Λύτρωση χρειαζόμαστε οι άνθρωποι. Από τους φόβους μας. Από τα προβλήματά μας. Από τον ίδιο μας τον εαυτό. Από τους άλλους που δεν μπορούν να μας καταλάβουν. Από τα πάθη και τις ανάγκες μας. Κυρίως, από το άγχος του θανάτου. Και αναζητούμε την λύτρωση αυτή στο χρόνο και στο ξόδεμά του. Αφήνουμε κατά μέρος την απόπειρα να βρούμε γνήσια και αληθινή λύτρωση και προτιμούμε διάφορα υποκατάστατα. Μεταθέτουμε την απάντηση που καλούμαστε να δώσουμε στις υπαρξιακές μας αγωνίες στην διασκέδαση, στην εργασία, στην τηλεόραση και στα ΜΜΕ, στην ηδονή, στο αύριο. Έχουμε χρόνο. Και ο πολιτισμός μας μας σκιάζει το πρόσωπο του Θεού, θεωρώντας είτε ότι δεν υπάρχει είτε ότι έχει να κάνει με την αιωνιότητα και όχι με το σήμερα. Τα υπαρξιακά μας όμως άγχη παραμένουν αξεγέλεστα.
Λύτρωση χρειαζόμαστε οι άνθρωποι. Λύτρωση από το κακό το οποίο μας περιτριγυρίζει και δεν μπορούμε να το αναγνωρίσουμε. Έχουμε διαγράψει το πρόσωπο του διαβόλου, την εμπάθεια, την έννοια της αμαρτίας από τη ζωή μας και τον πολιτισμό μας, διότι τα θεωρούμε κατάλοιπα μιας άλλης εποχής. Κι όμως, οι καταστάσεις του κακού, εφόσον δεν υπάρχει ο Θεός στη ζωή μας, βασιλεύουν. Και για να μπορέσουμε να τις εκδιώξουμε από τη ζωή μας, χρειάζεται η πίστη στο Χριστό. Η γνώση του απολυτρωτικού Του έργου. Εμείς όμως μένουμε σε μια «παιδική θρησκευτικότητα», η οποία περιορίζεται σε τύπους, σε έθιμα, σε συνήθειες που δεν επαρκούν για να μας αλλάξουν τη ζωή μας. Γιατί η ζωή μας αλλάζει με την μετοχή στην θεία Ευχαριστία, στην Αγάπη, στην συγχώρεση, μέσα από την μετατροπή του χρόνου μας σε προσευχή και αγάπη, μέσα από την βεβαιότητα της Ανάστασης.
Λύτρωση χρειαζόμαστε οι άνθρωποι. Όχι πρόσκαιρη, αλλά αιώνια. Γι’ αυτό και δεν αρκεί να πιστεύουμε σε έναν Θεό που Τον βλέπουμε με γνώμονα το πρόσκαιρο συμφέρον, αλλά να αφεθούμε στην αιωνιότητα. Αν δεν οργανώσουμε την ζωή μας, έχοντας νόημα και προοπτική την αιωνιότητα, τότε η λύτρωση που λαμβάνουμε στην Εκκλησία είναι απλώς ανακούφιση και γαλήνη από τα πολλά προβλήματά μας, μία παρηγοριά, η οποία δεν αρκεί. Για να έρθει η λύτρωση χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι η σχέση με τον Χριστό είναι Σταυρός και άρση του. Ότι είναι δόσιμο και όχι πάρσιμο.
Η λύτρωση θέλει μεγάλες αποφάσεις. Ζητά παραίτηση από τον διαμορφωμένο τρόπο σκέψης και νοοτροπίας. Ζητά επίγνωση από τι θέλουμε να λυτρωθούμε. Και κυρίως, θέλει κοινωνία με τον Χριστό. Δύσκολος δρόμος στην εποχή μας. Είναι οι προσλαμβάνουσες του κόσμου τέτοιες, που δεν μας επιτρέπουν να σταθούμε με προσοχή στις αληθινές μας ανάγκες. Δεν μπορούμε όμως και να τις ξεγελάσουμε. Ας εμπιστευθούμε τον Χριστό και την Εκκλησία, μη παραδίδοντας τον εαυτό μας στους τύπους, αλλά ζητώντας την ουσία που είναι αυτό το Σώμα και το Αίμα του Χριστού που μας αφθαρτοποιεί και μας ενώνει με τον Θεό και τον πλησίον. Και θα έρθει η λύτρωση!
