετεί ευαίσθητες ομάδες ή τμήματα του κοινωνικού συνόλου, όπως εξυπηρετεί το ανοιχτό Νοσοκομείο, Φαρμακείο ή η αστυνομία ή τα μέσα μαζικής μεταφοράς κλπ.
Τέλος, θα τονίσω την υποτιθέμενη διάθεσή μας να επαναστατήσουμε ή έστω να διαμαρτυρηθούμε για τα όσα μας έχουν επιβληθεί στον οικονομικό τομέα τα τελευταία χρόνια. Αυτοί που επέβαλαν όλα τα δυσάρεστα θέλουν να επιβάλουν και το μέτρο του ανοίγματος των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές. (Λες και μας περισσεύουν τα χρήματα και λείπει ο χρόνος για τις αγορές μας). Αντίσταση σημαίνει θυσίες και επανάσταση σημαίνει θυσία μέχρις αίματος. Ας αντιδράσουμε, λοιπόν, αρνούμενοι να ψωνίσουμε την Κυριακή, έστω κι αν πιεζόμαστε χρονικά τις άλλες ημέρες, έστω κι αν ακόμα ζημιωθούμε οικονομικά χάνοντας προσφορές και εκπτώσεις!
Ἐκεῖνο τό κέρδος ὁπού γίνεται τήν Κυριακήν εἶνε ἀφωρισμένο καί κατηραμένο, καί βάνετε φωτιά καί κατάρα εἰς τό σπίτι σας καί ὄχι εὐλογίαν καί ἤ σέ θανατώνει ὁ Θεός παράκαιρα, ἤ τήν γυναίκα σου, ἤ τό παιδί σου, ἤ τό ζῶον σου ψοφᾷ, ἤ ἄλλον κακόν σου κάμνει.
Καί ἄν τύχη ἀνάγκη καί θέλης νά πωλήσης πράγματα φαγώσιμα τήν Κυριακήν, ἐκεῖνο τό κέρδος μή τό σμίγεις εἰς τήν σακκούλα σου, διότι τήν μαγαρίζει, ἀλλά δῶσέ τα ἐλεημοσύνην, διά νά σᾶς φυλάγη ὁ Θεός. (Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός)
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:
Διαμαρτύρομαι για όσα καταστροφικά μου επιβάλλονται! ΔΕΝ ψωνίζω ποτέ την Κυριακή.
Πρόγραμμα κατηχητικών συνάξεων:
Δευτέρα:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής για μεγάλους.
Σάββατο:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
Κυριακή:
Μετά τη Θεία Λειτουργία - 12.00 μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Λυκείου.
Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013
ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΗ ΣΥΝΑΞΗ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 2η 9, 10.11.2013
Η εκλογή του αποστόλου Ματθία
Μετά την Ανάληψη του Ιησού στους Ουρανούς, οι Απόστολοι με χαρούμενη διάθεση επιστρέψανε στα Ιεροσόλυμα. Κατευθύνθηκαν στο σπίτι όπου έμεναν, ανέβηκαν στο πάνω πάτωμα και εκεί όλοι μαζί προσεύχονταν. Ήταν εκεί ο Πέτρος και ο Ιάκωβος, ο Ιωάννης, ο Ανδρέας, ο Φίλιππος και ο Θωμάς, ο Βαρθολομαίος, ο Ματθαίος, ο Ιάκωβος του Αλφαίου, ο Σίμων ο Ζηλωτής και ο Ιούδας του Ιακώβου.
Τότε ένας από τους Αποστόλους, ο Πέτρος σηκώθηκε ανάμεσα στους μαθητές και σε άλλα εκατόν είκοσι πρόσωπα που βρέθηκαν κοντά τους, λέγοντας ότι θα έπρεπε να διαλέξουν κάποιον, όπως ήταν γραμμένο στο βιβλίο των ψαλμών, να μπει στη θέση του δυστυχισμένου του συμμαθητή τους του Ιούδα, ο οποίος είχε βοηθήσει τους Ιουδαίους να συλλάβουν τον Ιησού.
Κι αυτός που θα διάλεγαν, θα έπρεπε να είχε ζήσει κοντά στον Ιησού από τη μέρα που ο Κύριος ξεκίνησε τη δημόσια ζωή Του: αμέσως, δηλαδή, μετά την βάπτισή του στον Ιορδάνη ποταμό, από τον Ιωάννη. Να γνώριζε τη διδασκαλία Του, τα θαύματά Του.
Με μια γνώμη όλοι, υπέδειξαν το Ματθία και τον Βαρσαββά ως τους καταλληλότερους για να λάβουν τη θέση του Ιούδα. Αφού όμως ο Θεός έπρεπε να φανερώσει ποιος από τους δυο θα τον υπηρετούσε, οι απόστολοι άρχισαν την προσευχή λέγοντας: «Κύριε, εσύ που γνωρίζεις τι έχει μέσα στην καρδιά του κάθε άνθρωπος, φανέρωσε ποιον από αυτούς τους δύο διάλεξες να πάρει τη θέση του αποστόλου». Κι έβαλαν κλήρο. Ο κλήρος έπεσε στον Ματθία. Ο Ματθίας στο εξής, όπως και οι άλλοι απόστολοι, θ' αφιέρωνε τη ζωή του για να φέρει στον κόσμο την καλή είδηση, ότι ο θάνατος νικήθηκε, ο Χριστός αναστήθηκε. Κι ο δρόμος της Βασιλείας των Ουρανών ανοίχτηκε για τους ανθρώπους.
