Ξεκινώντας την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας σήμερα, μας θυμίζει τους λόγους του Χριστού που μας καλούνε να αποφύγουμε την υποκριτική άσκηση της νηστείας, δηλαδή την νηστεία που σκοπό έχει να λάβουμε τον έπαινο από τους ανθρώπους.
Ξεχνούμε ότι η πραγματική νηστεία είναι η νηστεία από τα πάθη και η καλλιέργεια της αρετής. Και η νηστεία αυτή δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή από τους ανθρώπους, ενώ απαιτεί πολύ κόπο και μόχθο, υπομονή και επιμονή. Η νηστεία αυτή απαιτεί την εν ησυχία και ειλικρινεία παρατήρηση τους εαυτού μας. Άρα την απομάκρυνση κάθε υποκριτικής-θεατρινίστικης διαθέσεως την συνειδητοποίηση του πόσο υστερούμε στην υπακοή στο θέλημά Του, στην αγάπη τόσο προς Εκείνον όσο και προς τον πλησίον μας.
Νηστεύουμε και από την τροφή για να πολεμήσει τις ηδονές της τροφής και της γαστριμαργίας, οι οποίες αποκοιμίζουν τον άνθρωπο πνευματικά και τον καθιστούν ευάλωτο στους λογισμούς, αλλά και στις σαρκικές ηδονές.
Ο υποκριτής δεν πιστεύει ότι κάτι του λείπει. Ζει σε μία ψευδαίσθηση. Πιστεύει και ο ίδιος αυτό που παριστάνει στους άλλους. Έτσι, ο υποκριτής δεν είναι ταπεινός. Και γι’ αυτό η νηστεία από την υποκρισία αποτελεί βήμα προς την αλήθεια.
Ας είναι η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η ευκαιρία να δούμε τον εαυτό μας αληθινά, να ταπεινωθούμε, να εργαστούμε νηστεύοντας τόσο από τις τροφές όσο και από τα πάθη, αλλά και την ψεύτικη εικόνα την οποία έχουμε για τον εαυτό μας και το Θεό, για να είναι η περίοδος αληθινά γόνιμη.
