ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 30 Μαρτίου - Κυριακή 5 Απριλίου 2015

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015:
5.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο
5.45 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής

Τρίτη, Πέμπτη:
5.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο.

Τετάρτη 1 Απριλίου 2015:
6.45 μ.μ. Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων.
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Μικρό Απόδειπνο με τον Μεγάλο Κανόνα.

Παρασκευή 3 Απριλίου 2015
5.00 μ.μ. Μικρό Απόδειπνο με τον Κανόνα του Λαζάρου.

Σάββατο 4 Απριλίου 2015 (του Λαζάρου):
7.30 – 9.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 5 Απριλίου 2015 (των Βαΐων):
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
7.30 μ.μ. Ακολουθία του Νυμφίου.

«αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος»

Καθώς πλησιάζουμε στις ημέρες του Αγίου Πάσχα, είναι ευκαιρία να ρωτήσουμε τον εαυτό μας, «Τί είναι για μένα ο Χριστός;» Πολλές φορές επιμένουν στην ανθρώπινη, την συναισθηματική πλευρά θέασης του προσώπου του Χριστού. Ζητούμε έναν Θεό Παντοδύναμο, ο Οποίος να διορθώσει τις ατέλειες της ζωής μας και την ίδια στιγμή να μας απαλλάσσει από δοκιμασίες, προβλήματα, αρρώστιες και να αναστέλλει ακόμη και τον θάνατο. Για την Εκκλησία μας όμως ο Χριστός, χωρίς να απορρίπτει την εγκόσμια πραγματικότητα, είναι ο Θεάνθρωπος ο Οποίος ήρθε στον κόσμο «για να μας εξασφαλίσει την αιώνια σωτηρία», «αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος» (Εβρ. 9, 12).
Λύτρωση χρειαζόμαστε οι άνθρωποι. Από τους φόβους μας. Από τα προβλήματά μας. Από τον ίδιο μας τον εαυτό. Από τους άλλους που δεν μπορούν να μας καταλάβουν. Από τα πάθη και τις ανάγκες μας. Κυρίως, από το άγχος του θανάτου. Και αναζητούμε την λύτρωση αυτή στο χρόνο και στο ξόδεμά του. Αφήνουμε κατά μέρος την απόπειρα να βρούμε γνήσια και αληθινή λύτρωση και προτιμούμε διάφορα υποκατάστατα. Μεταθέτουμε την απάντηση που καλούμαστε να δώσουμε στις υπαρξιακές μας αγωνίες στην διασκέδαση, στην εργασία, στην τηλεόραση και στα ΜΜΕ, στην ηδονή, στο αύριο. Έχουμε χρόνο. Και ο πολιτισμός μας μας σκιάζει το πρόσωπο του Θεού, θεωρώντας είτε ότι δεν υπάρχει είτε ότι έχει να κάνει με την αιωνιότητα και όχι με το σήμερα. Τα υπαρξιακά μας όμως άγχη παραμένουν αξεγέλεστα.
Λύτρωση χρειαζόμαστε οι άνθρωποι. Λύτρωση από το κακό το οποίο μας περιτριγυρίζει και δεν μπορούμε να το αναγνωρίσουμε. Έχουμε διαγράψει το πρόσωπο του διαβόλου, την εμπάθεια, την έννοια της αμαρτίας από τη ζωή μας και τον πολιτισμό μας, διότι τα θεωρούμε κατάλοιπα μιας άλλης εποχής. Κι όμως, οι καταστάσεις του κακού, εφόσον δεν υπάρχει ο Θεός στη ζωή μας, βασιλεύουν. Και για να μπορέσουμε να τις εκδιώξουμε από τη ζωή μας, χρειάζεται η πίστη στο Χριστό. Η γνώση του απολυτρωτικού Του έργου. Εμείς όμως μένουμε σε μια «παιδική θρησκευτικότητα», η οποία περιορίζεται σε τύπους, σε έθιμα, σε συνήθειες που δεν επαρκούν για να μας αλλάξουν τη ζωή μας. Γιατί η ζωή μας αλλάζει με την μετοχή στην θεία Ευχαριστία, στην Αγάπη, στην συγχώρεση, μέσα από την μετατροπή του χρόνου μας σε προσευχή και αγάπη, μέσα από την βεβαιότητα της Ανάστασης.
Λύτρωση χρειαζόμαστε οι άνθρωποι. Όχι πρόσκαιρη, αλλά αιώνια. Γι’ αυτό και δεν αρκεί να πιστεύουμε σε έναν Θεό που Τον βλέπουμε με γνώμονα το πρόσκαιρο συμφέρον, αλλά να αφεθούμε στην αιωνιότητα. Αν δεν οργανώσουμε την ζωή μας, έχοντας νόημα και προοπτική την αιωνιότητα, τότε η λύτρωση που λαμβάνουμε στην Εκκλησία είναι απλώς ανακούφιση και γαλήνη από τα πολλά προβλήματά μας, μία παρηγοριά, η οποία δεν αρκεί. Για να έρθει η λύτρωση χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι η σχέση με τον Χριστό είναι Σταυρός και άρση του. Ότι είναι δόσιμο και όχι πάρσιμο.
Η λύτρωση θέλει μεγάλες αποφάσεις. Ζητά παραίτηση από τον διαμορφωμένο τρόπο σκέψης και νοοτροπίας. Ζητά επίγνωση από τι θέλουμε να λυτρωθούμε. Και κυρίως, θέλει κοινωνία με τον Χριστό. Δύσκολος δρόμος στην εποχή μας. Είναι οι προσλαμβάνουσες του κόσμου τέτοιες, που δεν μας επιτρέπουν να σταθούμε με προσοχή στις αληθινές μας ανάγκες. Δεν μπορούμε όμως και να τις ξεγελάσουμε. Ας εμπιστευθούμε τον Χριστό και την Εκκλησία, μη παραδίδοντας τον εαυτό μας στους τύπους, αλλά ζητώντας την ουσία που είναι αυτό το Σώμα και το Αίμα του Χριστού που μας αφθαρτοποιεί και μας ενώνει με τον Θεό και τον πλησίον. Και θα έρθει η λύτρωση!

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ, 28 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 20η
ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΓΕΩΡΓΟΙ
Διήγηση

Λίγες ημέρες πριν το Πάθος, ο Χριστός είπε στους μαθητές Του, στο λαό, αλλά και στους Αρχιερείς και τους Φαρισαίους, την εξής παραβολή:
«Ένας γαιοκτήμονας φύτεψε ένα αμπέλι, το περίφραξε, έσκαψε σ’ αυτό πατητήρι, έχτισε πύργο, το νοίκιασε σε γεωργούς και έφυγε σ’ άλλον τόπο. Όταν κόντευε η εποχή της καρποφορίας, έστειλε τους δούλους του στους γεωργούς να πάρουν το μερίδιό του από τους καρπούς. Οι γεωργοί όμως έπιασαν τους δούλους του, κι άλλον τον έδειραν, άλλον τον σκότωσαν κι άλλον τον λιθοβόλησαν. Ξανάστειλε άλλους δούλους, περισσότερους από τους πρώτους, και τους έκαναν τα ίδια.
Τελευταίον τους έστειλε το γιο του λέγοντας: ‘θα σεβαστούν το γιο μου’. Οι γεωργοί όμως, όταν είδαν το γιο, είπαν μεταξύ τους: ‘αυτός είναι κληρονόμος. Εμπρός, ας τον σκοτώσουμε και ας αρπάξουμε την κληρονομιά του’. Τον έπιασαν, τον έβγαλαν έξω από το αμπέλι και τον σκότωσαν. Όταν, λοιπόν, έρθει ο ιδιοκτήτης του αμπελιού, τι θα κάνει σ’ εκείνους τους γεωργούς;»
Και όλοι απαντούν στο Χριστό: «Επειδή είναι κακοί, θα τους εξολοθρεύσει με το χειρότερο τρόπο και θα νοικιάσει το αμπέλι σ’ άλλους γεωργούς, που θα του δίνουν τους καρπούς στην εποχή τους».
Ο Χριστός τότε τους είπε: «Δεν διαβάσατε ότι στην Αγία Γραφή ότι το λιθάρι που πέταξαν σαν άχρηστο οι οικοδόμοι, αυτό μπήκε αγκωνάρι στην οικοδομή. Ο Κύριος το έκανε αυτό και είναι αξιοθαύμαστο στα μάτια μας». Όποιος πέσει πάνω σ’ αυτό το λιθάρι, θα τσακιστεί και σ’ όποιον πέσει πάνω του το λιθάρι, θα τον κομματιάσει. Γι’ αυτό σας βεβαιώνω πως ο Θεός θα σας αφαιρέσει το προνόμιο να είστε ο λαός της βασιλείας Του, και θα το δώσει σε λαούς που θα παράγουν τους καρπούς της.
Οι Αρχιερείς και οι Φαρισαίοι άκουσαν την παραβολή και κατάλαβαν πως μιλάει γι’ αυτούς. Κι ενώ από την οργή τους ήθελαν εκείνη την ώρα να Τον συλλάβουν, φοβήθηκαν τα πλήθη που θεωρούσαν τον Ιησού προφήτη. Έτσι, οργάνωσαν λίγες ημέρες αργότερα την σύλληψη του Χριστού.
(Ματθ. 21, 33-46)