(Πράξ. 1, 12-26)
Ερμηνευτικά σχόλια
Προσευχή και δέηση με θέρμη και ομοψυχία: οι λίγοι που πίστευαν στο Χριστό προσεύχονταν και Τον παρακαλούσαν να τους φωτίσει. Η προσευχή τους ήταν γεμάτη θέρμη και δύναμη, αλλά και ήταν ομόψυχοι, δηλαδή ενωμένοι. Για να ανεβαίνουμε στο Θεό χρειάζεται, προσευχή, πίστη, θερμή καρδιά και ομοψυχία, δηλαδή ό,τι ζούμε στην Θεία Λειτουργία και στη ζωή της Εκκλησίας.
Στη θέση του δυστυχισμένου συμμαθητή τους, του Ιούδα: ο Ιούδας ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές του Ιησού. Ήταν εκείνος που πρόδωσε τον Κύριο στους Ιουδαίους, για να τον συλλάβουν και να τον σταυρώσουν. Ο Ιούδας δεν μπορούσε να δει τον Κύριο ως την Αλήθεια και την Ζωή. Ο εγωισμός του τον έκανε να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του. Έτσι χρησιμοποιούσε το ταμείο που είχαν ο Χριστός και οι μαθητές για την ελεημοσύνη στους αδύναμους, για να έχει ο ίδιος αγαθά και άνεση. Ούτε όταν ο Χριστός του έδωσε το ψωμί το βράδυ του Μυστικού Δείπνου και του είπε θα γινόταν προδότης του, δεν συγκινήθηκε. Ο Ιούδας νόμισε ότι ήταν ο ίδιος θεός. Ένιωθε ότι αυτά που έλεγε και έκανε ήταν σωστά και δεν έπρεπε να αλλάξει τίποτα στην συμπεριφορά του. Εγωισμός, πείσμα, έλλειψη ταπείνωσης και θέλησης για το καλό. Μόνος του λοιπόν ο Ιούδας φεύγει μακριά από την αγάπη του Θεού.
Κι αυτός που θα διάλεγαν...τα θαύματά Του: αυτός που θα έπαιρνε την θέση του Ιούδα, έπρεπε να είχε ζήσει κοντά στον Ιησού. Γιατί; Διότι θα γινόταν απόστολος. Θα μετέφερε δηλαδή στους ανθρώπους το μήνυμα ότι ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς. Ψάχνουν λοιπόν οι απόστολοι εκείνο το πρόσωπο που πιστεύει στον Θεό και αφιέρωσε την ζωή του στο να ακολουθεί τα βήματα του Ιησού στον κόσμο. Εκείνον όπου η καρδιά του είναι πλημμυρισμένη από την αγάπη για τον Κύριο.
Οι απόστολοι άρχισαν την προσευχή...αποστόλου: ο Θεός μας έπλασε πρόσωπα με συνείδηση και αγάπη. Ξέρουμε το καλό και το κακό, ξέρουμε να αγαπάμε και να μην αγαπάμε, γιατί ο Θεός μας έχει αφήσει και ελεύθερους να αποφασίζουμε πώς θα ζήσουμε. Όμως η αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους, η ταπείνωση, η υπακοή και όλες οι αρετές και τα χαρίσματα που κάθε άνθρωπος έχει, είναι δώρα του Θεού και ο αγώνας μας, από την παιδική μας ηλικία, είναι να τα κρατήσουμε, για το καλό το δικό μας και των συνανθρώπων μας.
Ο κλήρος έπεσε στον Ματθία: Ιούδας και Ματθίας. Ο Ιούδας ένιωθε ότι ήταν ένας και μοναδικός, αναντικατάστατος. Η Εκκλησία όμως στην θέση του θα τοποθετήσει τον Ματθία ως δωδέκατο απόστολο. Ο Ιούδας αγάπησε μόνο τον εαυτό του. Ούτε να μετανοήσει δεν μπόρεσε για τα λάθη του. Να ζητήσει συγχώρεση από το Κύριο. Ο Ματθίας αφιερώνει την ζωή του στο να ακολουθεί τον Ιησού, από την αγάπη του στον Κύριο και την πίστη του στην Ανάσταση. Θυσιάζεται λοιπόν και αγωνίζεται τα δώρα που έχει λάβει από τον Κύριο να τα κρατήσει και να τα μεταφέρει και σ' άλλους ανθρώπους ως απόστολος του Κυρίου. Η εκλογή του Ματθία ήταν απόφαση του Αγίου Πνεύματος, γιατί ο κλήρος δεν ήταν τυχαίο γεγονός.
