Μέ έκπληξη διαπίστωσα την καταστροφή πού δημιουργήθηκε στό κτίριο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως ἀπό κάποιους πού ἔβαλαν γκαζάκια καί προκάλεσαν ἔκρηξη καλυπτόμενοι ἀπό τό σκοτάδι τῆς νύκτας.
Διάβασα ἐπίσης ὅτι κάποιοι ἀνέλαβαν τήν εὐθύνη καί ἔβαλαν τήν ὑπογραφή τους στήν ἀνακοίνωση τους μέ τήν ἔνδειξη «ἀναρχικοί/ές» καί μέ τήν δικαιολογία ὅτι «εἶναι μιά πράξη ἀντίστασης στήν φασιστική στάση πού δείχνει ἡ Ἐκκλησία καί συμπάθεια πού ἔχει σέ φασιστικά μορφώματα ὅπως ἡ Χρυσή Αὐγή κλπ».
Τί νά σχολιάσεις; Τήν πράξη ἤ τήν δικαιολογία; Ἡ μία χειρότερη ἀπό τήν ἄλλη καί μάλιστα ἄν ἐξειδικεύσουμε τά πράγματα.
Τό κτίριο τό ὁποῖο οἱ ἀναρχικοί, καί γιά τήν ἀκρίβεια κακοποιοί, ἐπεχείρησαν νά καταστρέψουν στεγάζει τήν καρδιά μιᾶς πηγῆς ἀγάπης πού ἐκτοξεύεται πρός κάθε κατεύθυνση.
Ἡ συγκεκριμένη Μητρόπολη δημιουργήθηκε στίς πτωχές συνοικίες τῆς Δυτικῆς Θεσσαλονίκης, ἕνα χῶρο ξεχασμένο ἀπό τήν ὑπόλοιπη πόλη καί συμπορεύτηκε μέ τήν φτώχεια καί τίς δοκιμασίες τοῦ λαοῦ.
Ὁ πρῶτος Ἐπίσκοπός της, ὁ Μακαριστός Διονύσιος καί ὁ σημερινός διάδοχος του, ὁ Μητροπολίτης Βαρνάβας, ἦταν καί εἶναι πηγές ἀστείρευτης ἀγάπης καί προσφορᾶς γι’αὐτό τό λαό.
Ἀγάπησαν καί ἀγαπήθηκαν ἀπό τό λαό καί συμπορεύθηκαν. Ἕνα πλῆθος Ἐκκλησιῶν δημιουργήθηκαν πού καί σήμερα προσφέρουν διακονία ἀγάπης σέ αὐτό τό λαό. Αὐτός ὁ λαός εἶναι πού ἀνήγειρε αὐτούς τούς ναούς μέ τίς οἰκονομίες του.
Καθημερινά ἄπειρες μερίδες φαγητοῦ ἑτοιμάζονται καί προσφέρονται ἀπό ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ πού καθημερινά καί ἀνιδιοτελῶς ἐργάζονται γιά τήν ἀνακούφιση τῶν ἀδελφῶν τους.
Αὐτή τήν ἑστία ἀγάπης βρῆκαν νά κτυπήσουν; Ναί! Πρῶτον γιατί δέν εἶναι ἀναρχικοί, ἀλλά κακοποιοί καί τό δηλώνουν τά ἔργα τους καί δεύτερον γιατί εἶναι ἀνίκανοι νά ἀγαπήσουν οἱ ἴδιοι καί μισοῦν αὐτούς πού ἀγαποῦν.
Ἄν εἶχαν ἀγάπη θά ἦταν πρό πολλοῦ στρατευμένοι καί οἱ ἴδιοι σέ αὐτό τό ἔργο τῆς ἀγάπης, θά τό στήριζαν, θά ἦταν πρόθυμοι νά μαγειρεύουν τίς χιλιάδες μερίδες φαγητοῦ ἡμερησίως καί θά ἔνιωθαν ἀνακούφιση καί χαρά γιά τήν προσφορά τους.
Ἀλλά αὐτοί εἶναι ἐχθροί τοῦ λαοῦ, μισοῦν τόν λαό, δέν ἐνδιαφέρονται γι’αὐτόν. Κρύβονται γιατί ἴσως εἶναι κάποια καλοβολεμένα ἀνθρωπάκια πού δέν ἔχουν ὄρεξη γιά δημιουργία, ἀλλά γιά καταστροφή.