Ερωτήσεις
Α. Ποιος είναι ο γαιοκτήμονας στον οποίο αναφέρεται ο Χριστός και τι θα μπορούσε να συμβολίζει το αμπέλι;
Β. Τι οδήγησε τους γεωργούς σ’ αυτή τη συμπεριφορά έναντι του γαιοκτήμονα και των ανθρώπων του;
Γ. Ήταν δυνατόν, με την δολοφονία του γιου του γαιοκτήμονα, οι γεωργοί να γίνουν κληρονόμοι του αμπελιού;
Δ. Το λιθάρι ποιον θα μπορούσε να συμβολίσει;
Ε. Σκεπτόμαστε στη ζωή μας και πιστεύουμε ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού που ήρθε να μας σώσει από την αμαρτία;
ΣΤ. Την Μεγάλη Εβδομάδα πώς θα την περάσουμε; Με το Χριστό ή χωρίς; Με ποιους τρόπους ζούμε το Χριστό την Μεγάλη Εβδομάδα;

Σχόλια
γαιοκτήμονας: είναι ο Θεός που φυτεύει το αμπέλι του κόσμου, της Βασιλείας Του, τον Παράδεισο που είναι η ζωή μαζί Του. Ο Θεός άφησε τους ανθρώπους να χειρίζονται τον κόσμο και να του προσφέρουν τους καρπούς του κόσμου. Δηλαδή την αγάπη προς το Θεό, την δοξολογία προς Αυτόν, ακόμη και τις αμαρτίες των ανθρώπων για να τις συγχωρέσει.
γεωργοί: είναι ο περιούσιος λαός του Θεού, οι Εβραίοι. Ο Θεός τους διάλεξε για να προετοιμάσει τον κόσμο για τον ερχομό του Υιού Του, για την σωτηρία όλων των ανθρώπων, όλου του κόσμου. Αυτοί θεώρησαν καλό να κρατήσουν τον κόσμο για τον εαυτό τους, να μη μοιραστούν το Θεό με κανέναν και ονειρεύτηκαν να κρατήσουν την κληρονομιά του Θεού, δηλαδή τη Βασιλεία των ουρανών μόνο γι’ αυτούς, μετατρέποντάς την σε μια κοσμική βασιλεία, δηλαδή με το να γίνου ο πιο ισχυρός λαός του κόσμου. Ο εγωισμός τους και η διάθεση να τα θέλουν όλα δικά τους ήταν το κίνητρο της στάσης τους.
δούλοι: είναι οι προφήτες, όσους έστελνε ο Θεός για να φανερώνουν το θέλημά Του στη ζωή. Σχεδόν όλους τους προφήτες οι Εβραίοι τους σκότωσαν.
γιος: είναι ο Χριστός. Ο Θεός στέλνει το Γιο Του, για να Τον σεβαστούν και να δώσουν τους καρπούς του κόσμου, δηλαδή ένα κομμάτι από τη ζωή τους σ’ Αυτόν. Αυτοί αποφασίζουν κι Αυτόν να τον σκοτώσουν. Τώρα δεν είναι πλέον μόνο ο εγωισμός τους, είναι και η κακία τους που οδηγεί τον Υιό στο Πάθος και το θάνατο.
άλλοι γεωργοί: είναι οι υπόλοιποι άνθρωποι, οι ειδωλολάτρες εκείνης της εποχής, όσοι αναζητούσαν τον αληθινό Θεό.
λιθάρι: είναι και πάλι ο Χριστός. Οι Εβραίοι τον σταύρωσαν, τον πέταξαν στην άκρη. Όμως ο Θεός θα Τον δοξάσει με την Ανάσταση και θα είναι η βάση για την φανέρωση της Βασιλείας των Ουρανών στον κόσμο, η βάση της Εκκλησίας.
ήθελαν να Τον συλλάβουν: οι Αρχιερείς και οι Φαρισαίοι ήταν αυτοί που πρωτοστατούσαν στην θανάτωση των προφητών. Ξεσκεπάζονται από το Χριστό και η οργή τους μεγάλη. Γι’ αυτό και θα οργανώσουν την σύλληψη και το Πάθος Του.

Προβληματισμοί- εντοπισμός στο σήμερα

Α. Ο Χριστός ήρθε για να κάνει τον κόσμο και πάλι αμπέλι του Θεού. Συνάντησε τον εγωισμό των ανθρώπων, την κακία, αλλά και την διάθεσή τους να κρατήσουν τον κόσμο για τον εαυτό τους και να αφήσουν το Θεό έξω από τη ζωή τους. Η διδασκαλία και τα θαύματα του Χριστού προκαλούν την οργή των Αρχιερέων και των Φαρισαίων, οι οποίοι θα Τον οδηγήσουν στα Πάθη, την Σταύρωση και την Ταφή. Όμως ο Χριστός είναι το λιθάρι που στηρίζει την Εκκλησία, την Βασιλεία των ουρανών, τον άνθρωπο και τον κόσμο, όπως Τον θέλει ο Θεός. Η Ανάστασή Του θα αποτελέσει την ήττα της κακίας, του μίσους, του εγωισμού, των ανθρώπινων παθών.
Β. Κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα θυμόμαστε την πορεία του Χριστού προς τα πάθη, δηλαδή τον τρόπο τελικά με τον οποίο οι κακοί γεωργοί θα Τον σκοτώσουν. Ο Χριστός ζητά από μας να Τον κάνουμε λιθάρι που στηρίζει τη ζωή μας. Παιδιά και μεγάλοι να Τον κοινωνούμε με καθαρή καρδιά, με αγάπη, με πίστη. Να πηγαίνουμε στην εκκλησία της Ενορίας μας, να συμμετέχουμε στις ακολουθίες του Νυμφίου, αλλά και των Παθών, της Αποκαθήλωσης, του Επιταφίου, όπως επίσης και του Μεγάλου Σαββάτου, όπως και σε κάθε λιτανεία. Να νηστέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Πρωτίστως, όμως να Τον βάλουμε στην καρδιά μας, να προσευχόμαστε σ’ Αυτόν, να Τον μεταλαμβάνουμε και να αγωνιζόμαστε με την πίστη και την αγάπη να κάνουμε τη ζωή μας αλλά και όλο τον κόσμο, όσο μπορούμε, αμπέλι Του.
Γ. Να μη μείνουμε στην τήρηση κάποιων εθίμων τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, ούτε μόνο στην παρέα στην εκκλησία και την έκφραση συναισθημάτων, αλλά να αυξηθεί η πίστη μας στο Χριστό και η αγάπη μας γι’ Αυτόν που ήρθε να μας σώσει από την αμαρτία και το θάνατο.

Συμπέρασμα

Να γιορτάσουμε το Πάσχα όχι αδιάφορα και από συνήθεια, αλλά ως καλοί γεωργοί του Θεού, αφήνοντας το Χριστό να μπει στην καρδιά μας.