Ο Ματθίας στο εξής: δεν υπάρχει αναντικατάστατος άνθρωπος. Στη θέση του καθενός θα έρθει κάποιος άλλος. Μόνο που τα χαρίσματά του θα είναι διαφορετικά. Επομένως, δεν χρειάζεται να νομίζουμε ότι όλα εξαρτώνται από εμάς, ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου. Από την μικρή μας ηλικία ας μάθουμε ότι χρειάζεται να συνεργαζόμαστε με τους άλλους, να ακούμε τους μεγαλύτερους, αλλά και να προσφέρουμε τα χαρίσματά μας, την καλή μας διάθεση και την αγάπη, την εξυπνάδα μας, το χιούμορ μας, ό,τι γνωρίζουμε στους άλλους, για να χτίσουμε όμορφες παρέες και να πορευόμαστε στο δρόμο του Θεού.
Ερωτήσεις
1. Γιατί ο Ιούδας ήταν δυστυχισμένος;
2. Ποια αποστολή είχαν οι Απόστολοι;
3. Με ποιον τρόπο οι απόστολοι εκλέγουν αυτόν που θα πάρει την θέση του Ιούδα;
4. Γιατί νομίζετε ο Ματθίας εκλέχτηκε απόστολος;
5. Υπάρχει αναντικατάστατος άνθρωπος ή χρειάζεται να μάθουμε να δοξάζουμε το Θεό για ό,τι μας έχει δώσει;
Συμπέρασμα
Η Εκκλησία μας διδάσκει ότι κανείς δεν είναι αναντικατάστατος. Να αγωνιζόμαστε λοιπόν για να κρατήσουμε αυτό που έχουμε και είμαστε.
Η εκλογή του αποστόλου Ματθία
Μετά την Ανάληψη του Ιησού στους Ουρανούς, οι Απόστολοι με χαρούμενη διάθεση επιστρέψανε στα Ιεροσόλυμα. Κατευθύνθηκαν στο σπίτι όπου έμεναν, ανέβηκαν στο πάνω πάτωμα και εκεί όλοι μαζί προσεύχονταν. Ήταν εκεί ο Πέτρος και ο Ιάκωβος, ο Ιωάννης, ο Ανδρέας, ο Φίλιππος και ο Θωμάς, ο Βαρθολομαίος, ο Ματθαίος, ο Ιάκωβος του Αλφαίου, ο Σίμων ο Ζηλωτής και ο Ιούδας του Ιακώβου.
Τότε ένας από τους Αποστόλους, ο Πέτρος σηκώθηκε ανάμεσα στους μαθητές και σε άλλα εκατόν είκοσι πρόσωπα που βρέθηκαν κοντά τους, λέγοντας ότι θα έπρεπε να διαλέξουν κάποιον, όπως ήταν γραμμένο στο βιβλίο των ψαλμών, να μπει στη θέση του δυστυχισμένου του συμμαθητή τους του Ιούδα, ο οποίος είχε βοηθήσει τους Ιουδαίους να συλλάβουν τον Ιησού.
Κι αυτός που θα διάλεγαν, θα έπρεπε να είχε ζήσει κοντά στον Ιησού από τη μέρα που ο Κύριος ξεκίνησε τη δημόσια ζωή Του: αμέσως, δηλαδή, μετά την βάπτισή του στον Ιορδάνη ποταμό, από τον Ιωάννη. Να γνώριζε τη διδασκαλία Του, τα θαύματά Του.
Με μια γνώμη όλοι, υπέδειξαν το Ματθία και τον Βαρσαββά ως τους καταλληλότερους για να λάβουν τη θέση του Ιούδα. Αφού όμως ο Θεός έπρεπε να φανερώσει ποιος από τους δυο θα τον υπηρετούσε, οι απόστολοι άρχισαν την προσευχή λέγοντας: «Κύριε, εσύ που γνωρίζεις τι έχει μέσα στην καρδιά του κάθε άνθρωπος, φανέρωσε ποιον από αυτούς τους δύο διάλεξες να πάρει τη θέση του αποστόλου». Κι έβαλαν κλήρο. Ο κλήρος έπεσε στον Ματθία. Ο Ματθίας στο εξής, όπως και οι άλλοι απόστολοι, θ' αφιέρωνε τη ζωή του για να φέρει στον κόσμο την καλή είδηση, ότι ο θάνατος νικήθηκε, ο Χριστός αναστήθηκε. Κι ο δρόμος της Βασιλείας των Ουρανών ανοίχτηκε για τους ανθρώπους.
(Πράξ. 1, 12-26)
Ερμηνευτικά σχόλια
Προσευχή και δέηση με θέρμη και ομοψυχία: οι λίγοι που πίστευαν στο Χριστό προσεύχονταν και Τον παρακαλούσαν να τους φωτίσει. Η προσευχή τους ήταν γεμάτη θέρμη και δύναμη, αλλά και ήταν ομόψυχοι, δηλαδή ενωμένοι. Για να ανεβαίνουμε στο Θεό χρειάζεται, προσευχή, πίστη, θερμή καρδιά και ομοψυχία, δηλαδή ό,τι ζούμε στην Θεία Λειτουργία και στη ζωή της Εκκλησίας.
