πρό του σε φωνήσαι, είδον σε

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που αναρωτιόμαστε ποιος μπορεί να μας καταλάβει. Ποιος μπορεί να γνωρίσει ποιοι αληθινά είμαστε. Και τότε, δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με κανέναν διότι δεν είμαστε σε θέση να αποκαλύψουμε το αληθινό μας πρόσωπο ούτε και στον εαυτό μας. Και πορευόμαστε σε μία κατάσταση μοναξιάς, την οποία προσπαθούμε να την υποκαταστήσουμε με επιφανειακές σχέσεις, με την παράδοση σε απολαύσεις, με την εργασιομανία, με την εκζήτηση της δόξας και του επαίνου, με τον τονισμό της αξίας του εαυτού μας και την ουσιαστική κατάκριση και απόρριψη των άλλων. Έτσι, παραμένει όμως ο καημός μας να υπάρξει κάποιος που να μας γνωρίσει, να κοινωνήσει αληθινά μαζί μας, να καλύψει τις πνευματικές και συναισθηματικές ανάγκες μας.
Αυτός ο Κάποιος υπάρχει και είναι ο Χριστός. Ο Μεγάλος Άγνωστος της ζωής μας. Γιατί είναι ο μόνος που δεν έχει συμφέρον από εμάς. Γιατί δεν ζητά από εμάς, αλλά προσφέρεται. Γιατί ουδέποτε θα μας εγκαταλείψει. Γιατί δεν χρειάζεται να κρύψουμε κάτι από Εκείνον που τα γνωρίζει όλα. Αλλά για να Τον συναντήσουμε και να μας αναγνωρίσει χρειάζεται να Τον αναζητούμε. Χρειάζεται να πιστεύουμε. Και για να γίνει αυτό δεν αρκεί η συμβατική πίστη, η παραδοσιακή τελετουργία, ο μεταφυσικός φόβος. Αρκεί η παραίτηση από την κυριαρχία του εγώ μας και η απόφαση για ταπεινή φωνή προς Εκείνον να φανερωθεί στη ζωή μας και να γίνει ο Σωτήρας μας. Να γίνει το Πρόσωπο που θα μας δώσει νόημα στη ζωή μας.
Όταν μάλιστα θα έρθει η ώρα της συνάντησης, θα διαπιστώσουμε ότι Εκείνος μας γνωρίζει. Γνωρίζει τι είναι ωφέλιμο για την ύπαρξή μας. Γνωρίζει τα πάθη μας και τα λάθη μας. Γνωρίζει μέχρι πού αντέχουμε. Και στην ερώτησή μας «πόθεν με γινώσκεις» (Ιωάν. 1, 49), θα λάβουμε την απάντηση «πρό του σε φωνήσαι, είδον σε».
Μας γνωρίζει προ καταβολή κόσμου, πριν καν έρθουμε στον κόσμο. Μας γνωρίζει όχι απλώς θεωρητικά, αλλά έχει ήδη γίνει άνθρωπος για μας, έχει σταυρωθεί και έχει πάθει για μας, έχει αναστηθεί για μας και έχει οδηγήσει την φύση μας στους ουρανούς. Έχει αφήσει παρακαταθήκη πολύτιμη την Εκκλησία και τον Ίδιο Του τον εαυτό, το Σώμα και το Αίμα Του για να Τον κοινωνούμε πάσας τας ημέρας της ζωής ημών. Γνωρίζει τον χαρακτήρα μας, τις αγωνίες μας, τι ζητούμε από Εκείνον και τον κόσμο, το πώς θα θέλαμε να πορευτούμε. Και είναι έτοιμος να μας δώσει σημεία αυτής της γνωριμίας Του μαζί μας δια της αγάπης Του η οποία μας δίδει δύναμη να υπερβούμε τις δοκιμασίες μας, δια της ελπίδος σ’ Αυτόν που μας κάνει να μην αποκάμουμε στη ζωή, αλλά και δια της πίστεως ότι είναι Παρών στη ζωή μας.
Περιμένει την κατάλληλη ώρα για να μιλήσει στην καρδιά μας, να μας καλέσει στην οδό της Βασιλείας Του. Όταν κι εμείς θα είμαστε έτοιμοι. Αυτή, την προσωπική ετοιμασία, έχει αναλάβει ο καθένας μας προσωπικά. Αυτή την ετοιμασία ας την εντατικοποιήσουμε την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής. Ας απομακρύνουμε την ψευδαίσθηση της δήθεν ετοιμότητά μας, γιατί οι ποικίλες δοκιμασίες, οι λύπες μας, αναδεικνύουν την αδυναμία μας, ενώ το γεγονός ότι συχνά βάζουμε άλλες προτεραιότητες στη ζωή μας εκτός από Εκείνον, αποδεικνύουν τον λάθος προσανατολισμό μας.
Εκείνος συνεχίζει να απλώνει το χέρι και να μας τραβήξει από τον Άδη της ζωής μας και να μας δώσει νόημα!