π. Θ. Μ.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 90

Ο κουρέας και ο Θεός
Μια φορά πήγε ένας άντρας στο κουρείο για το καθιερωμένο κούρεμα και ξύρισμα.
Καθώς ο κουρέας ξεκίνησε να δουλεύει, άρχισαν να συζητάνε. Μίλησαν για τόσα πολλά πράγματα και πάρα πολλά θέματα όταν τελικά άγγιξαν το θέμα της θρησκείας και του Θεού.
Ο κουρέας αμέσως αναφώνησε: «Δεν πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει».
«Γιατί το λες αυτό;» ρώτησε ο πελάτης.
Και ο κουρέας είπε: «Λοιπόν, απλά βγες έξω στο δρόμο για να καταλάβεις γιατί ο Θεός δεν υπάρχει. Πες μου, γιατί, αν υπάρχει Θεός, υπάρχουν τόσοι διεστραμμένοι;
Γιατί τόσα εγκαταλελειμμένα παιδιά;
Αν ο Θεός υπήρχε, δε θα υπήρχε ούτε δυστυχία ούτε πόνος.
Δε μπορώ να φανταστώ ένα Θεό που αγαπάει και συμπονά να επιτρέπει όλα αυτά που γίνονται».
Ο πελάτης το σκέφτηκε για μια στιγμή, αλλά δεν απάντησε γιατί δεν ήθελε να χαλάσει τη συζήτηση.
Ο κουρέας τελικά τελείωσε τη δουλειά του και ο πελάτης έφυγε.
Όμως, μόλις έφυγε από το κουρείο, είδε έναν άντρα στο δρόμο με μακριά κατσαρά βρώμικα μαλλιά και γένια. Φαινόταν πολύ βρώμικος και απεριποίητος.
Εκείνη τη στιγμή ο πελάτης γύρισε πίσω και ξαναμπήκε στο κουρείο.
Τότε είπε στον κουρέα:
«Ξέρεις κάτι; Οι κουρείς δεν υπάρχουν!»
«Πως μπορείς να το λες αυτό;» ρώτησε ο έκπληκτος κουρέας.
«Είμαι εδώ και είμαι κουρέας! Μόλις σε κούρεψα. Τι είναι αυτά που λες;»
«Όχι!» απάντησε ο πελάτης και εξήγησε: «Οι κουρείς δεν υπάρχουν, γιατί αν υπήρχαν, δε θα υπήρχαν αχτένιστοι άνθρωποι και με μακριά βρώμικα μαλλιά, όπως ο τύπος απ’ έξω».
«Μα… οι κουρείς όντως υπάρχουν! Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν έρχονται σε μένα».
«Ακριβώς!» απάντησε ο πελάτης. «Αυτό είναι το θέμα! Ο Θεός, επίσης, υπάρχει! Και αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν σε αυτόν και δεν αναζητούν σε αυτόν βοήθεια.
Γι’ αυτό υπάρχει τόσος πόνος και δυστυχία στον κόσμο».
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα
Η αμφισβήτηση της ύπαρξης του Θεού είναι τόσο λογική, όσο είναι κοινά αποδεκτή η έμφυτη τάση του ανθρώπου για σεβασμό του θείου. Με απλά λόγια, όπως δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα ανθρώπινη κοινωνία που να μην σεβόταν θεότητα, έτσι σε κάθε κοινωνία υπήρξε και η σχετική αμφισβήτηση αυτής.
Και το γεγονός αυτό μπορεί να εξηγηθεί απλά απ΄ το ότι η πίστη στο Θεό είναι προϊόν του ψυχικού κόσμου του ανθρώπου, ενώ η αμφισβήτηση έχει ως βάση τη νοητική προσπάθεια του ανθρώπου. Ο ψυχισμός του ανθρώπου θέλει να επικοινωνήσει με το Πνεύμα που τον τροφοδοτεί, ενώ ο (συλ-)λογισμός του ανθρώπου αδυνατεί να συλλάβει, να κατανοήσει αυτή την Ύπαρξη και την αμφισβητεί. Η πάλη αυτή των δύο στοιχείων της ανθρώπινης υπόστασης δεν σταματά, παρά μόνο εάν αποφασίσουμε από μόνοι μας τη στάση που θα κρατήσουμε. Και μάλιστα στο ζήτημα πίστη, όπως εννοεί και η λέξη, απαιτείται η αποδοχή και η εμπιστοσύνη χωρίς να υπάρχουν οι χειροπιαστές, οι αισθητές γενικότερα, αποδείξεις.
Στο βίο του προσφάτως αναγνωρισθέντος ως αγίου της Εκκλησίας μας, γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτη, αναφέρεται το παρακάτω περιστατικό, που σημάδεψε προφανώς τη ζωή του: ”Όταν ήταν 15 χρονών, κάποιος άθεος τον τάραξε λέγοντάς του ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός. «Παραδέχομαι», του είπε, «ότι ο Χριστός ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, δίκαιος, ενάρετος, τον οποίο μίσησαν από φθόνο για την αρετή του οι συμπατριώτες του∙ αλλά δεν ήταν Θεός». Κλονίστηκε τότε και είπε: «Θα προσευχηθώ, και αν ο Χριστός είναι Θεός, θα μου παρουσιασθεί να πιστέψω. Μια σκιά, μια φωνή, κάτι θα μου δείξει». Προσευχήθηκε στο εξωκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας επί ώρες χωρίς αποτέλεσμα.
Τότε θυμήθηκε τα λόγια του αθέου ότι ο Χριστός ήταν δίκαιος και ενάρετος και έκανε την εξής σκέψη: «Αφού είναι τέτοιος, και άνθρωπος να ήταν, αξίζει να τον αγαπήσω, να τον υπακούσω και να θυσιαστώ γι΄ Αυτόν. Δεν θέλω ούτε παράδεισο ούτε τίποτε. Για την αγιότητά Του και την καλοσύνη Του αξίζει κάθε θυσία». Την ίδια στιγμή από την εικόνα του τέμπλου εμφανίστηκε ολοζώντανος ο ίδιος ο Χριστός μέσα σε υπερκόσμιο φως και του είπε: «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται»”.

Από το περιστατικό αυτό βλέπουμε πως ο Θεός δεν ανταποκρίνεται στο αίτημα του νέου τότε Αρσενίου για να κάνει αισθητή την ύπαρξή Του, αλλά σπεύδει να του φανερωθεί όταν αυτός ο ίδιος αποφασίζει ελεύθερα να Τον πιστέψει, να Τον ακολουθήσει! Και αυτό γιατί ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου και θέλει όποιος πιστέψει να το κάνει κατόπιν δικής του επιλογής και συνειδητής και ώριμης απόφασης.
Ο οποιοσδήποτε αξύριστος μακρυμάλλης, είτε αμφισβητεί είτε όχι την ύπαρξη κουρείων, δεν θα αλλάξει εμφάνιση αν δεν αποφασίσει να μπει σ΄ ένα από αυτά και να κάνει χρήση των υπηρεσιών που αυτό παρέχει. Κανείς κουρέας δεν κυνηγάει τους αξύριστους και τους μακρυμάλληδες που περνούν στο δρόμο για να τους περιποιηθεί, αλλά αναμένει αυτούς που θα ζητήσουν τις υπηρεσίες του.
Οι συνέπειες της απομακρύνσεως από το Θεό, είναι ορατές και γνωστές σε όλους μας, είναι αυτό που ονομάζουμε αμαρτία και όπως αναφέρει η Γραφή, το αποτέλεσμα της αμαρτίας, ο θάνατος. Και αν θελήσουμε να είμαστε ειλικρινείς, ο πόνος και η δυστυχία στον κόσμο θα μπορούσε να είχε εξαλείφει αν εφαρμόζαμε την θεϊκή εντολή της αγάπης. Τότε, όλες οι συμφορές που προέρχονται από τις επιλογές των ανθρώπων θα εξέλειπαν (πόλεμοι, αδικίες, εκμετάλλευση, κλπ), ενώ τα προβλήματα που θα προκαλούνταν από άλλους παράγοντες θα τα θεράπευε η αλληλεγγύη και η αγάπη.
Τώρα, αν θελήσουμε να απαντήσουμε στην ερώτηση, γιατί η αμφισβήτηση της υπάρξεως του Θεού βρίσκει ανταποκριτές πάντα και παντού, θα λέγαμε ότι, εκτός από την αδυναμία της πεπερασμένης ανθρώπινης λογικής να κατανοήσει την απέραντη και άπειρη Θεϊκή λογική, επιπλέον είναι βολικότερο να απορρίψει κανείς την ύπαρξη κάποιου που τον αγαπά παρά να αποδεχθεί την ύπαρξή του και να μην ανταποκρίνεται στην αγάπη του. Τουλάχιστον, στην περίπτωση αυτή, δεν μπορεί να κατηγορηθεί για αχαριστία ή για υποκρισία, αφού δεν έχει νόημα να ακολουθήσει τα παραγγέλματα κάποιου ο οποίος, κατά την κρίση του ιδίου, δεν υπάρχει καν.

ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:

 Η λογική δεν μπορεί να κατανοήσει
αυτό που η καρδιά αισθάνεται.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 23 - Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015:
5.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο
5.45 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής

Τρίτη, 24 Μαρτίου:
5.00 μ.μ. Εσπερινός Ευαγγελισμού.