Στη θέση του δυστυχισμένου συμμαθητή τους, του Ιούδα: ο Ιούδας ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές του Ιησού. Ήταν εκείνος που πρόδωσε τον Κύριο στους Ιουδαίους, για να τον συλλάβουν και να τον σταυρώσουν. Ο Ιούδας δεν μπορούσε να δει τον Κύριο ως την Αλήθεια και την Ζωή. Ο εγωισμός του τον έκανε να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του. Έτσι χρησιμοποιούσε το ταμείο που είχαν ο Χριστός και οι μαθητές για την ελεημοσύνη στους αδύναμους, για να έχει ο ίδιος αγαθά και άνεση. Ούτε όταν ο Χριστός του έδωσε το ψωμί το βράδυ του Μυστικού Δείπνου και του είπε θα γινόταν προδότης του, δεν συγκινήθηκε. Ο Ιούδας νόμισε ότι ήταν ο ίδιος θεός. Ένιωθε ότι αυτά που έλεγε και έκανε ήταν σωστά και δεν έπρεπε να αλλάξει τίποτα στην συμπεριφορά του. Εγωισμός, πείσμα, έλλειψη ταπείνωσης και θέλησης για το καλό. Μόνος του λοιπόν ο Ιούδας φεύγει μακριά από την αγάπη του Θεού.
Κι αυτός που θα διάλεγαν...τα θαύματά Του: αυτός που θα έπαιρνε την θέση του Ιούδα, έπρεπε να είχε ζήσει κοντά στον Ιησού. Γιατί; Διότι θα γινόταν απόστολος. Θα μετέφερε δηλαδή στους ανθρώπους το μήνυμα ότι ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς. Ψάχνουν λοιπόν οι απόστολοι εκείνο το πρόσωπο που πιστεύει στον Θεό και αφιέρωσε την ζωή του στο να ακολουθεί τα βήματα του Ιησού στον κόσμο. Εκείνον όπου η καρδιά του είναι πλημμυρισμένη από την αγάπη για τον Κύριο.
Οι απόστολοι άρχισαν την προσευχή...αποστόλου: ο Θεός μας έπλασε πρόσωπα με συνείδηση και αγάπη. Ξέρουμε το καλό και το κακό, ξέρουμε να αγαπάμε και να μην αγαπάμε, γιατί ο Θεός μας έχει αφήσει και ελεύθερους να αποφασίζουμε πώς θα ζήσουμε. Όμως η αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους, η ταπείνωση, η υπακοή και όλες οι αρετές και τα χαρίσματα που κάθε άνθρωπος έχει, είναι δώρα του Θεού και ο αγώνας μας, από την παιδική μας ηλικία, είναι να τα κρατήσουμε, για το καλό το δικό μας και των συνανθρώπων μας.
Ο κλήρος έπεσε στον Ματθία: Ιούδας και Ματθίας. Ο Ιούδας ένιωθε ότι ήταν ένας και μοναδικός, αναντικατάστατος. Η Εκκλησία όμως στην θέση του θα τοποθετήσει τον Ματθία ως δωδέκατο απόστολο. Ο Ιούδας αγάπησε μόνο τον εαυτό του. Ούτε να μετανοήσει δεν μπόρεσε για τα λάθη του. Να ζητήσει συγχώρεση από το Κύριο. Ο Ματθίας αφιερώνει την ζωή του στο να ακολουθεί τον Ιησού, από την αγάπη του στον Κύριο και την πίστη του στην Ανάσταση. Θυσιάζεται λοιπόν και αγωνίζεται τα δώρα που έχει λάβει από τον Κύριο να τα κρατήσει και να τα μεταφέρει και σ' άλλους ανθρώπους ως απόστολος του Κυρίου. Η εκλογή του Ματθία ήταν απόφαση του Αγίου Πνεύματος, γιατί ο κλήρος δεν ήταν τυχαίο γεγονός.
Ο Ματθίας στο εξής: δεν υπάρχει αναντικατάστατος άνθρωπος. Στη θέση του καθενός θα έρθει κάποιος άλλος. Μόνο που τα χαρίσματά του θα είναι διαφορετικά. Επομένως, δεν χρειάζεται να νομίζουμε ότι όλα εξαρτώνται από εμάς, ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου. Από την μικρή μας ηλικία ας μάθουμε ότι χρειάζεται να συνεργαζόμαστε με τους άλλους, να ακούμε τους μεγαλύτερους, αλλά και να προσφέρουμε τα χαρίσματά μας, την καλή μας διάθεση και την αγάπη, την εξυπνάδα μας, το χιούμορ μας, ό,τι γνωρίζουμε στους άλλους, για να χτίσουμε όμορφες παρέες και να πορευόμαστε στο δρόμο του Θεού.
Ερωτήσεις
1. Γιατί ο Ιούδας ήταν δυστυχισμένος;
2. Ποια αποστολή είχαν οι Απόστολοι;
3. Με ποιον τρόπο οι απόστολοι εκλέγουν αυτόν που θα πάρει την θέση του Ιούδα;
4. Γιατί νομίζετε ο Ματθίας εκλέχτηκε απόστολος;
5. Υπάρχει αναντικατάστατος άνθρωπος ή χρειάζεται να μάθουμε να δοξάζουμε το Θεό για ό,τι μας έχει δώσει;
Συμπέρασμα
Η Εκκλησία μας διδάσκει ότι κανείς δεν είναι αναντικατάστατος. Να αγωνιζόμαστε λοιπόν για να κρατήσουμε αυτό που έχουμε και είμαστε.
Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013
Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 4 – Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013
Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013:
4.00 μ.μ. Εσπερινός Ταξιαρχών.
Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013 (των Ταξιαρχών) :
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά και συζήτηση με τους γονείς.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 4 – Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013
Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013:
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.
6.00 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.
Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013:
4.00 μ.μ. Εσπερινός Ταξιαρχών.
Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013 (των Ταξιαρχών) :
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013:
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για παιδιά.
6.00 – 7.00 μ.μ. Κατηχητικό Γυμνασίου.
Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
10.30 π.μ. - 12.00 π.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά και συζήτηση με τους γονείς.
8.00 – 9.00 μ.μ. Κατηχητικό μαθητών Λυκείου.
Ο πλούσιος και ο Λάζαρος
Μία από τις συγκλονιστικότερες σε διδάγματα παραβολές του Χριστού μας παραθέτει η Εκκλησία μας την πέμπτη Κυριακή του ευαγγελίου του Λουκά. Πρόκειται για την ιστορία του πλούσιου και του Λαζάρου (Λουκ. 16, 19-31). Του ανώνυμου κάτοχου περιουσίας, ο οποίος, παρότι γνωρίζει τον φτωχό συνάνθρωπό του Λάζαρο, δεν νιώθει την ανάγκη να τον συνδράμει στην απόλυτη δυστυχία που εκείνος βιώνει, αλλά απολαμβάνει τον δικό του τρόπο ζωής χωρίς διακοπή, σε ό,τι αφορά στην λαμπρότητα, με κύρια χαρακτηριστικά της την ενδυμασία και το πλούσιο φαγητό, ενώ ο Λάζαρος δεν έχει ούτε ρούχα ούτε τροφή.
Στην αιώνια ζωή τα πράγματα όμως αντιστρέφονται. Ο εντελώς μόνος του στην παρούσα ζωή Λάζαρος μεταφέρεται από τους αγγέλους και πηγαίνει στους κόλπους του Αβραάμ, όπου «παρακαλείται», παρηγορείται και χαίρεται, ενώ ο πλούσιος που απολάμβανε την συντροφιά των ανθρώπων και στη ζωή και στην ταφή του, εντελώς μόνος, χωρίς κάποιος να τον συνοδεύσει, υπάρχει εν βασάνοις στον άδη, στην κόλαση. Διαλέγεται με τον Αβραάμ, ζητώντας την παρηγοριά της καταψύξεως της γλώσσας του με λίγο νερό το οποίο θα του φέρει ο Λάζαρος. Αναγνωρίζει τόσο τον Αβραάμ ως πατέρα του, δηλαδή ως γενάρχη του λαού στον οποίο ανήκε, όσο και το Λάζαρο, γιατί τον έβλεπε στην επίγεια ζωή και ήξερε ποιος ήταν, ασχέτως της αδιαφορίας που επέδειξε.
Παράλληλα, στην πρότασή του να στείλει ο Αβραάμ τον Λάζαρο στον κόσμο και να προειδοποιήσει τα πέντε αδέρφια του να μην βρεθούν στην κατάσταση που ο ίδιος έχει περιπέσει, διαφαίνεται ότι ο πλούσιος διασώζει έστω και την αδελφική αγάπη, δηλαδή στο βάθος της ύπαρξής του δεν ήταν εντελώς διεστραμμένος, ενώ, από τον διάλογο με τον Αβραάμ διαφαίνεται ότι γνώριζε και τον λόγο του Μωυσή και τους προφήτες, δηλαδή δεν μπορούσε να προσποιηθεί έναντι του Θεού άγνοια για τη ζωή που είχε επιλέξει. Ο μωσαϊκός νόμος ξεκινούσε με την παραδοχή ότι ο Θεός του Ισραήλ είναι ο Θεός του καθενός Ιουδαίου και δεν επιτρεπόταν σ΄ αυτούς να έχουν οποιονδήποτε άλλο θεό, όπως για παράδειγμα το χρήμα. Γι’ αυτό και ο πλούσιος αναγνωρίζει ότι δικαίως υφίσταται ο ίδιος ό,τι υφίσταται, όμως δεν θα ήθελε για τα αδέρφια του να βρεθούν στον τόπο της βασάνου. Η μνήμη του όμως του επισημαίνει ότι, όπως και για τον ίδιο, έτσι και για τα αδέρφια του, εάν δεν συνέβαινε ένα συγκλονιστικό γεγονός, όπως η ανάσταση κάποιου από τους νεκρούς, θα ήταν αδύνατο να ακούσουν το λόγο του Θεού και να αλλάξουν ζωή. Ο Αβραάμ του δείχνει ότι η σκέψη του δεν θα έχει κανένα αντίκρισμα. Εάν τα αδέρφια του ήθελαν να σωθούν, θα μπορούσαν πολύ απλά να επιλέξουν να ακολουθήσουν τα όσα η Γραφή ορίζει και δεν θα χρειαζόταν τον καταναγκασμό του θαύματος για να υποχρεωθούν μέσα από το φόβο να αλλάξουν ζωή, κάτι που για τον Αβραάμ ήταν βέβαιο ότι δεν θα συνέβαινε, διότι, όπως και ο πλούσιος παρέμενε αμετανόητος για τη ζωή του, έτσι κι εκείνοι δεν θα άλλαζαν.
