Ένας ερημίτης προσευχόταν πολύ σκληρά και επίπονα ζητώντας να συναντηθεί με το Θεό. Επιτέλους κατάφερε να «κλείσει» ένα ραντεβού μαζί Του. «Αύριο, πάνω στο όρος», του είπε ένας άγγελος.
Την επομένη ημέρα ο ερημίτης σηκώθηκε πολύ πρωί και κοίταξε το όρος. ‘Ηταν τελείως καθαρό από σύννεφα.
Ξεκίνησε, λοιπόν, χαρούμενος και με δέος προς την κορυφή του βουνού. Κάποια στιγμή εκεί που περπάταγε κατά μήκος του μονοπατιού συνάντησε έναν άνθρωπο που είχε πέσει κάτω μέσα στα αγκάθια και του ζήτησε βοήθεια.
«Λυπάμαι, βιάζομαι, έχω ραντεβού με τον Θεό», απάντησε ο ερημίτης και συνέχισε το δρόμο του.
Λίγο πιο κάτω συνάντησε μια γυναίκα που έκλαιγε δίπλα στο άρρωστο παιδί της. «Βοήθησέ με, σε παρακαλώ», του είπε. «Λυπάμαι, δεν έχω χρόνο, ο Θεός με περιμένει στην κορυφή του βουνού».
Προχώρησε ακόμα πιο γρήγορα για να μην αργήσει, αλλά εκεί που το μονοπάτι έγινε πιο δύσκολο, είδε κάποιον ηλικιωμένο εξαντλημένο, που του έδινε ένα ασκί. «Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο, σε παρακαλώ πήγαινε να μου γεμίσεις το ασκί με νερό από την πηγή εδώ πιο κάτω». Και τον προσπέρασε λέγοντάς του: «Κάνε υπομονή, καλέ μου άνθρωπε, έχω ένα ραντεβού με τον Θεό και δεν θέλω να αργήσω»!
Όταν ο ερημίτης έφτασε επιτέλους στην κορυφή του βουνού, στην πόρτα του εξωκκλησιού, όπου επρόκειτο να συναντηθεί με τον Θεό, βρήκε κρεμασμένο ένα μήνυμα:
«Συγχώρεσε με που δεν είμαι εδώ, αλλά πήγα να βοηθήσω εκείνους που δεν βοήθησες εσύ στο διάβα σου».
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Διαβάζοντας κάποια στιγμή την παραπάνω ιστορία, που αποτελεί μια παραλλαγή της γνωστής παραβολής του Καλού Σαμαρείτη, συνειδητοποίησα την αξία του διδάγματός της ιδιαίτερα στην περίοδο της κρίσης που διερχόμαστε.
Ο ερημίτης είναι ο άνθρωπος που αποφεύγει τον κόσμο και το θόρυβο – φροντίδες, που αυτός έχει, με την προοπτική να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην αναζήτηση και στη σύναψη σχέσεως με το πρόσωπο του Θεού. Στην κοινωνία μας, όμως, καταφέραμε να αποφύγουμε το θόρυβο-φροντίδες και το ενδιαφέρον που οι συνάνθρωποί μας απαιτούν από τους γύρω τους, γιατί αφιερώνουμε όλο το χρόνο μας στον εαυτό μας. Έτσι λοιπόν, ό,τι κάνουμε το κάνουμε με τη λογική και το κριτήριο «εμένα έτσι μου αρέσει/με βολεύει». Και η “πόλις” καθίσταται από κοινωνία σε ερημία.
Αυτό ξεκινάει από το σπίτι μας, την οικογένεια, όπου το κάθε μέλος θέλοντας να ικανοποιήσει τις προσωπικές του επιθυμίες παραβλέπει τις ουσιαστικές ανάγκες και επιθυμίες των υπόλοιπων. Οι σύζυγοι πολλές φορές ικανοποιούνται με μια απλή συνοίκηση στην οικογένεια, χωρίς να ενδιαφέρονται για την δίψα του άλλου μέλους για κοινωνία, σχέση ψυχική, στοργή, οικειότητα, αφού καταφέρνουν να στήσουν τη «δική τους ζωή», να έχουν τα δικά τους ενδιαφέροντα, ασχολίες ακόμη και προβλήματα που δεν θέλουν να τα μοιραστούν με τον άνθρωπο που κάποτε αποφάσισαν να μοιράζονται τα πάντα.
Οι γονείς από την άλλη, πολλές φορές, παρέχουν στα παιδιά τους όλα τα υλικά μέσα και προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των παιδιών τους (ίσως και πριν αυτές εκφραστούν), ώστε να θεωρήσουν ότι προσέφεραν τα πάντα, χωρίς να ενδιαφερθούν για την αρρώστια που τα κατατρώει και δεν είναι παρά η έλλειψη της πραγματικής σχέσεως γονέα και παιδιού, η ενασχόληση με τα παιδιά και η αφιέρωση χρόνου για κοινές δράσεις με τα παιδιά.
Και βέβαια αυτά όλα διευρύνονται στην κοινωνία, όπου ο καθένας ενδιαφέρεται για τους στόχους του, για τα δικά του ζητήματα και δεν μπορεί να αφιερώσει χρόνο για τα προβλήματα, τις δυσκολίες, τα αγκάθια των υπολοίπων που μόνοι τους αισθάνονται χαμένοι και δεν ξέρουν προς τα πού να κινηθούν.
Το αποτέλεσμα, δυστυχώς, σε όλες τις περιπτώσεις είναι να φτάνουμε στο υποτιθέμενο τέρμα του στόχου μας ή να μας προλαμβάνει το τέλος μας-η ανθρώπινη σωματική αδυναμία- και να συνειδητοποιούμε ότι έχουμε μείνει μόνοι και ότι χάσαμε τόσες ευκαιρίες στη ζωή μας.
Και βέβαια το ίδιο ισχύει και στην πνευματική μας ζωή, στην προσπάθεια και τον αγώνα να αποκτήσουμε σχέση με το Θεό. Ξεχνάμε ότι ο δρόμος αυτός περνά μέσα από τους άλλους ανθρώπους, «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε». Και δεν απαιτείται πάντα η προσφορά υλικών αγαθών ή χρημάτων. Πολλές φορές αρκεί μια καλοσυνάτη λέξη, μια απλή επίσκεψη, ένα τηλεφώνημα, η προσφορά λίγου χρόνου, ίσως ένα χαμόγελο που μπορούν να στηρίξουν τον άλλον, να του δώσουν θάρρος και ελπίδα. Σίγουρα μόνος του ο καθένας μας δεν μπορεί να κάνει πολλά, όλοι μαζί όμως, όταν είμαστε ενωμένοι, μπορούμε να καταφέρουμε πολλά...
Ας γίνει λοιπόν η κρίση, ευκαιρία να συναντηθούμε με το Θεό!
Στις δυσκολίες, άλλοι σπάνε, και άλλοι … σπάνε ρεκόρ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.