Όντως σπουδαίο το θαύμα που περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο απόσπασμα που ακούσαμε σήμερα στην Ευαγγελική περικοπή. Ο Χριστός θεραπεύει τον παράλυτο της Βηθεσδά, ο οποίος επί τριάντα οκτώ έτη υποφέρει.
Για τους περισσότερους, η σπουδαιότητα του θαύματος εμφανίζεται στην θεραπεία του παραλύτου και στην δυνατότητα του ανθρώπου να σηκωθεί όρθιος και να βαδίσει λίγα βήματα. Δύσκολα ίσως, μπορούμε να κατανοήσουμε την προτροπή του Χριστού προς τον πρώην παράλυτο «μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρόν σοί τι γένηται». Εν τούτοις, το σπουδαιότερο θαύμα είναι η δυνατότητα που έδωσε ο Χριστός στον άρρωστο σωματικά και πνευματικά άνθρωπο να απαλλαγεί όχι από την σωματική ασθένειά του (ούτως ει άλλως σε λίγο θα πεθάνει), αλλά η δυνατότητα να ζήσει απαλλαγμένος από την αμαρτία αιώνια κοντά στο Θεό, πιστεύοντάς τον Χριστό ως Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου.
Θεραπεύει τον πόνο του παραλύτου, τόσο τον σωματικό όσο και τον ψυχικό από τη δοκιμασία. Στην ερώτηση του Χριστού αν θέλει να θεραπευθεί δεν απάντησε όπως ένοιωθε «Ναι Θέλω», αλλά έδωσε δικαιολογίες, δείχνοντας την απελπισία του για τη θεραπεία από το Θεό. Δεν έχω άνθρωπο να με βοηθήσει, ο Θεός δεν με βοηθά! Θεραπεύει την μοναξιά του, καθότι δεν είχε καταφέρει μέχρι τότε στα τριάντα οκτώ χρόνια να βρει κάποιον για να τον βοηθήσει.
Θεραπεύει και την λύπη του γιατί δεν μπορούσε να επωφεληθεί από το θαύμα της ταραχής του ύδατος στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά. Ένας κάθε φορά θεραπευόταν. Όποιος προλάβαινε να πέσει πρώτος, με την εμφάνιση του Αγγέλου. Και ο παράλυτος εκφράζει την λύπη του από μια φιλαυτία ότι ήταν καταδικασμένος να μην μπορεί να ζήσει το θαύμα. Ούτε να ελπίσει σ’ αυτό. Έτσι, ο Χριστός του δίνει την υγεία και τον γιατρεύει από τις πληγές του σώματος και της ψυχής.
Όλοι μας παράλυτοι με πνευματική αναπηρία προσδοκούμε ένα θαύμα γύρω από την κολυμβήθρα των χαμένων ελπίδων αυτής της ζωής. Και ξεχνάμε τον ωκεανό της αγάπης του Θεού που μας χαρίζει την δυνατότητα της αιώνιας χαράς!
