Ο Άγιος Κωνσταντίνος καταγόταν από ένα χωριό της Μυτιλήνης, που ονομάζονταν Ψιλομέτωπο. Έζησε στο τέλος του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα. Οι γονείς του ήταν Αγαρηνοί, Τούρκοι. Ο ίδιος ήταν παιδί που είχε αγάπη και σεβασμό για τους άλλους. Όταν έγινε 15 χρονών, μια κακιά γειτόνισσα που δεν συμπαθούσε καθόλου την μητέρα του, αποφάσισε να του κάνει κακό. Του έδωσε λοιπόν ένα γλύκισμα που είχε φτιάξει από δηλητηριασμένες ουσίες, με αποτέλεσμα για τρία χρόνια να παραμείνει στο κρεβάτι, ενώ τυφλώθηκε κιόλας! Μια χριστιανή γυναίκα ζήτησε το παιδί από την μητέρα του και το πήγε σε ένα αγίασμα της περιοχής. Εκεί ο νέος θεραπεύθηκε, μόλις ήπιε από το αγίασμα! Η μητέρα του δεν πίστευε στα μάτια της και δόξασε τον Θεό των χριστιανών για το μεγάλο θαύμα.
Μετά από λίγο καιρό όλη η οικογένεια του Κωνσταντίνου πήγαν στη Σμύρνη. Εκεί ο Κωνσταντίνος συνδέθηκε με έναν γέροντα πνευματικό, ο οποίος του έμαθε ελληνικά, τον δίδαξε τα εκκλησιαστικά γράμματα και του ζέστανε την ψυχή, ώστε να είναι έτοιμος για να βαπτισθεί. Αφού πέρασε μερικές περιπέτειες, κατέφυγε στο Άγιον Όρος, στη σκήτη της Αγίας Άννης και στα Καυσοκαλύβια. Μετά από αρκετές δυσκολίες που συνάντησε δέχθηκε το Άγιο Βάπτισμα από τον ίδιο τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε’, ο οποίος ήταν εξόριστος στο Άγιον Όρος, παίρνοντας το όνομα Κωνσταντίνος. Ακούγοντας τις διηγήσεις και προσκυνώντας τα λείψανα των Νεομαρτύρων που υπήρχαν στο Άγιον Όρος, ο Κωνσταντίνος ήθελε πολύ να αξιωθεί να μαρτυρήσει για την αγάπη του Χριστού.
Ο πνευματικός του τον βοήθησε να προετοιμαστεί με τη νηστεία και την άσκηση. Μετά τον έστειλε στις Κυδωνίες, όπου με τη βοήθεια του Μητροπολίτη Γρηγορίου άνοιξε ένα σταφιδοπωλείο, για να μπορέσει να ζήσει. Εκεί όμως, κάποιοι παλιοί του γνωστοί τον αναγνώρισαν και έσπευσαν να τον κατηγορήσουν στον κατή, ότι ενώ ήταν Τούρκος, έγινε χριστιανός, με αποτέλεσμα να αλλαξοπιστήσει και να προδώσει την πατρική του θρησκεία. Ο κατής, ο δικαστής της περιοχής, διέταξε να τον μαστιγώσουν και να τον κλείσουν στη φυλακή. Εν τω μεταξύ το νέο διαδόθηκε στην περιοχή, και όλοι οι χριστιανοί έσπευδαν να τον επισκεφθούν για να τον ενισχύσουν.
Ο Μάρτυς βασανίστηκε έντονα. Κάποια στιγμή ο αγάς της περιοχής θύμωσε τόσο πολύ, που ο Κωνσταντίνος δεν άλλαζε γνώμη, και πήρε το μαχαίρι και του χάραξε σαν να χάραζε σταυρό το στήθος. Τότε έγινε ένα μικρό θαύμα, σκίστηκαν τα ρούχα του μάρτυρα και χαράχτηκε στο στήθος του ένας χρυσός σταυρός, ιδιαίτερα φωτεινός, που έλαμπε σαν από ουράνιο φωτισμό. Οι Τούρκοι θύμωσαν και τον ξαναέκλεισαν στη φυλακή.
Το ίδιο βράδυ εμφανίστηκε στον Κωνσταντίνο η Υπεραγία Θεοτόκος, η οποία τον ενίσχυσε στο μαρτύριό του και του είπε να ανακοινώσει στους άλλους χριστιανούς των Κυδωνιών να μην κάνουν λιτανείες για να σωθεί ο Άγιος, αλλά για τους εαυτούς τους που έχουν πολλές αμαρτίες. Του ανήγγειλε μάλιστα θα μαρτυρούσε στην Κωνσταντινούπολη.
Πραγματικά την επόμενη μέρα, ο Άγιος μεταφέρθηκε με πλοίο στην Κωνσταντινούπολη, όπου οι Τούρκοι τον ξαναδίκασαν και τον καταδίκασαν σε θάνατο στις 2 Ιουνίου του 1819. Τον κρέμασαν και τον έθαψαν στο τουρκικό νεκροταφείο, για να μην μπορέσουν οι χριστιανοί να κρατήσουν το λείψανό του. Οι χριστιανοί βρήκαν τα ρούχα του Αγίου, με τα οποία γιατρεύτηκαν αρκετοί άρρωστοι.
Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του Αγίου Κωνσταντίνου κάθε χρόνο στις 2 Ιουνίου, ημέρα του μαρτυρίου του.
Ερμηνευτικά σχόλια
παιδί με αγάπη και σεβασμό: το ότι οι γονείς του αγίου ήταν Τούρκοι και ο ίδιος μουσουλμάνος στο θρήσκευμα δεν τον εμπόδισε να είναι καλός άνθρωπος. Πρωτίστως τι άνθρωποι είμαστε είναι θέμα του χαρακτήρα μας και όχι σε ποιον Θεό πιστεύουμε. Βλέπουμε όμως πως δεν ήταν ολοκληρωμένη η πορεία της ζωής του, καθώς ο Θεός βλέπει την καλοσύνη της καρδιάς του και θα τον καλέσει στην αληθινή πίστη με δύο τρόπους. Πρώτα θα γευτεί την κακία της μουσουλμάνας γυναίκας που θα τον κάνει να αρρωστήσει επί τρία χρόνια και στη συνέχεια θα γίνει καλά χάρις στο αγίασμα που του δίνει μία χριστιανή γυναίκα, δηλαδή χάρις σε έναν τόπο που είχε νερό αγιασμένο από την παρουσία κάποιας θαυματουργής εικόνας μάλλον και από την προσευχή των ανθρώπων στους οποίους ανήκε το αγίασμα. Το Άγιο Πνεύμα δηλαδή δίνει τη χάρη του στον νεαρό Κωνσταντίνο και τον κάνει να δει ότι για να είναι ολοκληρωμένη η χαρά και να έχει νόημα η ζωή καλείται να γίνει χριστιανός.
ελληνικά: ο γέροντας στην Σμύρνη θα μάθει στον Κωνσταντίνο ελληνικά, τα εκκλησιαστικά γράμματα και θα του δείξει ότι ο χριστιανός δεν μένει αμόρφωτος, αλλά εκτός από τα της πίστης μαθαίνει και τη γλώσσα με την οποία μπορεί να επικοινωνήσει και να συνεννοηθεί με τους άλλους ανθρώπους, όπως επίσης και ό,τι του είναι χρήσιμο για να μορφωθεί. Πρωτίστως όμως ζεσταίνει τις ψυχές των άλλων με τα λόγια και την αγάπη και την βεβαιότητα ότι ο Χριστός είναι μαζί του. Έτσι ο Κωνσταντίνος θα πάρει την απόφαση να βαπτιστεί.
δέχθηκε το άγιο Βάπτισμα από τον Πατριάρχη: ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ μαρτύρησε για την πίστη στο Χριστό και την αγάπη του για την Ελλάδα. Αρνήθηκε να αφήσει το ποίμνιό του στην Κωνσταντινούπολη όταν ξέσπασε η ελληνική επανάσταση και οι Τούρκοι τον κρέμασαν στις 10 Απριλίου 1821. Προηγουμένως όμως είχε περάσει πολλές δοκιμασίες. Είχε εξοριστεί επανειλημμένως από τους Τούρκους, ο οποίοι δεν άντεχαν την δυναμική του προσωπικότητα. Ένας λοιπόν νέος άνθρωπος αξιώνεται να βαπτιστεί από έναν Πατριάρχη που βρίσκεται εξόριστος. Και οι δύο θα μαρτυρήσουν για το Χριστό. Και οι δύο θα γίνουν άγιοι.
νηστεία και άσκηση: ο Κωνσταντίνος ξέρει ότι την στιγμή που θα επιστρέψει στον κόσμο οι Τούρκοι δεν θα δεχτούν ότι ένας δικός τους εγκατέλειψε την μουσουλμανική θρησκεία. Ο Κωνσταντίνος θα μπορούσε να μείνει σο Άγιον Όρος και να γλιτώσει τη ζωή του. Όμως μέσα από τη νηστεία και την άσκηση ετοιμάζεται, γιατί γνωρίζει μέσα του ότι θα ωφελήσει και τους Έλληνες το μαρτύριό του, διότι θα πάρουν μεγάλη δύναμη βλέποντας ότι η χάρη του Θεού αλλάζει έναν μουσουλμάνο, αλλά και τους Τούρκους, διότι θα καταλάβουν ότι η πίστη τους δεν είναι αληθινή. Άρα κάποιοι από αυτούς θα μπορούσαν να αλλάξουν κι αυτοί πίστη. Ο άγιος νηστεύει, για να πάρει δύναμη από το Θεό. Ασκείται, για να νικήσει με τη σειρά του τον εαυτό του.
