Ο λόγος του Χριστού αναφορικά με την αποστολή Του από τον Θεό Πατέρα ότι «ουκ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ’ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού».
Ο Χριστός έγινε άνθρωπος και ανέβηκε στο Σταυρό για να σώσει τον κόσμο. Δεν απέρριψε τον κόσμο, ούτε τον δίκασε, ούτε απηύθυνε «ουαί» εναντίον της αμαρτίας που γεννά το θάνατο. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να εισέλθει στον κόσμο αυτόν που ο Ίδιος δια του λόγου Του δημιούργησε και εμπιστεύθηκε την χρήση του και την συντήρησή του στον άνθρωπο. Αυτό σημαίνει ότι ο Χριστός αγαπά και τον κόσμο και τον άνθρωπο. Και γι’ αυτό ενανθρώπησε και ανέβηκε στο Σταυρό για να φτάσει αυτήν την αγάπη στην έσχατη βαθμίδα της: τον θάνατο υπέρ του κόσμου και υπέρ του ανθρώπου. Ο Χριστός δεν σταυρώθηκε για να δημιουργήσει έναν καινούριο τρόπο ζωής, να χτίσει μία καινούρια κοινωνία, έναν διαφορετικό πολιτισμό. Όλα αυτά ήρθαν ως επακόλουθα της ριζικής ανακαίνισης, της μεταμόρφωσης που έφερε ο Χριστός στον κόσμο και στον άνθρωπο, που ξεκινούν από την νίκη κατά του θανάτου, σε όλες τις μορφές του, ιδίως αυτή του πνευματικού. Προηγήθηκε η νίκη κατά του θανάτου, που είναι και η σωτηρία του ανθρώπου, και έπονται όλα τα άλλα, τα οποία ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη και αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο να δημιουργήσει μέσα από τη ζωή της Εκκλησίας.
Ο Χριστός δεν έκρινε τον κόσμο. Τον είχε από την αρχή της ιστορίας συγχωρέσει, γιατί ο άνθρωπος μέσα από την ελευθερία που του δόθηκε στο «κατ’ εικόνα» του, επέλεγε την ζωή μακριά από το Θεό και το χτίσιμο ενός κόσμου, ο οποίος δεν είχε ως κεντρικό προσανατολισμό του τη σχέση με το Θεό. Η ενανθρώπιση του Υιού του Θεού και η άνοδός Του στο Σταυρό αποτέλεσαν για όλο τον κόσμο, για όλους τους ανθρώπους, και τους πριν και τους τότε και τους μετέπειτα και για όσο υπάρχει κόσμος, το σημείο της συγχώρεσης. Όμως αυτή η συγχώρεση δεν παύει να απευθύνεται στην ελευθερία του ανθρώπου να την αποδεχθεί ή όχι. Ο καθένας μας, βλέποντας το Σταυρό του Χριστού, καλείται να επιλέξει αν θα δεχθεί το δώρο του Θεού ή θα συνεχίσει να ζει μία ζωή στην οποία θα κυριαρχεί η δίκη και η καταδίκη.
