Μια φορά πήγε ένας άντρας στο κουρείο για το καθιερωμένο κούρεμα και ξύρισμα.
Καθώς ο κουρέας ξεκίνησε να δουλεύει, άρχισαν να συζητάνε. Μίλησαν για τόσα πολλά πράγματα και πάρα πολλά θέματα όταν τελικά άγγιξαν το θέμα της θρησκείας και του Θεού.
Ο κουρέας αμέσως αναφώνησε: «Δεν πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει».
«Γιατί το λες αυτό;» ρώτησε ο πελάτης.
Και ο κουρέας είπε: «Λοιπόν, απλά βγες έξω στο δρόμο για να καταλάβεις γιατί ο Θεός δεν υπάρχει. Πες μου, γιατί, αν υπάρχει Θεός, υπάρχουν τόσοι διεστραμμένοι;
Γιατί τόσα εγκαταλελειμμένα παιδιά;
Αν ο Θεός υπήρχε, δε θα υπήρχε ούτε δυστυχία ούτε πόνος.
Δε μπορώ να φανταστώ ένα Θεό που αγαπάει και συμπονά να επιτρέπει όλα αυτά που γίνονται».
Ο πελάτης το σκέφτηκε για μια στιγμή, αλλά δεν απάντησε γιατί δεν ήθελε να χαλάσει τη συζήτηση.
Ο κουρέας τελικά τελείωσε τη δουλειά του και ο πελάτης έφυγε.
Όμως, μόλις έφυγε από το κουρείο, είδε έναν άντρα στο δρόμο με μακριά κατσαρά βρώμικα μαλλιά και γένια. Φαινόταν πολύ βρώμικος και απεριποίητος.
Εκείνη τη στιγμή ο πελάτης γύρισε πίσω και ξαναμπήκε στο κουρείο.
Τότε είπε στον κουρέα:
«Ξέρεις κάτι; Οι κουρείς δεν υπάρχουν!»
«Πως μπορείς να το λες αυτό;» ρώτησε ο έκπληκτος κουρέας.
«Είμαι εδώ και είμαι κουρέας! Μόλις σε κούρεψα. Τι είναι αυτά που λες;»
«Όχι!» απάντησε ο πελάτης και εξήγησε: «Οι κουρείς δεν υπάρχουν, γιατί αν υπήρχαν, δε θα υπήρχαν αχτένιστοι άνθρωποι και με μακριά βρώμικα μαλλιά, όπως ο τύπος απ’ έξω».
«Μα… οι κουρείς όντως υπάρχουν! Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν έρχονται σε μένα».
«Ακριβώς!» απάντησε ο πελάτης. «Αυτό είναι το θέμα! Ο Θεός, επίσης, υπάρχει! Και αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν σε αυτόν και δεν αναζητούν σε αυτόν βοήθεια.
Γι’ αυτό υπάρχει τόσος πόνος και δυστυχία στον κόσμο».
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα
Η αμφισβήτηση της ύπαρξης του Θεού είναι τόσο λογική, όσο είναι κοινά αποδεκτή η έμφυτη τάση του ανθρώπου για σεβασμό του θείου. Με απλά λόγια, όπως δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα ανθρώπινη κοινωνία που να μην σεβόταν θεότητα, έτσι σε κάθε κοινωνία υπήρξε και η σχετική αμφισβήτηση αυτής.
Και το γεγονός αυτό μπορεί να εξηγηθεί απλά απ΄ το ότι η πίστη στο Θεό είναι προϊόν του ψυχικού κόσμου του ανθρώπου, ενώ η αμφισβήτηση έχει ως βάση τη νοητική προσπάθεια του ανθρώπου. Ο ψυχισμός του ανθρώπου θέλει να επικοινωνήσει με το Πνεύμα που τον τροφοδοτεί, ενώ ο (συλ-)λογισμός του ανθρώπου αδυνατεί να συλλάβει, να κατανοήσει αυτή την Ύπαρξη και την αμφισβητεί. Η πάλη αυτή των δύο στοιχείων της ανθρώπινης υπόστασης δεν σταματά, παρά μόνο εάν αποφασίσουμε από μόνοι μας τη στάση που θα κρατήσουμε. Και μάλιστα στο ζήτημα πίστη, όπως εννοεί και η λέξη, απαιτείται η αποδοχή και η εμπιστοσύνη χωρίς να υπάρχουν οι χειροπιαστές, οι αισθητές γενικότερα, αποδείξεις.
