Το τεχθέν νήπιο και τα σφαγιασθέντα νήπια!

Στη χαρμοσυνη περίοδο που η Εκκλησία μας πανηγυρίζει τη γέννηση του Παιδίου, τιμά τους πρώτους μάρτυρες του «Αντιλεγόμενου Σημείου» του Χριστού, που είναι τα νήπια της Βηθλεέμ, που σφαγιάσθηκαν από τον Ηρώδη. Και γεννάται το ερώτημα: Πως είναι δυνατόν στον ίδιο χώρο να ακούγονται το «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη» και τα κλάματα αθώων νηπίων και οι ολολυγμοί των μητέρων; Ποια είναι η ειρήνη που έφερε ο Χριστός στον κόσμο;
Και βέβαια ο Χριστός δεν ήρθε να επιβάλει την ειρήνη στον κόσμο, να απαγορεύσει τις όποιες εχθροπραξίες μεταξύ των ανθρώπων. Η ειρήνη του Χριστού προϋποθέτει την αφαίρεση του καρκινόματος που λέγεται αμαρτία, της «φυσικής διάθεσής» μας για ισχύ, δόξα και ηδονή-ευχαρίστηση. Γι΄ αυτό και η παρουσία του Χριστού προκαλεί τον πόνο του χειρουργικού μαχαιριού. Προκαλεί τις αντιδράσεις αυτών που διαχειρίζονται την πολιτική και κάθε εξουσία χρησιμοποιώντας τη βία.
Η σφαγή των νηπίων αποδεικνύει το που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όταν δεν έχει σχέση με το Θεό. Και αν ο Θεός το παραχωρεί, το επιτρέπει δηλαδή, ας μην ξεχνάμε ότι για το Θεό υπάρχει κάτι που εμείς δυστυχώς ξεχνάμε και αυτό είναι η προοπτική της αιωνιότητος. Άλλωστε τα αθώα και ανώνυμα νήπια τα τιμούμε ως αγίους της Εκκλησίας μας.
Ο Χριστός μας σώζει από τη φθορά. Ο Χριστός γίνεται η Ειρήνη τόσο της ψυχής μας, γιατί ειρηνεύει με την παρουσία Του τις καρδιές μας, γιατί κάνει τους ανθρώπους να αγωνίζονται για την αγάπη και την διατήρησή της και όχι για την αρρώστια του συμφέροντος και της πλεονεξίας και της κακίας.
Δεν χρειαζόμαστε σωτήρες, αλλά τον Σωτήρα. Αυτόν που κατέβηκε στον Άδη για να λυτρώσει τον άνθρωπο από το μαρτύριο του αιώνιου θανάτου, από το μαρτύριο της αμαρτίας, από το μαρτύριο του χωρισμού από το Θεό. Αυτόν το Σωτήρα ας αναζητήσουμε σήμερα στην ζωή της Εκκλησίας και στη ζωή του ο καθένας!