Νά σταθῶ λίγο καί στήν δικαιολογία. Ἔγινε λέει ἡ ἐμπρηστική ἐπίθεση σέ ἔνδειξη ἀντίστασης στήν φασιστική στάση πού δείχνει ἡ Ἐκκλησία καί συμπάθεια πού ἔχει σέ φασιστικά μορφώματα ὅπως ἡ Χρυσή Αὐγή.
Τό δικό μου σχόλιο: Ἀπό πότε οἱ φασίστες μιλᾶνε γιά φασισμό; Εἶχα ὀνομάσει κάποτε τήν Χρυσή Αὐγή, ΜΑΥΡΗ ΝΥΚΤΑ. Σᾶς λέω λοιπόν ξεκάθαρα ὅτι εἶστε μιά ἄλλη ΜΑΥΡΗ ΝΥΚΤΑ πανομοιότυπη μέ τήν πρώτη. Μέσα στό σκοτάδι τῆς νύκτας κινεῖσθε καί οἱ δυό σας. Τάγματα ἐφόδου ἡ Χρυσή Αὐγή, τάγματα ἐφόδου καί ἐσεῖς καί ἕνα τέτοιο τάγμα ἔκανε τήν καταστροφή.
Ἕνα ὄμορφο κτίριο, τό λευκό τῆς ἀγάπης, τό μαυρίσατε γιατί μέσα στό μαῦρο καί στό σκοτάδι κινεῖσθε, σκοτάδι ὑπάρχει στήν ψυχή σας, εἶστε ἐκφραστές τοῦ μηδέν καί τοῦ τίποτα πού μόνη σας ἱκανότητα εἶναι νά καταστρέφετε καί ἡ μόνιμη ἀνικανότητα σας νά δημιουργεῖτε καί νά ἀγαπᾶτε.
Δυστυχισμένοι καί θλιβεροί ἄνθρωποι ἀξιολύπητοι, ἀλλά ὄχι ἀξιομίσητοι. Ἁπλά ταλαίπωροι. Δυστυχεῖς, βουλιαγμένοι μέσα στό κενό σας, ἀπό τό ὁποῖο βγαίνετε γιά νά διασκεδάσετε τήν ἀνία σας καί νά πιστέψετε ὅτι ὑπάρχετε.
Δέν σᾶς φοβᾶμαι, ὄχι γιατί δέν εἶστε ἱκανοί νά κάνετε καί σέ ἐμένα κακό, ἀλλά γιατί μόνο τό κακό μπορεῖτε νά κάνετε.
Ἄν μοῦ κάνετε τό ἴδιο κακό, ἐγώ θά ἀφήσω τό κτίριο μαῦρο μέ μιά ταμπέλα: «Αὐτό τό ἔκαναν οἱ κακοποιοἰ πού παριστάνουν τούς ἀναρχικούς. Αὐτό τό ἔκαναν οἱ δειλοί πού παριστάνουν τούς ἥρωες».
Καί ἐάν μέ σκοτώσετε, γιατί καί γι’αὐτό εἶσθε ἱκανοί, θά εἶμαι ἐλεύθερος γιατί σέ πεῖσμα σας θά ζήσω!
Εἶπα «παριστάνετε τούς ἀναρχικούς» γιατί δέν εἶστε ἱκανοί νά εἶστε ἀναρχικοί. Ἀναρχικοί εἶναι μόνον οἱ Ἅγιοι. «Δικαίῳ νόμος οὐ κεῖται». Γιά τόν δίκαιο δέν ὑπάρχει νόμος. Ὁ δίκαιος ὑπερβαίνει τό νόμο καί δέν σκοντάφτει ἐπάνω του. Εἶσθε ἀνίκανοι νά εἶσθε ἀναρχικοί.
Οἱ Ἅγιοι κινήθηκαν στό φῶς καί ὄχι στό σκοτάδι, αὐτό φῶς πού φώτιζε τήν ψυχή τους, ἐνῶ στή δική σας φωλιάζει τό σκοτάδι. Τοῦτες τίς ἡμέρες ἔχουμε στήν πόλη μας τό Ἅγιο Λουκᾶ τόν ἰατρό. Ἕνα μεγάλο ἐπιστήμονα, πρωτοπόρο στήν ἐποχή του, ἄνθρωπο πού ἀγάπησε τό λαό.