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015:
7.30 – 10.30 π.μ. Όρθρος, Θεία Λειτουργία, Δοξολογία Εθνικής επετείου.
Επιμνημόσυνη Δέηση και Εορταστική εκδήλωση από τα παιδιά.
5.00 μ.μ. Εσπερινός και Μικρό Απόδειπνο με τον Μεγάλο Κανόνα.

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015
7.00 μ.μ. Ακάθιστος Ύμνος.
9.30 μ.μ. (Β΄Ακολουθία) Ακάθιστος Ύμνος.

Σάββατο 28 Μαρτίου 2015:
7.30 – 9.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 29 Μαρτίου 2015 (Ε΄ Νηστειών):
7.30 – 10.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου.

Την Κυριακή 29 Μαρτίου θα ξεστρώσουμε τα χαλιά και θα κάνουμε τις καθαριότητες στον Ιερό Ναό ενόψει του Πάσχα.

Σε τί ελπίζουμε;

Σε τι ελπίζουμε οι άνθρωποι; Σίγουρα στη ζωή ότι θα φέρει τα πράγματα κατά τις επιθυμίες μας. Στον κόπο μας, ότι δεν θα πάει χαμένος. Στους άλλους ότι θα μας αγαπούνε και θα μας βοηθήσουν να γίνουμε ευτυχισμένοι. Στον εαυτό μας, ότι στην δύσκολη ώρα δεν θα φανεί κατώτερος των προσδοκιών μας. Κάποιοι και στο Θεό, ότι δεν θα επιτρέψει να συμβεί κάτι κακό ούτε στους εαυτούς μας ούτε σε εκείνους που αγαπούμε, αλλά θα μας τα φέρει όλα κατά την καρδίαν μας. Και γι’ αυτό προσευχόμαστε σε Εκείνον, ενώ θυμώνουμε και στενοχωριόμαστε όταν βλέπουμε πως αυτά στα οποία ελπίζουμε δεν εκπληρώνονται. Πόσο γνήσιες είναι όμως οι ελπίδες μας;
Σε ό,τι έχει να κάνει με τον εαυτό μας, τον κόπο μας, την στάση μας έναντι των άλλων ανθρώπων οι όποιες ελπίδες μας μπορεί να είναι γνήσιες εφόσον συνοδεύονται ή πηγάζουν από την αυτογνωσία. Αν γνωρίζουμε πόσο έχουμε κοπιάσει, αν γνωρίζουμε τι αληθινά θα θέλαμε ώστε να νιώθουμε πλήρεις και ευτυχισμένοι, ακόμη κι αν αυτό έχει να κάνει μόνο με την εγωκεντρική ικανοποίηση των επιθυμιών μας, τότε υπάρχει περίπτωση το θέλημά μας να εκπληρωθεί. Η δυσκολία όμως έγκειται στο κατά πόσον είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε την ήττα μας, όταν βλέπουμε ότι οι ελπίδες μας δεν εκπληρώνονται. Αν δηλαδή θα μεταθέσουμε τις ευθύνες στους άλλους, που δεν μπόρεσαν να μας καταλάβουν ή να μας συνδράμουν ή αν θα κάνουμε αυτοκριτική, για να δούμε κατά πόσον μπορέσαμε να ελπίσουμε σε εφικτά ή, τέλος πάντων, εφόσον καταφέραμε να αφιερώσουμε τον εαυτό μας σε όσα οι δυνάμεις μας μπορούσαν να πλησιάσουν, ακόμη κι αν οι στόχοι ήταν μακρινοί για μας. Άλλη δυσκολία έχει να κάνει και με το πώς διαχειριζόμαστε την χαρά από την εκπλήρωση των ελπίδων μας. Ως επανάπαυση, ως θέση νέων στόχων, ως αφορμή απληστίας, ως απογείωση του νου και αλαζονεία, ή με ταπεινοσύνη και αναγνώριση της πρόνοιας του Θεού, δοξολογία και ευχαριστία και την ίδια στιγμή ως αφετηρία για να ανακαλύψουμε τι από όλα όσα πετυχαίνουμε έχει νόημα για την πορεία της ζωής μας;
Στην σχέση μας με το Θεό η Εκκλησία μας καλεί να θυμηθούμε ότι μπορούμε να ελπίζουμε στη διαθήκη που ο Θεός έκανε με την ανθρωπότητα, την συμφωνία δηλαδή μέσα από την οποία το ανθρώπινο γένος αναπλάθεται, χάρις στην παρουσία του Χριστού στον κόσμο και τη ζωή μας. Η ευλογία του Θεού δεν έχει να κάνει μόνο με την όποια υλική πρόοδό μας ούτε με την επιβίωσή μας ως ανθρώπων που πιστεύουμε σε Εκείνον ιστορικά και γενεαλογικά. Είναι ευλογία ελπίδας, που πηγάζει από την πίστη. Και η ελπίδα έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Θεός μας δίνει την ευλογία Του να αντέχουμε με τη βοήθεια της πίστης τις δοκιμασίες της ζωής, να μην νικιόμαστε από τα λάθη μας και τα πάθη μας, να νικούμε ακόμη και τον θάνατο.
Αυτή η διαθήκη υπερβαίνει τα υπαρξιακά μας άγχη. Την μοναξιά μας. Τον φόβο του θανάτου. Την αίσθηση ότι οι άλλοι δεν μας κατανοούν. Όχι μόνο γιατί ανήκουμε στο Θεό και σ’ Εκείνον ελπίζουμε, αλλά και γιατί η ελπίδα δεν μας κρατά σε μία παθητικότητα. Ο χριστιανός δεν περιμένει από τους άλλους να τον αγαπήσουν, να αποδεχθούν το πρόσωπό του, να τον οδηγήσουν στη ευτυχία και τη χαρά (κάτι που συνήθως γίνεται προς την αντίθεση κατεύθυνση), ούτε τους χρησιμοποιεί για να καλύψει τις δικές του ανάγκες χωρίς να βλέπει και εκείνους τι χρειάζονται. Ο χριστιανός προχωρά μπροστά. Δεν είναι απλώς πηγή αισιοδοξίας στη ζωή και στους άλλους, αλλά μοιράζεται την χαρά και την βεβαιότητα της αγάπης του Θεού δείχνοντας ότι «του Κυρίου εσμέν» (Ρωμ. 14,8). Κρατά ως άγκυρα ελπίδος την αδιάψευστη υπόσχεση του Θεού ότι θα είναι μαζί μας πάσας τας ημέρας της ζωής. Και σε κάθε δυσκολία της ζωής βγαίνει μπροστά. Δεν κρύβεται. Είτε με τον λόγο είτε με την προσευχή είτε με τα έργα δηλώνει ότι ελπίζει στο θέλημα του Θεού. Κι ας είναι σταυρός αυτό το θέλημα. Δεν ελπίζουμε για να αποφύγουμε τα δύσκολα, αλλά για να τα νικήσουμε μέσα από την σχέση μας με τον Χριστό.

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ, 21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 19η
ΟΙ ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΕΣ


Διήγηση

Λίγες ημέρες πριν το Πάθος του Χριστού ήρθε να Τον συναντήσει η Σαλώμη, η μητέρα των Αποστόλων Ιακώβου και Ιωάννη, μαζί με τους γιους της για να Του ζητήσουν μία χάρη. Ο Χριστός την ρώτησε τι θέλει. Η Σαλώμη Του απάντησε: «Θέλω να δώσεις εντολή να καθίσουν οι δύο γιοι μου ένας στα δεξιά Σου και ένας στα αριστερά Σου όταν έρθει η Βασιλεία Σου».
Ο Χριστός είπε τότε και σ’ αυτήν και στους γιους της: «Δεν ξέρετε τι ζητάτε. Μπορείτε να πιείτε το ποτήρι του πάθους που θα πιω εγώ ή να βαπτιστείτε με το βάπτισμα που εγώ θα βαπτιστώ;» Του λένε τότε εκείνοι: «Μπορούμε». Κι ο Χριστός τους ξαναλέει: «Το ποτήρι μου θα το πιείτε, και με το βάπτισμα των παθημάτων μου με το οποίο εγώ θα βαπτιστώ θα βαπτιστείτε. Το να καθίσετε όμως στα δεξιά μου και στ’ αριστερά μου δεν μπορώ να σας το δώσω εγώ, αλλά θα δοθεί σ’ εκείνους για τους οποίους έχει ετοιμαστεί από τον Πατέρα μου».
Όταν το άκουσαν αυτό οι υπόλοιποι δέκα μαθητές, αγανάκτησαν με τους δύο αδερφούς. Ο Ιησούς τους κάλεσε τότε και τους είπε: «Ξέρετε ότι οι ηγέτες των εθνών ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους και οι άρχοντες τα καταδυναστεύουν. Σε σας όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας κι όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος σας. Όπως κι ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να Τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους».
(Ματθ. 20, 20-28)

