Εἰ ᾔδεις τήν δωρεάν τοῦ Θεοῦ, καί τίς ἐστίν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σύ ἄν ᾔττησας αὐτόν, καί ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν.
Έναν θεολογικό διάλογο αναπτύσσει ο Χριστός με τη Σαμαρίτιδα. Έναν διάλογο που έχει να κάνει με την αναζήτηση του ανθρώπου για το θείο και τα έσχατα. Όμως η Σαμαρίτισσα, παρόλο που αναζητούσε νόημα και αλήθεια στη ζωή της, πίστευε στην πίστη των πατέρων της, προσεύχονταν στο Θεό, κρατούσε παραδόσεις της κοινότητάς της, δεν κατάφερνε να ικανοποιήσει τους βαθύτερους προβληματισμούς της. Δεν μπορούσε να προχωρήσει την αναζήτησή της στην πηγή του ύδατος που οδηγεί στην αιώνιο ζωή, αλλά έμενε μόνο στην επιφανειακή συζήτηση για το πού πρέπει να λατρεύεται ο Θεός και στο με ποιους μπορούσε ο κάθε πιστεύων άνθρωπος να συναναστραφεί.
Και αυτό γιατί δεν είχε καταφέρει να απελευθερωθεί από την αμαρτία του εγωκεντρισμού, της φιλαυτίας και της φιληδονίας. Την λογική ότι επειδή ο θάνατος μας περιμένει, χρειάζεται να απολαύσουμε τη ζωή μας όσο καλύτερα μπορούμε. Την επιλογή να συζητούμε για το Θεό, χωρίς όμως να ζούμε το Θεό.
Αν γνωρίζαμε όμως την δωρεά του Θεού… Εμείς, οι σήμερα εκκλησιαζόμενοι, πόσο διαφέρουμε από την Σαμαρείτισσα;
Πόσο καλά γνωρίζουμε τη δωρεά του Θεού; ποιος είναι ο Χριστός; Τι σημαίνει ότι είμαστε βαπτισμένοι, μέλη της εκκλησίας, ότι κοινωνούμε Χριστό, γιορτάζουμε ανάσταση, προσδοκούμε αιώνια ζωή; Γιατί αν και μεις γνωρίζαμε θα ζητούσαμε και λαμβάναμε το ζωντανό νερό.
