Ο άνθρωπος, είναι το τελειότερο δημιούργημα του Θεού, το οποίο πλάστηκε ως κορωνίδα όλης της υπόλοιπης κτήσεως την έκτη ημέρα της δημιουργίας και το οποίο εξουσιάζει και κυριαρχεί στην υπόλοιπη δημιουργία. Ο άνθρωπος έχει από τη δημιουργία του χαρακτηριστικά του Δημιουργού του (εικόνα του Δημιουργού) και αυτό τον κάνει να ξεχωρίζει. Έχει την αθάνατη ψυχή που δεν την έχει άλλο δημιούργημα, το λόγο και το λογικό που τον κάνει να επικοινωνεί άμεσα με τον Θεό -Δημιουργό. Άλλωστε, αυτήν την δυνατότητα της επικοινωνίας με το Θεό, εκφράζει και το ουσιαστικό «άνθρωπος» -άνω θρώσκω- εξ αιτίας της όρθιας στάσης του σώματός του. Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, όμως, ο Χριστός μέσα στην συναγωγή συναντά μια γυναίκα που είχε χάσει αυτήν την όρθια στάση και κυρτωμένη σωματικά από αρρώστια δεν μπορούσε καθόλου να σηκώσει το κεφάλι της. Δεν μπορούσε να στραφεί προς τον ουρανό, δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο των συνανθρώπων της, ήταν καταδικασμένη να κοιτάζει το χώμα, είχε χάσει την ανθρώπινη εμφάνιση και έμοιαζε με τα τετράποδα ζώα. Το χειρότερο, όμως για τη γυναίκα αυτή, ήταν ότι η ασθένειά της όπως λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς προέρχονταν από «πνεύμα ασθενείας», δηλαδή από την επήρεια δαιμονικού πνεύματος, δείχνοντας και την εσωτερική – ψυχική στρέβλωση, κύρτωση του ανθρώπου.
Ο Χριστός, μόλις την βλέπει, της ανακοινώνει την απελευθέρωσή της από το δυνάστη, και την αγγίζει για να αποκαταστήσει την ανθρώπινη φύση της στην αρχική θεόσδοτη μορφή της. Ο Χριστός με το άγγιγμα αυτό θέλει να δείξει πως σκοπός της παρουσίας του στη γη, της ενανθρωπίσεώς του, είναι να αγγίξει στοργικά κάθε ανθρώπινη ύπαρξη και να την αποκαταστήσει, να την ανορθώσει από την αμαρτία που προξενεί πνευματική αγκύλωση και μας καθηλώνει χαμηλά. Πλησιάζοντας λοιπόν, και πάλι τα Χριστούγεννα, μας δίνεται ακόμη μία ευκαιρία να πάρουμε την απόφαση να αποτινάξουμε από πάνω μας τα βαρίδια που μας κάνουν να κοιτούμε το χώμα και να μοιάζουμε κι εμείς πνευματικά με τετράποδα.