Ερωτήσεις

Α. Γιατί οι δύο μαθητές δεν ζήτησαν από το Χριστό μόνοι τους αυτό που ήθελαν, αλλά έβαλαν την μητέρα τους μπροστά;
Β. Τι σημαίνει η φράση «το ποτήρι του Πάθους» και τι «το βάπτισμα»;
Γ. Τι θα σήμαινε για τους άλλους μαθητές, αν ο Χριστός έλεγε «ναι» σ’ αυτό που Του ζήτησαν οι δύο;
Δ. Το αίτημα των δύο μαθητών και της μητέρας τους ήταν τόσο σπουδαίο τελικά;
Ε. Ο λόγος του Χριστού για την υπηρεσία αυτού που θέλει να γίνει μεγάλος βρίσκει σύμφωνους τους άρχοντες κάθε εποχής;
ΣΤ. Ποια ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη του ότι ο Χριστός ήρθε να υπηρετήσει όλους;

Σχόλια

Σαλώμη, Ιάκωβος και Ιωάννης:
ο ένας δεξιά σου κι ο άλλος αριστερά σου: ζητούσαν την πρωτοκαθεδρία, να καθίσουν δεξιά κι αριστερά του Χριστού, να τους βλέπουν όλοι οι άνθρωποι και να λένε πόσο σπουδαίοι είναι. Όμως η βασιλεία του Χριστού δεν είναι κοσμική, αλλά πνευματική. Ο Χριστός δεν ήρθε για να αναλάβει ηγέτης του κόσμου και όλοι να πέφτουν στα πόδια Του, αλλά να διδάξει την πίστη στον αληθινό Θεό, την αγάπη, τη χαρά, την ειρήνη, την ταπείνωση. Άρα, όποιος ήθελε να είναι μαζί Του, πρέπει να ξεχάσει την έννοια της εξουσίας
ποτήρι του Πάθους και βάπτισμα: η Βασιλεία του Χριστού δεν επιβάλλεται με την δύναμη των όπλων ή του λόγου και των επιχειρημάτων, ούτε με ψηφοφορία. Φανερώνεται με τη θυσία του Χριστού στο Γολγοθά, το ποτήρι του Πάθους, δηλαδή το μαρτύριο και το θάνατο και το βάπτισμα του Αίματός Του που το έχυσε για τους ανθρώπους
θα δοθεί σ’ εκείνους: ο Θεός δεν θα βάλει στα δεξιά και τ’ αριστερά του Χριστού κάποιους που το θέλουν, αλλά όσοι σωθούν, όσοι αγιάσουν, όσοι ζήσουν τη χριστιανική ζωή της πίστης και της αγάπης θα είναι δίπλα στο Χριστό, όχι για να τους δοξάζουν οι άνθρωποι, αλλά για να χαίρονται με το Θεό
αγανάκτησαν: και οι άλλοι μαθητές ήθελαν τη δόξα δίπλα στο Χριστό, ακριβώς γιατί δεν είχαν πιστέψει ότι η Βασιλεία Του δεν ήταν κοσμική, ο Χριστός δεν ήρθε για να κυβερνήσει τον κόσμο, αλλά για να τον σώσει. Επομένως, η αγανάκτηση τους ήταν υποκριτική
οι ηγέτες των εθνών: οι άρχοντες, αλλά και οι κάθε λογής επικεφαλής, εξουσιαστές, διευθυντές, ηγέτες. Σήμερα ως τέτοιοι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και οι δημοσιογράφοι και όσοι διαμορφώνουν τη γνώμη των ανθρώπων
υπηρέτης, δούλος: υπηρετώ σημαίνει προσφέρω ό,τι μπορώ στους άλλους, θυσιάζομαι, αγαπώ. Το ίδιο και ο δούλος, δίνει τη ζωή του για τους άλλους. Αυτό είναι δύσκολο βέβαια, αλλά είναι ο ορισμός της αληθινής αγάπης
λύτρο για όλους: ο άνθρωπος ήταν αιχμάλωτος του θανάτου, δεν μπορούσε να έρθει κοντά στο Θεό γιατί τον κυβερνούσε η αμαρτία. Ο Χριστός, πεθαίνοντας, έδωσε τον εαυτό Του αντάλλαγμα στο θάνατο και με την Ανάστασή Του ελευθέρωσε τον άνθρωπο από τον διάβολο και την αμαρτία, που πλέον δεν έχουν καμία δύναμη επάνω του

Προβληματισμοί- εντοπισμός στο σήμερα

Α. Οι σημερινοί άνθρωποι αγαπούν ιδιαίτερα τη δόξα, που μεταφράζεται σε χρήμα και αποδοχή από την κοινωνία. Όσοι γίνονται πρώτοι υπερηφανεύονται γι’ αυτό και ζητούν από τους άλλους να τρέχουν για να δοξάζονται οι ίδιοι. Ακόμη κι αυτοί που αναλαμβάνουν θέσεις επειδή ο κόσμος τους τις προσφέρει, δύσκολα υπηρετούν τους ανθρώπους και βάζουν ως σκοπό της ζωής τους να διατηρήσουν την εξουσία τους. Γι’ αυτό καταδυναστεύουν και τυραννούν τους λαούς, χωρίς να τους αφήνουν αληθινά ελεύθερους. Ο Χριστός θέλει, αν έχουμε τη δύναμη και το χάρισμα να γίνουμε πρώτοι, να μην χρησιμοποιούμε την πρωτιά μας για να μας δοξάζουν οι άλλοι και να τους κάνουμε ό,τι θέλουμε, με σκληρότητα και κακία, αλλά να εργαζόμαστε μαζί τους για να πάει μπροστά η εργασία που μας έχει ανατεθεί ή να προοδεύσουμε με τους άλλους. Δεν μπορούμε εμείς να προοδεύουμε και να χαιρόμαστε που οι άλλοι αποτυγχάνουν.
Β. Επομένως, και στο σχολείο χρειάζεται να βοηθούμε τους συμμαθητές μας, αλλά και όταν μεγαλώσουμε να βοηθάμε όσο μπορούμε τους άλλους. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα κάνουμε όλα εμείς, γιατί τότε οι άλλοι μαθαίνουν να είναι ανεύθυνοι, αλλά να μην τα περιμένουμε όλα έτοιμα από τους άλλους. Να τους αφήνουμε να κάνουνε για λογαριασμό μας μόνο ό,τι δεν μπορούμε.
Γ. Το να αναπτύσσουμε τα χαρίσματά μας και να βγαίνουμε πρώτοι στα μαθήματα και στις δραστηριότητές μας δεν είναι κακό. Κακό είναι να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βγούμε πρώτοι και όχι για να ξεδιπλώσουμε τις ικανότητές μας. Κακό είναι ο εγωισμός και η υπερηφάνεια για τις επιτυχίες μας. Να ξέρουμε πως ο Θεός επιτρέπει να πετύχουμε ή αφήνει να αποτύχουμε για να προοδεύσουμε πραγματικά στη ζωή μας και να Τον επικαλούμαστε στην προσευχή μας πριν κάνουμε κάτι. Είναι σπουδαίο να μένουμε πάντως ταπεινοί και να μην αναζητούμε τον έπαινο των άλλων.

Συμπέρασμα

Ο Χριστός μας θέλει να είμαστε πρώτοι στην βοήθεια προς τους άλλους και να μένουμε ταπεινοί.

