«Ὦ, γενεά ἄπιστος».
Ο Χριστός απευθύνεται σε όλους τους παρισταμένους, στον πατέρα, στους μαθητές του, στους φαρισαίους που παρακολουθούσαν. Τους αποκαλεί άπιστη γενιά, δηλαδή, γενιά που υποτάχθηκε στον πονηρό, στον διάβολο. Γενιά που πιστεύει στη δύναμη του διαβόλου και που αντιστέκεται στο καλό και αρνιέται το Θεό. Σε άλλη περίπτωση μάλιστα ο Χριστός προσθέτει και την αιτία της απιστίας που είναι η διαφθορά, δηλαδή η διαστροφή, η αμαρτία. Ο διεφθαρμένος άνθρωπος, αμαρτάνει απομακρύνεται από το Θεό και όσο απομακρύνεται από Αυτόν παύει να πιστεύει σε Αυτόν και ενώνεται με τον διάβολο και καταντά δαιμονισμένος.
Μόλις ο πατέρας αρχίζει να ξεκολλά από την απιστία του, «πιστεύω Κύριε! Βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ» το παιδί του θεραπεύεται. Και οι δύο στύλοι της πίστης είναι η προσευχή και η νηστεία.
Με την προσευχή ηρεμούν και αδρανούν όλα τα πάθη της ψυχής, της καρδιάς και του νου, όπως εκδίκηση, φθόνος, μίσος, κακία. Με την νηστεία αδρανούν τα σωματικά πάθη και κυρίως η φιληδονία.
Η προσευχή είναι η σπουδαιότερη κίνηση εμπιστοσύνης του ανθρώπου προς το Θεό. Μέσα από την προσευχή η ύπαρξη αφήνεται σ’ Αυτόν που την αγαπά και αποδέχεται το θέλημά Του. Η νηστεία είναι ο μικρότερος ή μεγαλύτερος κόπος που καταβάλλει ο άνθρωπος για να μπορέσει να προσαρμόσει τη ζωή του στο Ευαγγέλιο, δηλαδή σ΄ αυτό που ο Χριστός μας διδάσκει. Η νηστεία είναι εκκοπή του θελήματός μας, είναι αλλαγή όχι μόνο διατροφής, αλλά κυρίως της επιθυμίας μας να ζούμε χωρίς Θεό, και να απολαμβάνουμε τα πάντα.
Ας ξεκινήσουμε και μεις λοιπόν, έστω και τώρα, στο μέσον της Σαρακοστής, δια της προσευχής και της νηστείας να αποδείξουμε την πίστη μας στο Θεό για να λάβουμε την ίαση από τις δαιμονικές επιδράσεις.