Η στάση του πλούσιου στην παρούσα ζωή ερμηνεύει την μοναξιά του στην αιώνια. Ο πλούσιος δεν αισθάνθηκε διαχειριστής των αγαθών που επέτρεψε ο Θεός να έχει, αλλά κάτοχός τους. Αυτό γίνεται με κάθε αγαθό το οποίο μας δίδει ο Κύριός μας, είτε υλικό, είτε σε μορφή χαρίσματος. Ακόμη και το πρόσωπό μας, η ύπαρξή μας δεν μας ανήκει, αλλά είμαστε διαχειριστές της. Μας προίκισε ο Θεός με ιδιώματα που εικονίζουν τον Ίδιο. Μας έδωσε την αγάπη. Την ελευθερία. Το λογικό και την δημιουργικότητα. Την συνείδηση της ύπαρξης και την διαφορετικότητα σε σχέση με τους άλλους. Την δίψα για σχέση και μοίρασμα. Και μας καλεί να προσπαθήσουμε στην παρούσα ζωή να καταστήσουμε τα χαρίσματα και τις δωρεές μας αφορμή κοινωνίας με τον πλησίον μας και τον Ίδιο. Όποιος από εμάς επιμένει να κρατά τα χαρίσματά του μόνο για τον εαυτό του, να αδιαφορεί για τους άλλους, να κλείνει την πόρτα της καρδιάς του σ’ αυτούς και να εντοπίζει το νόημα της ζωής του στα ρούχα, την εμφάνισή του κατ’ όψιν δηλαδή, και στην απόλαυση της τράπεζας, καθιστώντας την ύπαρξή του σάρκα, στην ουσία καλύπτει τα χαρίσματά του με το στρώμα της ατομικής αυτάρκειας και διαλύει κάθε ευκαιρία, όχι μόνο για καλές πράξεις ή προσφορά στους άλλους, αλλά για να συνειδητοποιήσει τη χαρά του να μοιράζεται. Και όποιος μοιράζεται, κάνει το βήμα να συναντήσει το Θεό, που είναι ο Δωρεοδότης των πάντων. Όποιος παραμένει «στα ίδια», στην ουσία είναι μόνος στην παρούσα ζωή. Και η μοναξιά του θα συνεχίζεται αιώνια, γιατί δεν θα έχει αφήσει την ύπαρξή του να ανοιχτεί. Και ό,τι γνωρίζει κάποιος, αυτό εξακολουθεί να εφαρμόζει.
Αξίζει, τέλος, να σταθούμε στην παρουσία του φτωχού Λαζάρου. Ένα είναι το χαρακτηριστικό του. Η σιωπή του. Δεν παραπονιέται. Δεν διαμαρτύρεται. Ούτε στα σκυλιά. Αλλά ούτε και στην αιωνιότητα ακούμε τη φωνή του. Σιωπηλός και ταπεινός αποδέχεται την αδικία του πλούσιου. Την αδικία της φτώχειας. Την αδικία, στην παρούσα ζωή, που επέτρεψε να του συμβεί ο Θεός. Και στην αιώνια παρηγορείται και χαίρεται στους κόλπους του Αβραάμ πάλι χωρίς να μιλά. Χωρίς να επιχαίρει για τον πλούσιο και την μοναξιά του. Ταπεινός στη γη, ταπεινός και στον ουρανό. Αυτό ήταν το χάρισμά του. Να υπομένει εν σιωπή. Και αυτό το φαινομενικά ασήμαντο για την κοινωνία χάρισμα, το οποίο πιθανότατα σήμερα θα ήταν η μεγάλη αδυναμία του που θα τον καθιστούσε κοινωνικά απόβλητο και περιθωριοποιημένο, τον οδηγεί στον παράδεισο.
Η παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου δεν είναι απλώς μια αφορμή να φιλοσοφήσουμε τη ζωή μας ή να σκεφτούμε ότι ο Θεός μας θέλει ελεήμονες ή ότι υπάρχει μεταθανάτια πραγματικότητα. Είναι μία πρόσκληση από την πλευρά της Εκκλησίας να ξαναδούμε πού βρισκόμαστε τόσο έναντι του Θεού όσο και έναντι των ανθρώπων. Είμαστε στην θύρα για να εισέλθουμε στην οικία του πλούτου των παθών, της αυτάρκειας, της φιληδονίας ή είμαστε στον πυλώνα του κόσμου, αγωνιζόμενοι να κρατήσουμε ταπείνωση, σιωπή και υπομονή και να στρέψουμε το βλέμμα μας στην άλλη θύρα, εκείνη της «Παράδεισος», που ξεκινά από το εδώ και τώρα, ώστε να εμπιστευθούμε την παράκλησή μας στη σχέση μας με το Θεό, ο Οποίος μας δίδει όνομα για την αιωνιότητα και αντοχή στα βάσανα του παρόντος κόσμου.
