Τα μπαλόνια!
Μια ομάδα 50 ατόμων συμμετείχε σε ένα σεμινάριο.
Κάποια στιγμή ο ομιλητής πρότεινε μια δραστηριότητα. Έδωσε στον καθένα από ένα
μπαλόνι και τους ζήτησε να γράψουν το όνομά τους πάνω σ’ αυτό. Μετά έβαλαν όλα
τα μπαλόνια σε ένα δωμάτιο. Στη συνέχεια τους ζήτησε να μπουν στο δωμάτιο αυτό
και μέσα σε 5 λεπτά να βρει ο καθένας το μπαλόνι του με το όνομά του. Ο καθένας
έψαχνε ξέφρενα για το όνομά του, συγκρουόμενος και σπρώχνοντας τους άλλους και
επικράτησε χάος. Στο τέλος των 5 λεπτών σχεδόν κανένας δεν είχε βρει το μπαλόνι
του. Στην επόμενη φάση του σεμιναρίου ζητήθηκε από τους μετέχοντες να διαλέξουν
ο καθένας τυχαία ένα μπαλόνι και να προσπαθήσουν να το παραδώσουν σε εκείνον
που του ανήκε. Σε ελάχιστο χρόνο καθένας είχε το μπαλόνι του!
Κι ο ομιλητής είπε ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει και
στη ζωή μας: καθένας μας ψάχνει ξέφρενα την ευτυχία γύρω του χωρίς να γνωρίζει
που είναι. Η ευτυχία μας βρίσκεται στην ευτυχία των άλλων ανθρώπων. Δώστε τους
την ευτυχία τους και θα πάρετε την ευτυχία σας.
Λίγα
λόγια για το θέμα του μήνα
Ο κόσμος μας σήμερα πάσχει από έντονο ατομοκεντρισμό. Η μετανεωτερική εποχή μας γεννά αυτό το αίσθημα της αυτάρκειας, καθότι κανόνας και μέτρο των πάντων είναι η ατομικότητά μας. Η αλήθεια είναι ατομική. Δεν έχει σημασία αν δεν τεκμηριώνεται κάπου, φτάνει που την πιστεύω εγώ! Ακόμη και οι σχέσεις μου είναι ενταγμένες στην προοπτική της ατομικής ικανοποίησης. Να περνάω εγώ καλά, αυτό είναι το κλειδί και το νόημα. Δεν τα βρίσκουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας, εύκολα χωρίζουμε, περισσότερο υπάρχουμε στη μοναξιά μας, απορροφιόμαστε από την εικονική πραγματικότητα ακριβώς διότι "όλα είναι εγώ". Και το εγώ, ακόμη κι αν κάποτε δεν μπορούμε να το αντέξουμε, εντούτοις μας δίνει μια βεβαιότητα: ότι δεν χρειάζεται να αλλάξουμε σε κάτι. Έτσι, ο πλησίον μας δεν έχει κάτι να μας πει, παρά μόνο εάν μπορούμε από αυτόν κάτι να πάρουμε.
Από
κει ξεκινά και όλη η συζήτηση για τα δικαιώματα, που είναι αυτονόητο πως ο
κόσμος οφείλει να παρέχει στον καθέναν. Όμως το νόημα βρίσκεται τελικά μόνον
εκεί; Στο τι δικαιούμαστε; Ή, μήπως, τελικά το νόημα μπορούμε να το
αναζητήσουμε στο τι έχουμε τη δυνατότητα να προσφέρουμε; Όταν θυσιάζουμε κάτι
από το εγώ μας για χάρη του άλλου, τότε η αγάπη δίνει ζωή και στις σχέσεις μας
και στον εαυτό μας. Κι αυτό είναι το μεγάλο μήνυμα και η εμπειρία της πίστης.
Αυτός που πιστεύει, ακόμη κι αν δεν συμφωνεί με την ζωή και τα έργα του άλλου,
δεν θα πάψει να τον αγαπά και να τον στηρίζει με την προσευχή του και την
κατανόησή του. Μπορεί για όποιον πιστεύει η νέκρωση των παθών να είναι το κλειδί
και η πρόταση. Η συγκατάβαση όμως και η αγάπη για όσους δεν μπορούν ομορφαίνει
αληθινά κάθε πνευματικό αγώνα.
Τα
σχήματα του κόσμου τούτου παρέρχονται. Η
πίστη μένει. Μας συνοδεύει στο παρόν και μας οδηγεί στο μέλλον. Η σωτηρία μας
δεν είναι της άλλης ζωής, αλλά τώρα.
(π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός)
Καλή χρονιά, με περισσότερη πίστη στο Θεό!
