ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Στην ερώτηση του Χριστού αν θέλει να γίνει καλά, ο παράλυτος δίνει μία περίεργη και άσχετη απάντηση: «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω. Ἐνῶ δέ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρό ἔμοῦ καταβαίνει». Δεν απαντά ευθέως ότι θέλει να γίνει καλά, αλλά ψάχνει δικαιολογίες.

Είναι τραγική η ομολογία του ότι δεν έχει κάποιον να τον βοηθήσει. Όχι γιατί δεν βρέθηκε κάποιος εθελοντής, κάποιος αλτρουιστής, κάποιος πονόψυχος για να τον βοηθήσει, αλλά γιατί ο ίδιος δεν έχει αναπτύξει σχέσεις με ανθρώπους που θα τον αγαπήσουν αληθινά, γιατί και ο ίδιος δεν ήταν φίλος με κάποιον και δεν αγαπούσε κάποιον, με αποτέλεσμα πάντοτε να αργεί. Και με παράπονο διατυπώνει μια εγωιστική διαπίστωση ότι κάποιος άλλος τον προλαβαίνει και μπαίνει πριν από εκείνον στο νερό της δεξαμενής. Μπορεί να είναι δικαιολογημένη η αντίδρασή του αυτή, αλλά είναι έκφραση της φιλαυτίας και του εγωισμού του, που ευθύνονται ενδεχομένως και για τη μοναξιά του.

Και ο Χριστός τον θεραπεύει και όταν τον συναντά αργότερα στο Ναό, του λέει να μην αμαρτήσει ξανά, για να μην πάθει κάτι χειρότερο, γιατί η αμαρτία είναι η αιτία της ασθένειας και του θανάτου (σωματικού και κυρίως του πνευματικού). Και αμαρτία είναι ό,τι μας χωρίζει από το Θεό και από τους αδελφούς μας, την εκκλησία. Ίσως αυτή η μοναξιά του παραλύτου, που μπορεί και να ήταν αποτέλεσμα του εγωισμού του, να ήταν και η αμαρτία του. Πάντως για μας σήμερα, ο εγωισμός μας είναι αιτία αποξένωσης από τους άλλους και από το Θεό. Είναι ρίζα της αμαρτίας μας που μας χωρίζει από Αυτόν, που μας απομακρίνει από την Εκκλησία Του. Λειτουργούμε και μεις κοντόφθαλμα εγωιστικά, φίλαυτα, θέλοντας να περνάμε μόνο καλά χωρίς σκοπό και νόημα και απομακρυνόμαστε από τους άλλους, μη έχοντας και μεις άνθρωπον. 

Η Εκκλησία είναι η κολυμβήθρα της Βηθεσδά, στην οποία ταράζεται το ύδωρ, δηλαδή κατέρχεται ο Θεός και μας καλεί να εισέλθουμε στη ζωή της πίστεως, κοινωνώντας το Σώμα και το Αίμα Του. Μόνο που εδώ χρειάζεται ο καθένας μας να είναι έτοιμος. Μέσα στην παραλυσία που κάθε μορφής αμαρτία, ηθική, κοινωνική, πνευματική, σωματική προκαλεί, να έχουμε την ετοιμότητα να αδράξουμε την όποια ευκαιρία μας δοθεί, ώστε να γίνουμε υγιείς. Μόνο που χρειάζεται συμπόρευση με τους αδελφούς μας. Κοινωνία μαζί τους. Και όχι αναμονή από αυτούς μόνο να κάνουν βήματα ή από αυτούς να κάνουν πρώτοι βήματα. Αλλιώς πάντοτε θα αργούμε.