Να μένουμε πιο πιστοί στις αλήθειες που ακούσαμε, για να μην ξεστρατίσουμε ποτέ.
Η Εκκλησία είναι συντηρητική ή προοδευτική; Πώς αντιμετωπίζει την παράδοσή της;
Για κάποιους το παρελθόν πρέπει να διατηρηθεί ακέραιο στη ζωή μας. Όχι μόνο οι λόγοι του παρελθόντος, αλλά αδιαπραγμάτευτος είναι και ο τρόπος του παρελθόντος. Είναι απαίτηση να τηρούνται όλα κατά γράμμα. Και αυτή η διακήρυξη της τήρησης καθιστά τους ανθρώπους που ακολουθούν αυτή την οδό αυθεντικούς. Ακόμη κι αν δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους στοιχεία της ίδιας τους της ζωής στο παρόν που έρχονται, εκ των πραγμάτων, σε αντίθεση με το παρελθόν, διότι ο κόσμος έχει εξελιχθεί. Αντίστοιχα και η πορεία της χριστιανικής ζωής δεν συναντά τις κοινωνικές βάσεις που είχε ο χριστιανισμός όταν διαμορφώθηκε.
Από την άλλη, υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι ζητούν την προσαρμογή χάριν της προόδου και της αλλαγής της κοινωνίας. Ζητούν καινοτομίες. Ζητούν την εύρεση τρόπων, λεκτικών σχημάτων, ακόμη και παρασιώπηση των διδασκαλιών της Εκκλησίας, μόνο και μόνο για να μην υπάρχει ενόχληση στο σύγχρονο τρόπο ζωής και υποκατάσταση του παρελθόντος από την ανάγκη του παρόντος. Κι αυτό χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν ότι όταν δεν υπάρχουν σταθερές και όλα αρχίσουν να μεταβάλλονται, δεν είναι εύκολο το ρεύμα το οποίο γεννιέται να τιθασευτεί και εκ των πραγμάτων θα σαρώσει τα πάντα. Έτσι, οι δύο μερίδες παγιδεύονται σε μια διελκυστίνδα όπου ο καθένας τραβάει προς τη μεριά του, χωρίς διάλογο και χωρίς αγάπη και ξεχνώντας ότι και για την άλλη πλευρά, ισχύει το «υπέρ ων Χριστός απέθανεν».
Απέναντι σ’ αυτές τις δύο θεωρήσεις ο απόστολος Παύλος διακηρύσσει ξεκάθαρα: «προσέχειν τοις ακουσθείσι, μη ποτε παραρρυώμεν» (Εβρ. 2,1). Να μένουμε πιο πιστοί στις αλήθειες που ακούσαμε, για να μην ξεστρατίσουμε ποτέ. Ο Παύλειος λόγος δεν αναφέρεται σε φόρμες, σε σχήματα τελετουργικά, σε τρόπους οργάνωσης ή ακόμη και σε τρόπους έκφρασης. Αναφέρεται στις αλήθειες τις οποίες έχουμε ακούσει και μάλιστα από τον ίδιο το Χριστό και οι οποίες επιβεβαιώνονται ως αυθεντικές από όσους Τον άκουσαν να μιλεί. Αυτές οι αλήθειες έχουν να κάνουν με τη σωτηρία μας.
Κανένα σχήμα ανθρώπινο, τελετουργικό, επικοινωνιακό, διαλεκτικό δεν έχει σημασία μπροστά στη σωτηρία. Και η Εκκλησία δεν είναι ούτε συντηρητική ούτε προοδευτική. Είναι αυθεντική, διότι στόχος της είναι η σωτηρία των ανθρώπων από το κακό και το θάνατο. Κι αυτή δεν μπορεί να έρθει χωρίς την πίστη στο Χριστό ως τον Σωτήρα του κόσμου, χωρίς την κατάφαση στα όρια που είναι τα δόγματα αυτής της πίστης, χωρίς την τήρηση των εντολών Του και την ίδια στιγμή χωρίς την συνάντηση μαζί Του και με τον πλησίον στη ζωή του σώματος του Χριστού που είναι η Εκκλησία, όχι μόνο στο ναό, αλλά και σε όλη τη ζωή μας.
Επομένως, για την Εκκλησία το δίλημμα «συντήρηση ή πρόοδος» δεν είναι αληθινό. Ούτε γόνιμο. Εκφράζει φιλοσοφούσες διάνοιες, όχι όμως αγίους. Ο Απόστολος Παύλος, αλλά και όλοι οι άγιοι της πίστης μας υπενθυμίζουν το μεγάλο ερώτημα: θέλουμε να σωθούμε; Η Εκκλησία κρατά ακέραιο τον λόγο του Χριστού και της παράδοσής της. Αφήνει όμως τα υπόλοιπα στην αγάπη.