Στο βίο του προσφάτως αναγνωρισθέντος ως αγίου της Εκκλησίας μας, γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτη, αναφέρεται το παρακάτω περιστατικό, που σημάδεψε προφανώς τη ζωή του: ”Όταν ήταν 15 χρονών, κάποιος άθεος τον τάραξε λέγοντάς του ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός. «Παραδέχομαι», του είπε, «ότι ο Χριστός ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, δίκαιος, ενάρετος, τον οποίο μίσησαν από φθόνο για την αρετή του οι συμπατριώτες του∙ αλλά δεν ήταν Θεός». Κλονίστηκε τότε και είπε: «Θα προσευχηθώ, και αν ο Χριστός είναι Θεός, θα μου παρουσιασθεί να πιστέψω. Μια σκιά, μια φωνή, κάτι θα μου δείξει». Προσευχήθηκε στο εξωκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας επί ώρες χωρίς αποτέλεσμα.
Τότε θυμήθηκε τα λόγια του αθέου ότι ο Χριστός ήταν δίκαιος και ενάρετος και έκανε την εξής σκέψη: «Αφού είναι τέτοιος, και άνθρωπος να ήταν, αξίζει να τον αγαπήσω, να τον υπακούσω και να θυσιαστώ γι΄ Αυτόν. Δεν θέλω ούτε παράδεισο ούτε τίποτε. Για την αγιότητά Του και την καλοσύνη Του αξίζει κάθε θυσία». Την ίδια στιγμή από την εικόνα του τέμπλου εμφανίστηκε ολοζώντανος ο ίδιος ο Χριστός μέσα σε υπερκόσμιο φως και του είπε: «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται»”.
Από το περιστατικό αυτό βλέπουμε πως ο Θεός δεν ανταποκρίνεται στο αίτημα του νέου τότε Αρσενίου για να κάνει αισθητή την ύπαρξή Του, αλλά σπεύδει να του φανερωθεί όταν αυτός ο ίδιος αποφασίζει ελεύθερα να Τον πιστέψει, να Τον ακολουθήσει! Και αυτό γιατί ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου και θέλει όποιος πιστέψει να το κάνει κατόπιν δικής του επιλογής και συνειδητής και ώριμης απόφασης.
Ο οποιοσδήποτε αξύριστος μακρυμάλλης, είτε αμφισβητεί είτε όχι την ύπαρξη κουρείων, δεν θα αλλάξει εμφάνιση αν δεν αποφασίσει να μπει σ΄ ένα από αυτά και να κάνει χρήση των υπηρεσιών που αυτό παρέχει. Κανείς κουρέας δεν κυνηγάει τους αξύριστους και τους μακρυμάλληδες που περνούν στο δρόμο για να τους περιποιηθεί, αλλά αναμένει αυτούς που θα ζητήσουν τις υπηρεσίες του.
Οι συνέπειες της απομακρύνσεως από το Θεό, είναι ορατές και γνωστές σε όλους μας, είναι αυτό που ονομάζουμε αμαρτία και όπως αναφέρει η Γραφή, το αποτέλεσμα της αμαρτίας, ο θάνατος. Και αν θελήσουμε να είμαστε ειλικρινείς, ο πόνος και η δυστυχία στον κόσμο θα μπορούσε να είχε εξαλείφει αν εφαρμόζαμε την θεϊκή εντολή της αγάπης. Τότε, όλες οι συμφορές που προέρχονται από τις επιλογές των ανθρώπων θα εξέλειπαν (πόλεμοι, αδικίες, εκμετάλλευση, κλπ), ενώ τα προβλήματα που θα προκαλούνταν από άλλους παράγοντες θα τα θεράπευε η αλληλεγγύη και η αγάπη.
Τώρα, αν θελήσουμε να απαντήσουμε στην ερώτηση, γιατί η αμφισβήτηση της υπάρξεως του Θεού βρίσκει ανταποκριτές πάντα και παντού, θα λέγαμε ότι, εκτός από την αδυναμία της πεπερασμένης ανθρώπινης λογικής να κατανοήσει την απέραντη και άπειρη Θεϊκή λογική, επιπλέον είναι βολικότερο να απορρίψει κανείς την ύπαρξη κάποιου που τον αγαπά παρά να αποδεχθεί την ύπαρξή του και να μην ανταποκρίνεται στην αγάπη του. Τουλάχιστον, στην περίπτωση αυτή, δεν μπορεί να κατηγορηθεί για αχαριστία ή για υποκρισία, αφού δεν έχει νόημα να ακολουθήσει τα παραγγέλματα κάποιου ο οποίος, κατά την κρίση του ιδίου, δεν υπάρχει καν.
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:
Η λογική δεν μπορεί να κατανοήσει
αυτό που η καρδιά αισθάνεται.
