Η ΚΡΙΣΗ

Ζούμε σε πια παράξενη εποχή, όπου όλοι μιλούν για την συντέλεια του κόσμου, την πραγματοποίηση της αποκάλυψης, την έλευση της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, μα κανείς σχεδόν, δεν αλλάζει τον τρόπο της ζωής του. Ίσως θεωρούμε τον εαυτό μας σεσωσμένο και δεν δίνουμε βάση σ΄ αυτό που η Εκκλησία μας προβάλει όλες αυτές τις Κυριακές του Τριωδίου. Την ταπείνωση και την μετάνοια, δηλαδή την αλλαγή της ζωής μας. Γιατί και το κριτήριο της αγάπης που θέτει ο Χριστός στη σημερινή Περικοπή πηγάζει από αυτά. Για να αγαπήσει ο άνθρωπος χρειάζεται η ύπαρξή του να έχει προχωρήσει σε έξοδο από την οχύρωση στο εγώ. Από τα δικαιώματά του. Να έχει καλλιεργήσει ένα ήθος προσφοράς και θυσίας. Να έχει ασκηθεί στην καλοσύνη. Η καλοσύνη βλέπει την ανάγκη του διπλανού ως πιο σημαντική από την προσωπική ανάγκη. Η καλοσύνη πηγάζει από μία καρδιά που έχει συγχωρέσει τον άλλο για την αποτυχία του να έχει την τροφή που του χρειάζεται, τα ρούχα, την συντροφικότητα, αλλά και την αποδοχή της κοινωνίας. Για να προσφέρει κάποιος χρειάζεται να έχει δοτικότητα. Και η δοτικότητα δεν αποκτιέται όταν κέντρο του κόσμου είναι ο εαυτός μας, αλλά όταν η ψυχή καλλιεργείται στο δρόμο της αρετής, στο δρόμο της ανθρωπιάς, στο δρόμο της συγχώρεσης. Η καλοσύνη βγαίνει από μια ταπεινή ψυχή. Από αυτή που έχει συναίσθηση ότι παντού βρίσκεται ο Χριστός. Η καλοσύνη κάνει τον άνθρωπο να μη νικιέται από τον πειρασμό της αυτάρκειας, να μην οχυρώνεται πίσω κάθε κρίση και να λειτουργεί όπως μπορεί ώστε και ο άλλος να ξαναβρεί νόημα στη ζωή του, παρηγοριά και γαλήνη, καλύπτοντας τις υλικές του ανάγκες, αλλά και την ανάγκη του για επικοινωνία, συνάντηση και μοίρασμα. Είθε λοιπόν να μπορέσουμε να ακούσουμε την φωνή Του να λέει προς εμάς: «Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ετοιμασμένην υμίν βασιλείαν».