σταυρό στο στήθος: τόσο μεγάλη είναι η πίστη του Κωνσταντίνου, ώστε αξιώνεται να ζήσει ένα μικρό θαύμα. Ο σταυρός του μαρτυρίου που χαράζει επάνω του ο τούρκος αγάς, γίνεται σταυρός φωτεινός, για να πάρει δύναμη ο ίδιος και οι χριστιανοί, αλλά και για να δει ο τούρκος ποια πίστη είναι αληθινή. Ο Χριστός δεν εγκαταλείπει τον αγωνιστή του.
να μην κάνουν λιτανείες για τον ίδιο: οι χριστιανοί δείχνουν μεγάλη αγάπη στον Κωνσταντίνο. Προσεύχονται στο Θεό να γλιτώσει το θάνατο και κάνουν λιτανείες με τις ιερές εικόνες. Η Παναγία όμως του ζητά να κάνουν λιτανείες για τις δικές τους αμαρτίες και όχι για τον Κωνσταντίνο, ο οποίος είχε την χάρη του Θεού. Είναι η αναγνώρισε από τον ουρανό της αγιότητας του Κωνσταντίνου και την ίδια στιγμή μία υπενθύμιση ότι ο καθένας μας καλείται να αγωνιστεί για να ξεπεράσει τις δικές του αμαρτίες πρώτα και κατόπιν να βοηθήσει και τους άλλους να έρθουν πιο κοντά στο Θεό. Αυτό έκανε και ο Κωνσταντίνος. πρώτα ετοιμάστηκε και μετά ομολόγησε την πίστη του στο Θεό για να ωφεληθούν και οι άλλοι.
γιατρεύτηκαν άρρωστοι: ο άγιος αξιώθηκε από τον Χριστό να λάβει την ευλογία να κάνει θαύματα. Να δίνει δηλαδή λύτρωση στους ανθρώπους που υποφέρουν και από τον ουρανό. Είναι ένα σημάδι αιωνιότητας και αγάπης του Θεού προς τον αθλητή του.
κάθε χρόνο τιμά την μνήμη του: η ορθόδοξη πίστη και παράδοση μας δίνουν ταυτότητα. Ξέρουμε γιατί ζούμε (για την αγάπη), ξέρουμε για Ποιον ζούμε (για το Θεό), ξέρουμε πώς η ζωή μας έχει σκοπό (να κάνουμε το καλό στους άλλους όχι μόνο υλικά, αλλά και προσφέροντάς τους δύναμη στη ζωή τους) και μπορούμε να αντέξουμε τις όποιες δυσκολίες υπάρχουν, χάρις στη δύναμη της πίστης. Κάθε χρόνο, την Κυριακή της Ορθοδοξίας μαθαίνουμε αυτόν ακριβώς τον δρόμο: ότι καλούμαστε να γίνουμε άγιοι στη ζωή μας, ότι μπορούμε να υπάρχουμε και για το Θεό και για το συνάνθρωπο, ότι μπορούμε να προσευχόμαστε και να βοηθούμε με κάθε τρόπο τους άλλους από την μικρή μας ηλικία και ότι με τα πνευματικά όπλα της ορθόδοξης παράδοσης, που είναι η νηστεία και η άσκηση και η βοήθεια των πνευματικών μας πατέρων μπορούμε να προχωρήσουμε όπως θέλει ο Θεός στη ζωή μας. Αυτή την ταυτότητα ας την κρατήσουμε και ας την εμπλουτίσουμε ζώντας της ζωή της Εκκλησίας. Και ας θυμόμαστε τους ήρωες της πίστης μας που είναι οι μάρτυρες και οι νεομάρτυρες που μας δείχνουν τον ευλογημένο δρόμο.
Ερωτήσεις
1. Πώς μπόρεσε ο Κωνσταντίνος και έγινε χριστιανός;
2. Γιατί δεν έφτανε το ότι ο Κωνσταντίνος ήταν καλός άνθρωπος;
3. Πόσο σημαντικό ήταν το γεγονός ότι τον βάφτισε ο Πατριάρχης;
4. Γιατί βγήκε ο φωτεινός σταυρός στο στήθος του;
5. Τι έκαναν οι χριστιανοί για να τον βοηθήσουν;
6. Τι τον βοήθησε να μαρτυρήσει;
7. Ποια είναι τα στοιχεία της παράδοσής μας που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε σ’ αυτό που πιστεύουμε;
Συμπέρασμα
Είναι σπουδαίο να ξέρουμε ποιος είναι ο τρόπος ζωής που μας οδηγεί η πίστη μας. Να θυμόμαστε ότι η ορθόδοξη πίστη και παράδοση μας δίνουν ταυτότητα.
Να βρεις τις 7 λέξεις που κρύβονται στον πίνακα
Κ Ω Ν Σ Τ Α Ν Τ Ι Ν Ο Σ
Ο Π Α Γ Α Ρ Η Ν Ο Ι Π Ι
Π Α Τ Ρ Ι Α Ρ Χ Η Σ Α Δ
Α Λ Σ Μ Υ Ρ Ν Η Ο Ρ Ο Σ
Κ Ρ Α Β Α Γ Α Σ Η Γ Ω Λ
Ι Σ Α Σ Κ Η Σ Η Α Γ Β Α
