«αὐτός ἡλικίαν ἔχει, αὐτόν ἐρωτήσατε» (Ιωάν. 9, 21).
Η θαυμαστή θεραπεία του εκ γενετής τυφλού καλεί τους ανθρώπους που την είδαν και συμμετείχαν σε αυτή να τοποθετηθούν απέναντι στο θαύμα, απέναντι στο Χριστό. Είναι άνθρωπος του Θεού ή όχι; είναι παραβάτης του νόμου αφού δεν τηρεί το Σάββατο; Είναι προφήτης;
Στα πρόσωπα που καλούνται να τοποθετηθούν και να εκφράσουν την άποψή τους για το Χριστό είναι και οι γονείς του θεραπευμένου τυφλού. Ενώ λοιπόν, επιβεβαιώνουν τη θεραπεία του υιού τους, αρνούνται να εκφράσουν τη γνώμη τους για το θαύμα. Δίνουν μια διπλωματική απάντηση, φοβούμενοι μην αποβληθούν από την κοινότητά τους, από την κοινωνία τους, από τη συναγωγή. Επιλέγουν να μην λάβουν θέση πάνω στην Αλήθεια, για να μπορούν να κρατήσουν τη θέση τους στην κοινωνία. Έλλειψη θάρρους.
«αὐτός ἡλικίαν ἔχει, αὐτόν ἐρωτήσατε» Είναι ενήλικας, αυτόν ρωτήστε. Και πράγματι αυτός αναλαμβάνει τις ευθύνες. Έχει το θάρρος να ομολογήσει το Χριστό, λέει όλη την αλήθεια, δεν κολοβώνει την χαρά του, μιλώντας για αυτόν που του φώτισε την ψυχή, τον προφήτη, τον Διδάσκαλο.
Και μεις καλούμαστε να δείξουμε την ηλικία μας στους άλλους. Όχι αυτή που έχει να κάνει με τα χρόνια της ζωής μας, αλλά με την πνευματική μας κατάσταση, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μας και ομολογώντας θαρρετά τη σχέση μας το Χριστό. Αποδεικνύοντας από τον τρόπο που ζούμε την πίστη μας.
Κι αυτή η ομολογία γίνεται ενώπιον του κόσμου. Γιατί η συμμετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας είναι μία δημόσια μαρτυρία της πίστης μας. Σε έναν κόσμο που θεωρεί την χριστιανική πίστη ιδιωτική υπόθεση και σπεύδει να γελοιοποιήσει όποιον αποδέχεται την αγάπη του Θεού, ο χριστιανός που εκκλησιάζεται, που συμμετέχει στη ζωή της ενορίας του, που αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές του Θεού, που αγαπά, που δεν ανταποδίδει το κακό, που είναι έτοιμος να ζητήσει συγγνώμη και να συγχωρήσει, που αναγνωρίζει την αμαρτωλότητά του, που δεν φοβάται την περιθωριοποίηση, που αντιστέκεται στο κακό, δείχνει ότι έχει βρει την οδό της Βασιλείας του Θεού και έχει απαλλαγεί από το σκοτάδι του να έχει μάτια και να μην βλέπει.
Για να γίνει αυτό χρειάζεται η πνευματική μεθηλικίωση. Αυτή που επιτυγχάνεται δια της προσευχής και της εμπιστοσύνης στο Θεό, όπως επίσης και δια των μυστηρίων της πίστης μας. Χρειάζεται όμως και η νίκη κατά της ραθυμίας, της μικρο- ιδιοτέλειας και της φιλαυτίας. Χρειάζεται η απαγκίστρωση από το πνεύμα της αθεΐας, όπως επίσης και της προσκόλλησης στους τύπους των όσων νομίζουμε ότι είναι η Αλήθεια. Και είναι επίπονος ο δρόμος αυτός. Γιατί χρειάζεται αυτοσυνειδησία και την ίδια στιγμή παραίτηση από την ευκολία να απορρίπτουμε τους άλλους που βλέπουν και ζούνε την Αλήθεια. Χρειάζεται παραίτηση από την οίηση ότι εμείς γνωρίζουμε και κανείς άλλος. Χρειάζεται ταπείνωση να αναζητήσουμε και να βρούμε χειραγωγούς που θα μας υποδείξουν οδούς προς το Χριστό. Χρειάζεται τελικά η εμπιστοσύνη στο Χριστό και ο προσωπικός αγώνας και άσκηση ώστε περνώντας τα χρόνια να ανεβαίνουμε και να αυξανόμαστε και πνευματικά.
