πιείν το ποτήριον

Η ανθρώπινη ζωή είναι γεμάτη δοκιμασίες. Μικρότεροι ή μεγαλύτεροι σταυροί, τους οποίους καλούμαστε να σηκώσουμε, με αβέβαιη έκβαση και αγωνία αποτελούν για όλους μας δεδομένα στη ζωή. Υπάρχει όμως και ένα ποτήρι, το οποίο φαινομενικά δεν μοιάζει πικρό, κι όμως μπορεί να εξελιχθεί σε τέτοιο. Είναι ένας μεγάλος στόχος τον οποίο ενίοτε βάζουμε. Ένα έργο που έχει να κάνει με την καταξίωσή μας. Μία σχέση, η οποία -πιστεύουμε ότι- μπορεί να φέρει την ευτυχία. Μας προειδοποιούν όσοι μας αγαπούνε. Μας προειδοποιεί και η ίδια η ζωή ότι καμία χαρά δεν έρχεται δίχα λύπης. Δίχα κόπου. Δίχα σταυρού. Και από ένα σημείο και μετά μπορεί να είναι μόνο λύπη ο στόχος, το έργο, η σχέση. Όμως, αν πιστεύουμε ότι αξίζει η επιλογή μας, τότε είμαστε αποφασισμένοι «πιείν το ποτήριον» (Μάρκ.10,38). Ακόμη κι αν τελικά συντριβούμε. Διότι η όποια αβουλία να ακολουθήσουμε το σημαντικότερο ή το ασήμαντο όνειρό μας σημαδεύει αρνητικά τη ζωή μας, διότι της δίδει την αίσθηση του ανεκπλήρωτου.
Σήμερα έχουμε αφήσει κατά μέρους τους μεγάλους στόχους. Συνήθως μεταφέρουμε στο μέλλον όνειρα τα οποία έχουν να κάνουν με την προσωπική μας ευτυχία.Οι νεώτεροι αργούνε να κάνουν οικογένεια. Δεν είναι έτοιμοι να αναλάβουν ευθύνες. Να μοιραστούν. Να δώσουν. Αρκούνται σε περιστασιακές ή χαλαρές σχέσεις. Άλλοτε πάλι, όταν τους δίδεται η ευκαιρία, αναλαμβάνουν έργα πολύ ανώτερα των δυνάμεών τους, κυρίως στο χώρο της εργασίας, με αποτέλεσμα να πίνουν πικρά ποτήρια. Όχι μόνο της αποτυχίας, αλλά και της σύγκρουσης. Εξάλλου, σήμερα έχει εκλείψει το όραμα της αλλαγής του κόσμου. Συμβιβαζόμαστε. Βαφτίζουμε ρεαλισμό την ακολούθηση των συντεταγμένων του πολιτισμού και του τρόπου ζωής που αυτός μάς προσφέρει. Έτσι, προκειμένου να αναγκαστούμε να εισέλθουμε στη διαδικασία της λύπης για το ποτήριο το οποίο καλούμαστε να πιούμε, αποφεύγουμε το ίδιο το ποτήριο. Όμως χωρίς απόφαση για βήματα με νόημα στη ζωή μας, ο χρόνος περνά αφήνοντας πίσω του την αίσθηση της ματαιότητας. Την αίσθηση ότι περνούμε καλά ή προσπαθούμε να περάσουμε καλά, χωρίς όμως να μπορούμε να δημιουργήσουμε. Καταναλώνουμε τον χρόνο μας, δεν του δίδουμε πληρότητα και ουσιαστικό νόημα.