Το δίδαγμα του Σταυρού

Άραγε τι ζητά κάθε άνθρωπος από το Θεό; Φαντάζομαι πως η ζωή, η υγεία, τα διάφορα αγαθά είναι τα κυρίαρχα αιτήματα που θα λάβουμε ως απάντηση. Η Εκκλησία μας σήμερα μας δίνει απαντήσεις σε πολλές απορίες. Προβάλει τον Τίμιο Σταυρό και μας παρέχει τόσο για το τώρα όσο και για το ταξίδι της αιωνιότητας δώρα σπουδαία.
Την Ταπείνωση:
Ο άνθρωπος αρνήθηκε να υπακούσει εν ταπεινώσει στο θέλημα του Θεού, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην διακοπή της κοινωνίας μαζί Του. Ο Χριστός επάνω στο Σταυρό μπορεί να φαίνεται ότι πεθαίνει διαπομπευμένος και απορριμμένος από τους ανθρώπους, την ίδια στιγμή όμως «η δύναμίς Του εν ασθενεία τελειούται». Επειδή αποδέχεται εν ταπεινώσει το θέλημα του Πατρός Του.
Την Αγάπη και τη Συγχώρεση:
Τις αρετές αυτές ο άνθρωπος τις καλλιεργεί όχι για να γίνει καλύτερος άνθρωπος, αλλά για να κοινωνεί Ιησού Χριστό, να προετοιμάζουμε την καρδιά και την σύνολη ύπαρξή μας, ψυχή και σώμα, ώστε Εκείνος να κατοικεί εντός μας. Καλούμαστε να αφήσουμε κατά μέρος τις δικαιολογίες για τα πάθη και τις κακίες και να αγωνιστούμε. . Η οδός λοιπόν της χαρμολύπης του Σταυρού και της Ανάστασης ας είναι το δώρο που ζητάμε από το Θεό, καθώς προσκυνούμε στην μέση της Μεγάλης Τεσσαρακοστής τον Τίμιο Σταυρό στους ναούς μας και τα υπόλοιπα θα μας προστεθούν.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 16 - Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015:
6.30 μ.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων

Τρίτη, Πέμπτη:
5.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο.

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015:
6.45 μ.μ. Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015
7.00 μ.μ. Μικρό Απόδειπνο και Δ΄ στάση Χαιρετισμών.
9.30 μ.μ. (Β΄Ακολουθία) Μικρό Απόδειπνο και Δ΄ στάση Χαιρετισμών.

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015:
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015 (Δ΄ Νηστειών):
7.30 – 10.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου.

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ, 14 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 18η
ΠΩΣ ΘΕΛΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ


Διήγηση

Στην επί του όρους ομιλία ο Χριστός είπε στους ανθρώπους πώς να προσεύχονται στο Θεό και τι να ζητούν από Αυτόν:
«Μην έχετε άγχος και μην λέτε στη ζωή σας ‘τι θα φάμε;’ ή ‘τι θα πιούμε;’ ή ‘τι θα ντυθούμε;’, γιατί για όλα αυτά αγωνιούν όσοι δεν εμπιστεύονται το Θεό. Όμως ο ουράνιος Πατέρας σας ξέρει καλά ότι έχετε ανάγκη απ΄ όλα αυτά. Γι’ αυτό πρώτα απ’ όλα να ζητάτε τη βασιλεία του Θεού και την επικράτηση του θελήματός Του κι όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν.
Ζητάτε και θα σας δοθεί, ψάχνετε και θα βρείτε, χτυπάτε την πόρτα και θα σας ανοιχτεί. Γιατί όποιος ζητάει, λαμβάνει κι όποιος ψάχνει βρίσκει και όποιος χτυπά του ανοίγεται. Μα και ποιος από σας, αν του ζητήσει το παιδί του ψωμί, θα του δώσει πέτρα; Ή αν του ζητήσει ψάρι, θα του δώσει φίδι; Αφού, λοιπόν, εσείς, παρόλο που είστε αμαρτωλοί, ξέρετε να δίνετε στα παιδιά σας ό,τι είναι καλό, πολύ περισσότερο ο Ουράνιος Πατέρας σας θα δώσει αγαθά σ’ όσους Του το ζητούν».
(Ματθ. 6, 31-34 και 7, 7-11)

Ερωτήσεις

Α. Τι σημαίνει η φράση του Χριστού ‘να μην έχετε άγχος’;
Β. Τι σημαίνει να ζητούμε τη Βασιλεία του Θεού και την επικράτηση του θελήματός Του στη ζωή; Τι σημαίνει ‘θέλημα του Θεού’;
Γ. Ποιος θα μας δώσει αυτό που ζητάμε;
Δ. Γιατί ο Θεός αποκαλείται από το Χριστό ‘Ουράνιος Πατέρας’;
Ε. Ό,τι δίνει ο Θεός είναι αγαθό; Γιατί τότε δεν πραγματοποιούνται όλα όσα ζητούμε στην προσευχή μας;

Σχόλια

να μην έχετε άγχος: το άγχος μαρτυρεί αγωνία και ταυτόχρονα, εμπιστοσύνη μόνο στον εαυτό μας. Όταν διαπιστώνουμε ότι τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα θέλουμε, τότε το άγχος μας κυριεύει, γιατί καταλαβαίνουμε ότι ο εαυτός μας δεν έχει τη δυνατότητα να τα πετύχει όλα.
τι θα φάμε: το τι θα φάμε, τι θα πιούμε και τι θα φορέσουμε είναι από τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου.
δεν εμπιστεύονται το Θεό: εμπιστοσύνη στο Θεό σημαίνει η βεβαιότητα ότι ο Θεός μας αγαπά και δίνει ό,τι είναι για το καλό μας
Ουράνιος Πατέρας: ο Θεός είναι ο πατέρας όλων μας γιατί Αυτός δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο, αλλά και γιατί Αυτός μπορεί να μας βοηθήσει σε κάθε τι που χρειαζόμαστε. Παράλληλα, η ζωή μας είναι στα χέρια Του και είναι δεδομένη η αγάπη Του για μας
τη Βασιλεία του Θεού: είναι ό,τι θέλει ο Θεός για τον άνθρωπο και τον κόσμο, η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η ομορφιά, η ενότητα του κόσμου και του ανθρώπου με βάση την εμπιστοσύνη στο Θεό. Ο κόσμος και ο άνθρωπος είναι παιδιά του Θεού. Η Βασιλεία του Θεού επιτυγχάνεται μέσα στη ζωή της Εκκλησίας και ιδίως στη Θεία Λειτουργία
επικράτηση του θελήματός Του: το θέλημα του Θεού είναι η σωτηρία του ανθρώπου από το κακό, την αμαρτία και το θάνατο
ζητάτε, ψάχνετε, χτυπάτε: είναι κινήσεις των παιδιών προς τον Πατέρα Τους
ξέρετε να δίνετε στα παιδιά σας: οι άνθρωποι δίνουν στα παιδιά τους ό,τι χρειάζονται. Επομένως, ο Θεός που είναι Πατέρας όλων των ανθρώπων, μπορεί να τους δώσει, ανάλογα με το αν ωφελούνται στον αγώνα για τη σωτηρία τους

Προβληματισμοί- εντοπισμός στο σήμερα

Α. Η προσευχή αποτελεί τη γέφυρα εκείνη με την οποία επικοινωνούμε με το Θεό. Η προσευχή μπορεί να είναι πολύ απλή, να πηγάζει από την καρδιά μας, μπορεί να είναι ένα λεπτό σιωπής στη γωνιά του ναού ή στο τρέξιμο της ημέρας, μπορεί να είναι η εκκλησιαστική προσευχή, το «Πάτερ ημών», η Παράκληση στην Παναγία, το Απόδειπνο, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», με το κομποσχοίνι ή χωρίς αυτό, μπορεί να είναι το άναμα ενός κεριού ή ο ασπασμός των εικόνων ή των λειψάνων ενός Αγίου και η κατάθεση των αιτημάτων μας προς το Θεό.
Β. Η προσευχή ξεκινά από το συμφέρον μας, από την επιθυμία μας κάτι να γίνει στη ζωή μας που να προέρχεται από το Θεό. Είναι καλό να γίνεται συχνά, να ξεκινά η μέρα μας με την αναφορά μας στο Θεό και να κλείνει με την ευχαριστία μας για το ό,τι μας έδωσε την δύναμη να αντέξουμε και να μας βοηθήσει να έχουμε ύπνο ελαφρό. Ακόμη καλύτερο όμως είναι να γίνεται από αγάπη προς το Θεό, να είναι ανάγκη μας να μιλήσουμε στο Θεό. Η πίστη μας και η εμπιστοσύνη μας να εκφράζονται στο Θεό μέσω της προσευχής.
Γ. Η εποχή μας δεν θεωρεί την προσευχή αναγκαία. Το βλέπουμε αυτό στο σχολείο, όπου τα περισσότερα παιδιά δεν προσέχουν και η προσευχή έχει γίνει μια τυπική υπόθεση. Το βλέπουμε στη ζωή μας, όπου προτιμούμε να βλέπουμε τηλεόραση το βράδυ, με αποτέλεσμα να μην αφήνουμε χρόνο στον εαυτό μας για προσευχή. Το βλέπουμε κι από τον τρόπο που κάνουμε το σταυρό μας, βιαστικά και άσχημα. Μικροί και μεγάλοι ας καταλάβουμε ότι έχει αξία να αφιερώνουμε, έστω και λίγο χρόνο, στο Θεό μιλώντας μ’ Αυτόν. Το ίδιο και την Κυριακή στην λειτουργία, να προσευχόμαστε όχι μόνο για τον εαυτό μας και τους φίλους-συγγενείς μας, αλλά για όλο τον κόσμο.
Δ. Να βοηθήσουμε τα παιδιά να μάθουν μικρές προσευχές, όπως το «Άγιος ο Θεός», το «Παναγία Τριάς», το «Πάτερ ημών», το «Βασιλεύ ουράνιε» και το «Πιστεύω», λέγοντάς τες όλοι μαζί στην κατηχητική συνάντηση και προτρέποντάς τες να τις λένε πριν κοιμηθούν και όταν ξυπνήσουν


