ΧΑΙΡΕ ΒΛΑΣΤΟΥ ΑΜΑΡΑΝΤΟΥ ΚΛΗΜΑ, ΧΑΙΡΕ ΚΑΡΠΟΥ ΑΚΗΡΑΤΟΥ ΚΤΗΜΑ

Στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής προβάλει ιδιαίτερα η Εκκλησία μας το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία έχει θέση τόσο στις ιερές ακολουθίες καθημερινά, αλλά ξεχωριστά τις Παρασκευές, στις οποίες απευθύνουμε προς Αυτήν τους Χαιρετισμούς. Και συρρέουμε στους ναούς ακόμη κι αν δεν κατανοούμε πάντοτε το πνευματικό βάθος της προοπτικής την οποία ανοίγει στη σχέση του ανθρώπου με το Θεό η Παναγία, διότι μέσα μας μία φωνή μας υποδεικνύει ότι μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη όποια κι αν είναι τα κίνητρά μας στην μετοχή στην υμνωδία προς τιμήν του προσώπου της. Και είναι τέτοιος ο πλούτος των μηνυμάτων που λαμβάνουμε, που διαπιστώνουμε ότι όχι απλώς ξεπερνούν την πτωχεία της ύπαρξής μας, αλλά γίνονται η πρόσκληση να ζήσουμε κι εμείς ένα μικρό θαύμα στις καρδιές μας, ως μίμηση του μεγάλου που έζησε η Παναγία.
Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι, σύμφωνα με τον ιερό υμνογράφο, το κλήμα το οποίο προέρχεται από αμάραντο βλαστό και την ίδια στιγμή το κτήμα που δίνει αθάνατο καρπό. Αμάραντος και Αθάνατος είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού και την ίδια στιγμή ο Υιός της Παρθένου. Και στο πρόσωπο της Παναγίας μάς δίδεται η δυνατότητα να δούμε μέχρι πού έχει κληθεί να φτάσει η ανθρώπινη φύση, δηλαδή ο καθένας από εμάς. Να γίνουμε κλήμα από το οποίο βγαίνει το κρασί το οποίο ευφραίνει την καρδιά των ανθρώπων, και την ίδια στιγμή εκείνη η εύφορη γη στην οποία σπείρεται ο καρπός της αθανασίας για όλους. Πρώτη η Παναγία βίωσε αυτή την κατάσταση, χάρις στην ευλογία της χάριτος του Θεού, αλλά και ως σημείο δόξας για τον κόπο της. Εύφρανε τις καρδιές όλων των ανθρώπων και συνεχίζει να τις ευφραίνει γεννώντας τον Χριστό, ο οποίος προσφέρει το Αίμα Του για να γλιτώσει τον άνθρωπο από τον πνευματικό και αιώνιο θάνατο. Για να δώσει την γνήσια χαρά που πηγάζει στον κόσμο από την σχέση με τον Χριστό. Για να αλλάξει τον τρόπο της ζωής μας, ο οποίος περνά από την πανήγυρη της Βασιλείας των Ουρανών, στην οποία δια της αγάπης νικιέται ο θάνατος. Και όλα αυτά στην μήτρα της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία έγινε «γη αγαθή», δηλαδή ο Παράδεισος στον οποίο χώρεσε ο Αχώρητος και έκανε τον άνθρωπο με τη θέλησή του, στην περίπτωσή μας την Παναγία, κτήμα του Θεού το οποίο δίδει Θεό στον κόσμο.
Γι’ αυτό και η προσευχή μας στην Παναγία, η αναζήτηση του δικού της τρόπου αποτελεί ελπίδα ζωής. Να γίνω κι εγώ το κλήμα του αμάραντου βλαστού. Κοινωνώντας το Χριστό μέσα από την πίστη, την τήρηση του θελήματός Του, τη ζωή της Εκκλησία να ζήσω τη χαρά να μπορώ να ευφραίνω την καρδία του πλησίον. Και την ίδια στιγμή να αισθάνομαι κτήμα του Θεού. Όχι δούλος, ούτε εταίρος, αλλά παιδί Του. Μέλος της οικογένειας που δίδει τον αθάνατο καρπό της αγάπης που μοιράζει Θεό στον κόσμο. Όχι μόνο υλικά, αλλά κυρίως ως ελπίδα. Η παρουσία μας στους ναούς αυτή την περίοδο ας είναι η δική μας καταφατική απάντηση και συνέχεια της οδού της Παναγίας. Με τον τρόπο μας, τον πτωχό και λίγο. Αλλά και την προαίρεση της καρδιάς μας, την οποία εκείνη θα ενισχύει μεσιτεύοντας για μας στον Υιό και Θεό της.