Η κρίση της εποχής μας μάς υπενθυμίζει την αλήθεια του Μωυσή ότι «ένας είναι ο Κύριος ο Θεός μας και δεν υπάρχουν άλλοι θεοί για μας». Στηρίξαμε την ελπίδα μας στο θεό του χρήματος, ενδυθήκαμε την πορφύρα της δόξας του φαίνεσθαι, κτίσαμε σπίτια και ζωές γεμάτα από λαμπρή ευφροσύνη αγαθών και ηδονών και τώρα τρεφόμαστε από τα ψιχία τα πίπτοντα από τα τραπέζια των ισχυρών. Ας στρέψουμε τα βλέμματά μας στον ουρανό και ο Θεός γνωρίζει να μας στηρίξει. Και, παράλληλα, ας επιστρέψουμε στο νόημα της αγάπης και του μοιράσματος ως καλοί οικονόμοι της χάριτος και των χαρισμάτων που μας έδωσε ο Θεός. Για να βρούμε τη χαρά της δικής Του αγάπης τόσο στην παρούσα όσο και
στην αιώνια ζωή, στην οποία δεν θα είμαστε μόνοι μας, εκτός αν το επιλέξουμε.
Στην αιώνια ζωή τα πράγματα όμως αντιστρέφονται. Ο εντελώς μόνος του στην παρούσα ζωή Λάζαρος μεταφέρεται από τους αγγέλους και πηγαίνει στους κόλπους του Αβραάμ, όπου «παρακαλείται», παρηγορείται και χαίρεται, ενώ ο πλούσιος που απολάμβανε την συντροφιά των ανθρώπων και στη ζωή και στην ταφή του, εντελώς μόνος, χωρίς κάποιος να τον συνοδεύσει, υπάρχει εν βασάνοις στον άδη, στην κόλαση. Διαλέγεται με τον Αβραάμ, ζητώντας την παρηγοριά της καταψύξεως της γλώσσας του με λίγο νερό το οποίο θα του φέρει ο Λάζαρος. Αναγνωρίζει τόσο τον Αβραάμ ως πατέρα του, δηλαδή ως γενάρχη του λαού στον οποίο ανήκε, όσο και το Λάζαρο, γιατί τον έβλεπε στην επίγεια ζωή και ήξερε ποιος ήταν, ασχέτως της αδιαφορίας που επέδειξε.
Παράλληλα, στην πρότασή του να στείλει ο Αβραάμ τον Λάζαρο στον κόσμο και να προειδοποιήσει τα πέντε αδέρφια του να μην βρεθούν στην κατάσταση που ο ίδιος έχει περιπέσει, διαφαίνεται ότι ο πλούσιος διασώζει έστω και την αδελφική αγάπη, δηλαδή στο βάθος της ύπαρξής του δεν ήταν εντελώς διεστραμμένος, ενώ, από τον διάλογο με τον Αβραάμ διαφαίνεται ότι γνώριζε και τον λόγο του Μωυσή και τους προφήτες, δηλαδή δεν μπορούσε να προσποιηθεί έναντι του Θεού άγνοια για τη ζωή που είχε επιλέξει. Ο μωσαϊκός νόμος ξεκινούσε με την παραδοχή ότι ο Θεός του Ισραήλ είναι ο Θεός του καθενός Ιουδαίου και δεν επιτρεπόταν σ΄ αυτούς να έχουν οποιονδήποτε άλλο θεό, όπως για παράδειγμα το χρήμα. Γι’ αυτό και ο πλούσιος αναγνωρίζει ότι δικαίως υφίσταται ο ίδιος ό,τι υφίσταται, όμως δεν θα ήθελε για τα αδέρφια του να βρεθούν στον τόπο της βασάνου. Η μνήμη του όμως του επισημαίνει ότι, όπως και για τον ίδιο, έτσι και για τα αδέρφια του, εάν δεν συνέβαινε ένα συγκλονιστικό γεγονός, όπως η ανάσταση κάποιου από τους νεκρούς, θα ήταν αδύνατο να ακούσουν το λόγο του Θεού και να αλλάξουν ζωή. Ο Αβραάμ του δείχνει ότι η σκέψη του δεν θα έχει κανένα αντίκρισμα. Εάν τα αδέρφια του ήθελαν να σωθούν, θα μπορούσαν πολύ απλά να επιλέξουν να ακολουθήσουν τα όσα η Γραφή ορίζει και δεν θα χρειαζόταν τον καταναγκασμό του θαύματος για να υποχρεωθούν μέσα από το φόβο να αλλάξουν ζωή, κάτι που για τον Αβραάμ ήταν βέβαιο ότι δεν θα συνέβαινε, διότι, όπως και ο πλούσιος παρέμενε αμετανόητος για τη ζωή του, έτσι κι εκείνοι δεν θα άλλαζαν.