Συμπέρασμα

Να προσευχόμαστε με αγάπη και εμπιστοσύνη στο Θεό όσο περισσότερο μπορούμε και Αυτός θα μας δίνει δύναμη στη ζωή μας.


π. Θ. Μ.

«συντήρηση ή πρόοδος»;

«προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μή ποτε παραρρυῶμεν»
Να μένουμε πιο πιστοί στις αλήθειες που ακούσαμε, για να μην ξεστρατίσουμε ποτέ.
Η Εκκλησία είναι συντηρητική ή προοδευτική; Πώς αντιμετωπίζει την παράδοσή της;
Για κάποιους το παρελθόν πρέπει να διατηρηθεί ακέραιο στη ζωή μας. Όχι μόνο οι λόγοι του παρελθόντος, αλλά αδιαπραγμάτευτος είναι και ο τρόπος του παρελθόντος. Είναι απαίτηση να τηρούνται όλα κατά γράμμα. Και αυτή η διακήρυξη της τήρησης καθιστά τους ανθρώπους που ακολουθούν αυτή την οδό αυθεντικούς. Ακόμη κι αν δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους στοιχεία της ίδιας τους της ζωής στο παρόν που έρχονται, εκ των πραγμάτων, σε αντίθεση με το παρελθόν, διότι ο κόσμος έχει εξελιχθεί. Αντίστοιχα και η πορεία της χριστιανικής ζωής δεν συναντά τις κοινωνικές βάσεις που είχε ο χριστιανισμός όταν διαμορφώθηκε.
Από την άλλη, υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι ζητούν την προσαρμογή χάριν της προόδου και της αλλαγής της κοινωνίας. Ζητούν καινοτομίες. Ζητούν την εύρεση τρόπων, λεκτικών σχημάτων, ακόμη και παρασιώπηση των διδασκαλιών της Εκκλησίας, μόνο και μόνο για να μην υπάρχει ενόχληση στο σύγχρονο τρόπο ζωής και υποκατάσταση του παρελθόντος από την ανάγκη του παρόντος. Κι αυτό χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν ότι όταν δεν υπάρχουν σταθερές και όλα αρχίσουν να μεταβάλλονται, δεν είναι εύκολο το ρεύμα το οποίο γεννιέται να τιθασευτεί και εκ των πραγμάτων θα σαρώσει τα πάντα. Έτσι, οι δύο μερίδες παγιδεύονται σε μια διελκυστίνδα όπου ο καθένας τραβάει προς τη μεριά του, χωρίς διάλογο και χωρίς αγάπη και ξεχνώντας ότι και για την άλλη πλευρά, ισχύει το «υπέρ ων Χριστός απέθανεν».
Απέναντι σ’ αυτές τις δύο θεωρήσεις ο απόστολος Παύλος διακηρύσσει ξεκάθαρα: «προσέχειν τοις ακουσθείσι, μη ποτε παραρρυώμεν» (Εβρ. 2,1). Να μένουμε πιο πιστοί στις αλήθειες που ακούσαμε, για να μην ξεστρατίσουμε ποτέ. Ο Παύλειος λόγος δεν αναφέρεται σε φόρμες, σε σχήματα τελετουργικά, σε τρόπους οργάνωσης ή ακόμη και σε τρόπους έκφρασης. Αναφέρεται στις αλήθειες τις οποίες έχουμε ακούσει και μάλιστα από τον ίδιο το Χριστό και οι οποίες επιβεβαιώνονται ως αυθεντικές από όσους Τον άκουσαν να μιλεί. Αυτές οι αλήθειες έχουν να κάνουν με τη σωτηρία μας.
Κανένα σχήμα ανθρώπινο, τελετουργικό, επικοινωνιακό, διαλεκτικό δεν έχει σημασία μπροστά στη σωτηρία. Και η Εκκλησία δεν είναι ούτε συντηρητική ούτε προοδευτική. Είναι αυθεντική, διότι στόχος της είναι η σωτηρία των ανθρώπων από το κακό και το θάνατο. Κι αυτή δεν μπορεί να έρθει χωρίς την πίστη στο Χριστό ως τον Σωτήρα του κόσμου, χωρίς την κατάφαση στα όρια που είναι τα δόγματα αυτής της πίστης, χωρίς την τήρηση των εντολών Του και την ίδια στιγμή χωρίς την συνάντηση μαζί Του και με τον πλησίον στη ζωή του σώματος του Χριστού που είναι η Εκκλησία, όχι μόνο στο ναό, αλλά και σε όλη τη ζωή μας.
Επομένως, για την Εκκλησία το δίλημμα «συντήρηση ή πρόοδος» δεν είναι αληθινό. Ούτε γόνιμο. Εκφράζει φιλοσοφούσες διάνοιες, όχι όμως αγίους. Ο Απόστολος Παύλος, αλλά και όλοι οι άγιοι της πίστης μας υπενθυμίζουν το μεγάλο ερώτημα: θέλουμε να σωθούμε; Η Εκκλησία κρατά ακέραιο τον λόγο του Χριστού και της παράδοσής της. Αφήνει όμως τα υπόλοιπα στην αγάπη.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Δευτέρα 9 - Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015 (Αγίων 40 μαρτύρων):
7.30-9.30 π.μ. Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων
5.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο.
5.45 μ.μ. Κύκλος Συμμελέτης Αγίας Γραφής.

Τρίτη, Πέμπτη:
5.00 μ.μ. Μεγάλο Απόδειπνο.

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015:
6.45 μ.μ. Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015
7.00 μ.μ. Μικρό Απόδειπνο και Γ΄ στάση Χαιρετισμών.
9.30 μ.μ. (Β΄Ακολουθία) Μικρό Απόδειπνο και Γ΄ στάση Χαιρετισμών.

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015:
11.00 π.μ. - 1.00 μ.μ. Κατηχητικό για τα μικρότερα παιδιά, προνήπια, νήπια, Α΄, Β΄, Γ΄ Δημοτικού.
4.00 – 5.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Δ΄, Ε΄, και Στ΄ Δημοτικού.
5.00 – 6.00 μ.μ. Μάθημα Βυζαντινής Μουσικής για μαθητές.
6.00 μ.μ. Κατηχητικό για μαθητές Γυμνασίου.
5.00 μ.μ. Εσπερινός.

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015 (Σταυροπροσκυνήσεως):
7.30 – 10.45 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου.

Ημερήσια εκδρομή-προσκύνημα στον τάφο του Αγίου Παϊσίου στη Σουρωτή και στην Ιερά Μονή Αγίας Παρασκευής Σερρών προετοιμάζεται για το Σάββατο 28 Μαρτίου.

ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ, 7 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 17η
Η ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ


Διήγηση

Ο Χριστός στην επί του Όρους ομιλία είπε, μεταξύ άλλων, και στους μαθητές Του και στον κόσμο:
«Μην κρίνετε τους συνανθρώπους σας, για να μη σας κρίνει κι εσάς ο Θεός. Με το κριτήριο που κρίνετε θα κριθείτε, και με το μέτρο που μετράτε, θα μετρηθείτε. Πώς μπορείς και βλέπεις το σκουπιδάκι στο μάτι του αδερφού σου και δε νιώθεις ολόκληρο δοκάρι στο δικό σου μάτι; Ή πώς θα πεις στον αδερφό σου ‘άφησέ με να σου βγάλω το σκουπιδάκι από το μάτι σου’, όταν έχεις ολόκληρο δοκάρι στο δικό σου μάτι; Υποκριτή! Βγάλε πρώτα από το μάτι σου το δοκάρι, και τότε θα δεις καθαρά και θα μπορέσεις να βγάλεις το σκουπιδάκι από το μάτι του αδερφού σου».
Και κάποια άλλη στιγμή είπε στους μαθητές Του:
«Αν σφάλλει απέναντί σου ο αδερφός σου, πήγαινε και έλεγξέ τον χωρίς να είναι άλλος μπροστά. Αν σε ακούσει, κέρδισες τον αδερφό σου. Αν όμως δεν σ’ ακούσει, πάρε μαζί σου ακόμα έναν ή δύο άλλους για να μπορεί ν’ αποδειχτεί ό,τι του είπες, αφού θα το βεβαιώνουν δύο ή τρεις μάρτυρες. Αν κι αυτούς δεν τους ακούσεις, πες το στη συνάντηση της εκκλησίας. Κι αν παρακούσει και την εκκλησία, τότε πια ας είναι για σένα όπως ο ειδωλολάτρης ή ο τελώνης».
(Ματθ. 7, 1-5 και 18, 15-17)

Ερωτήσεις

Α. Τι σημαίνει ο λόγος του Χριστού «μην κρίνετε»; Να μη μιλάμε καθόλου για τους άλλους;
Β. Για να καταλαβαίνουμε τα λάθη μας, πρέπει να ακούμε τους μεγαλύτερους στις συμβουλές τους;
Γ. Πού οφείλεται τελικά η κατάκριση;
Δ. Τι σημαίνει «κέρδισες τον αδερφό σου»;
Ε. Είναι εύκολο να λέμε κάτι για τον άλλο μπροστά σ’ όλη την εκκλησία; Γιατί το λέει ο Χριστός;
ΣΤ. Αν αυτός που μας έχει κάνει κάτι παραμένει αδιόρθωτος παρά την στάση όλης της Εκκλησίας, ποιος του φταίει αν δεν τον κάνει κανείς παρέα;

Σχόλια

μην κρίνετε: κρίση δεν σημαίνει να μη συζητάμε καθόλου για τον άλλο. Σημαίνει να μην βγάζουμε συμπέρασμα για τη ζωή του ότι είναι «αμαρτωλός», «άδικος», «κακός» κ.ο.κ. Κατάκριση σημαίνει να κρίνουμε τις πράξεις του άλλου όχι μπροστά του, αλλά πίσω από την πλάτη του και, παράλληλα, να βγάζουμε κακία γι’ αυτόν, από ζήλια, φθόνο, αντιπάθεια. Κατάκριση σημαίνει να θέλουμε και οι άλλοι να αποκτήσουν κακή γνώμη γι’ αυτόν με τον οποίο ασχολούμαστε.
μέτρο που μετράτε: με όποιο μέτρο αντιμετωπίζουμε τον άλλο, μ’ αυτό θα μας αντιμετωπίσει ο Θεός. Αν η αγάπη είναι το κίνητρο για την όποια κριτική μας, τότε και τα δικά μας λάθη ο Θεός θα τα δει με αγάπη. Αν είναι ο εγωισμός, η υπερηφάνεια, η διάθεση να φανούμε ανώτεροι από τον άλλο, τότε με το ίδιο μέτρο θα μας κρίνει ο Θεός. Διότι θα διαπιστώσουμε ότι κι εμείς κάνουμε λάθη κι αυτό θα μας οδηγήσει στην αποδοκιμασία από το Θεό.
δοκάρι: συνήθως βλέπουμε το σκουπιδάκι στο μάτι του διπλανού μας και δεν βλέπουμε το δοκάρι που υπάρχει στο δικό μας. Εμείς είμαστε πιο αμαρτωλοί ή κάνουμε περισσότερα λάθη σε σχέση με τους άλλους. Χρειάζεται όμως να ακούμε αυτούς που μας αγαπούν για να δούμε τα λάθη μας, γιατί δεν είναι εύκολη η αυτοκριτική.
έλεγξέ τον: ο έλεγχος μαρτυρεί αγάπη. Δεν είναι καλό κανείς να κρατάει μέσα του το παράπονο για τον άλλο, να το συζητά με τρίτους, να μην του λέει τίποτα, να τον κατακρίνει δηλαδή και να μην διορθώνεται η κατάσταση. Αυτό γίνεται συνήθως στις καθημερινές μας σχέσεις.
δύο ή τρεις μάρτυρες: οι δύο ή τρεις φίλοι δηλώνουν μια μικρή παρέα. Σίγουρα, πιο εύκολα ακούει κανείς δύο ή τρις που του λένε το ίδιο πράγμα κι επίσης είναι ό,τι καλύτερο να είναι κι αυτός μπροστά και όχι να τα λένε πίσω από την πλάτη του, γιατί μόνο τότε έχει το δικαίωμα να πει την άποψή του και να μην υπάρχει κατάκριση.
εκκλησία: είναι η συνάντηση όλης της παρέας, όλων των φίλων, όλων των χριστιανών. Βέβαια, σήμερα είναι δύσκολο μπροστά σ’ όλη την ενορία να πει κανείς κάτι για κάποιον άλλο. Μπορεί όμως ένα πρόβλημα να λυθεί μεταξύ της παρέας ή της ομάδας. Αυτό και πάλι μαρτυρεί αγάπη.
ειδωλολάτρης ή τελώνης: για τους Εβραίους αυτοί απομονώνονταν, δεν κάναν παρέα μαζί τους. Οι ειδωλολάτρες γιατί δεν πίστευαν στον αληθινό Θεό, οι τελώνες γιατί ήταν άδικοι, αμαρτωλοί κι αμετανόητοι. Εδώ, αν αυτός που μας έχει πειράξει δεν ακούει όλη την εκκλησία, τότε του αξίζει η απομόνωση για να μπορέσει να καταλάβει ότι είναι απίστευτα εγωιστής.

Προβληματισμοί- εντοπισμός στο σήμερα

Α. Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την μανία της κατάκρισης για τους άλλους. Το βλέπουμε στην τηλεόραση με τις μεσημεριανές εκπομπές. Το βλέπουμε με τις εφημερίδες κουτσομπολίστικου περιεχομένου. Το βλέπουμε στις παρέες μας, όπου συζητούμε για τους άλλους και μάλιστα πίσω από την πλάτη τους, ιδίως για τους μεγαλυτέρους ή όταν αισθανόμαστε ότι κάποιος μας αδίκησε, οπότε προτιμούμε να τα λέμε αλλού, εκτός από τον ίδιο.
Β. Η Εκκλησία μας προτρέπει να δείχνουμε περισσότερη αγάπη, να μη μειώνουμε τους άλλους, να συζητάμε μπροστά τους για κάτι που μας έχουν κάνει, αλλά και στις παρέες μας να έχουμε την ευκαιρία να μη συζητάμε μόνο κουτσομπολεύοντας, αλλά να χαιρόμαστε το παιχνίδι, το κέφι, το αστείο, όπως επίσης και θέματα που έχουν να κάνουν με τις εντυπώσεις μας από τη ζωή.
Γ. Ακόμη όμως κι αν οδηγούμαστε στην κατάκριση, να προσπαθούμε να μην κρατάμε κακία στους άλλους, αλλά να τους συγχωρούμε για ό,τι μας έχουν κάνει. Ας είμαστε ειλικρινείς κι αν τους βλέπουμε να μην διορθώνονται, ας τους αφήνουμε στην άκρη, όχι από κακία, αλλά για να τους δώσουμε την ευκαιρία να διορθωθούν. Αν μετανιώνουν για τα λάθη τους, ας τους δεχόμαστε.
Δ. Η κατάκριση είναι μεγάλη αμαρτία. Γι’ αυτό είναι πολύ σπουδαίο να βλέπουμε πρώτα τα δικά μας λάθη και να νικάμε τον εγωισμό μας και μετά να προσπαθούμε να διορθώσουμε τους άλλους. Οι μικρότεροι ας ακούνε τους μεγαλυτέρους σ’ αυτό το θέμα και οι μεγαλύτεροι ας κάνουν περισσότεροι αυτοκριτική.

Συμπέρασμα

Να προσπαθούμε να μην συζητάμε με κακία για τους άλλους, αλλά να έχουμε αγάπη και να είμαστε ειλικρινείς απέναντί τους.


π. Θ. Μ.