Η στάση του πλούσιου στην παρούσα ζωή ερμηνεύει την μοναξιά του στην αιώνια. Ο πλούσιος δεν αισθάνθηκε διαχειριστής των αγαθών που επέτρεψε ο Θεός να έχει, αλλά κάτοχός τους. Αυτό γίνεται με κάθε αγαθό το οποίο μας δίδει ο Κύριός μας, είτε υλικό, είτε σε μορφή χαρίσματος. Ακόμη και το πρόσωπό μας, η ύπαρξή μας δεν μας ανήκει, αλλά είμαστε διαχειριστές της. Μας προίκισε ο Θεός με ιδιώματα που εικονίζουν τον Ίδιο. Μας έδωσε την αγάπη. Την ελευθερία. Το λογικό και την δημιουργικότητα. Την συνείδηση της ύπαρξης και την διαφορετικότητα σε σχέση με τους άλλους. Την δίψα για σχέση και μοίρασμα. Και μας καλεί να προσπαθήσουμε στην παρούσα ζωή να καταστήσουμε τα χαρίσματα και τις δωρεές μας αφορμή κοινωνίας με τον πλησίον μας και τον Ίδιο. Όποιος από εμάς επιμένει να κρατά τα χαρίσματά του μόνο για τον εαυτό του, να αδιαφορεί για τους άλλους, να κλείνει την πόρτα της καρδιάς του σ’ αυτούς και να εντοπίζει το νόημα της ζωής του στα ρούχα, την εμφάνισή του κατ’ όψιν δηλαδή, και στην απόλαυση της τράπεζας, καθιστώντας την ύπαρξή του σάρκα, στην ουσία καλύπτει τα χαρίσματά του με το στρώμα της ατομικής αυτάρκειας και διαλύει κάθε ευκαιρία, όχι μόνο για καλές πράξεις ή προσφορά στους άλλους, αλλά για να συνειδητοποιήσει τη χαρά του να μοιράζεται. Και όποιος μοιράζεται, κάνει το βήμα να συναντήσει το Θεό, που είναι ο Δωρεοδότης των πάντων. Όποιος παραμένει «στα ίδια», στην ουσία είναι μόνος στην παρούσα ζωή. Και η μοναξιά του θα συνεχίζεται αιώνια, γιατί δεν θα έχει αφήσει την ύπαρξή του να ανοιχτεί. Και ό,τι γνωρίζει κάποιος, αυτό εξακολουθεί να εφαρμόζει.
Αξίζει, τέλος, να σταθούμε στην παρουσία του φτωχού Λαζάρου. Ένα είναι το χαρακτηριστικό του. Η σιωπή του. Δεν παραπονιέται. Δεν διαμαρτύρεται. Ούτε στα σκυλιά. Αλλά ούτε και στην αιωνιότητα ακούμε τη φωνή του. Σιωπηλός και ταπεινός αποδέχεται την αδικία του πλούσιου. Την αδικία της φτώχειας. Την αδικία, στην παρούσα ζωή, που επέτρεψε να του συμβεί ο Θεός. Και στην αιώνια παρηγορείται και χαίρεται στους κόλπους του Αβραάμ πάλι χωρίς να μιλά. Χωρίς να επιχαίρει για τον πλούσιο και την μοναξιά του. Ταπεινός στη γη, ταπεινός και στον ουρανό. Αυτό ήταν το χάρισμά του. Να υπομένει εν σιωπή. Και αυτό το φαινομενικά ασήμαντο για την κοινωνία χάρισμα, το οποίο πιθανότατα σήμερα θα ήταν η μεγάλη αδυναμία του που θα τον καθιστούσε κοινωνικά απόβλητο και περιθωριοποιημένο, τον οδηγεί στον παράδεισο.
Η παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου δεν είναι απλώς μια αφορμή να φιλοσοφήσουμε τη ζωή μας ή να σκεφτούμε ότι ο Θεός μας θέλει ελεήμονες ή ότι υπάρχει μεταθανάτια πραγματικότητα. Είναι μία πρόσκληση από την πλευρά της Εκκλησίας να ξαναδούμε πού βρισκόμαστε τόσο έναντι του Θεού όσο και έναντι των ανθρώπων. Είμαστε στην θύρα για να εισέλθουμε στην οικία του πλούτου των παθών, της αυτάρκειας, της φιληδονίας ή είμαστε στον πυλώνα του κόσμου, αγωνιζόμενοι να κρατήσουμε ταπείνωση, σιωπή και υπομονή και να στρέψουμε το βλέμμα μας στην άλλη θύρα, εκείνη της «Παράδεισος», που ξεκινά από το εδώ και τώρα, ώστε να εμπιστευθούμε την παράκλησή μας στη σχέση μας με το Θεό, ο Οποίος μας δίδει όνομα για την αιωνιότητα και αντοχή στα βάσανα του παρόντος κόσμου.
Η κρίση της εποχής μας μάς υπενθυμίζει την αλήθεια του Μωυσή ότι «ένας είναι ο Κύριος ο Θεός μας και δεν υπάρχουν άλλοι θεοί για μας». Στηρίξαμε την ελπίδα μας στο θεό του χρήματος, ενδυθήκαμε την πορφύρα της δόξας του φαίνεσθαι, κτίσαμε σπίτια και ζωές γεμάτα από λαμπρή ευφροσύνη αγαθών και ηδονών και τώρα τρεφόμαστε από τα ψιχία τα πίπτοντα από τα τραπέζια των ισχυρών. Ας στρέψουμε τα βλέμματά μας στον ουρανό και ο Θεός γνωρίζει να μας στηρίξει. Και, παράλληλα, ας επιστρέψουμε στο νόημα της αγάπης και του μοιράσματος ως καλοί οικονόμοι της χάριτος και των χαρισμάτων που μας έδωσε ο Θεός. Για να βρούμε τη χαρά της δικής Του αγάπης τόσο στην παρούσα όσο και
στην αιώνια ζωή, στην οποία δεν θα είμαστε μόνοι μας, εκτός αν το επιλέξουμε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)