Αὐτόν τόν ἄνθρωπο ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης πού ζοῦσαν στό ἴδιο σκοτάδι μέ σᾶς, τόν πολέμησαν, τόν προπηλάκησαν, τόν βασάνισαν, τόν ἔριξαν στά κάτεργα, τόν ἔστειλαν στη Σιβηρία, ἀλλά στό τέλος τόν ἀναγνώρισαν. Τό φῶς εἶναι πάντα πιό δυνατό ἀπό τό σκοτάδι.
Κάποτε κάποιοι σάν καί ἐσᾶς πού παρίσταναν τούς ἀναρχικούς, ἀποφάσισαν καί ἔγιναν ἀληθινά ἀναρχικοί καί στρατεύτηκαν στήν διακονία τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀληθινῆς συμπόρευσης μέ τό λαό. Ἄς κλείσω μέ τήν ἐλπίδα νά γίνει αὐτό καί μέ σᾶς.
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Το γεγονός που περιγράφει το άρθρο του Σεβασμιωτάτου έγινε κατά την περίοδο της Μεγ. Σαρακοστής 2018 στη Θεσσαλονίκη. Πολλές φορές όμως προβληματίζομαι βλέποντας τη συμπεριφορά μας και διερωτώμαι αν εμείς μπορούμε να γίνουμε άγιοι! Βλέπω τα παιδιά μικρά και μεγάλα στην πλατεία που θα πετάξουν το σκουπίδι που κρατούν κάτω, στον ίδιο χώρο που παίζουν ή κάθονται, ενώ ο κάδος είναι δίπλα τους.
Μαζεύω μέσα από το Ναό, μετά από μυστήρια, χαρτομάντιλα, ποτηράκια, μπουκαλάκια νερού, περιτυλίγματα κερασμάτων και μάλιστα πολλές φορές όχι αφημένα ή «ξεχασμένα» κάπου εμφανώς, αλλά κρυμμένα ανάμεσα σε καρέκλες, στασίδια κ.λ.π.. Οι καπνιστές θεωρούν ότι μπορούν να πετούν τα αποτσίγαρά τους όπου θέλουν, ακόμη και να φυσάν τον καπνό του τσιγάρου στον αποροφητήρα των κεριών. Ίσως τα παραπάνω δείχνουν μόνο ανευθυνότητα, ανωριμότητα, απερισκεψία και όχι κακία. Αν επεκταθώ όμως λίγο στα χαραγμένα αρκτικόλεξα πάνω στα ξύλα του νάρθηκα, ή στα γραμμένα συνθήματα πάνω στους τείχους ή στα αυτοκίνητα, στις σπασμένες ή τεχνηέντως καμένες λάμπες, στα κλωτσημένα και βουλιαγμένα καλαθάκια, στα κομμένα λάστιχα ποτίσματος, κ.λ.π., τότε προβληματίζομαι περισσότερο για το τι μπορεί να κρύβει η ψυχή των παιδιών μας. Αλήθεια, γιατί τα παιδιά χάνουν το φως; Γιατί ζητούν να κρυφτούν στις σκοτεινές γωνίες της πλατείας; Γιατί παιδιά γυμνασίου είναι μέχρι τα μεσάνυχτα και αργότερα έξω από το σπίτι ακόμα και το χειμώνα που έχουν σχολείο την άλλη μέρα; Καλό ή κακό κάνουν έτσι στον εαυτό τους; Πόσο φταίμε εμείς;
Τόσο φταίμε εμείς, όσο μακριά από την αγιότητα είμαστε. Και είμαστε μακριά από την αγιότητα γιατί είμαστε μακριά από τη δικαιοσύνη πρώτα. «Γιά τόν δίκαιο δέν ὑπάρχει νόμος. Ὁ δίκαιος ὑπερβαίνει τό νόμο καί δέν σκοντάφτει ἐπάνω του.» Εμείς όμως κάνουμε νόμο το συμφέρον μας. Και κρίνουμε και ενεργούμε με βάση αυτό το νόμο. Αυτό που συμφέρει εμένα, αυτό που βολεύει εμένα, αυτό που εξυπηρετεί εμένα. Αυτό δηλώνουν οι ξεχειλισμένοι από τα σκουπίδια κάδοι, τα «καλοβολεμένα» αυτοκίνητα που πιάνουν χώρο παρκαρίσματος άλλων δύο αυτοκινήτων ή που εμποδίζουν στη στροφή ή που κλείνουν τη διάβαση Α.Μ.Ε.Α. ή …, αλλά πάντως εμάς μας βολεύει και άσε τους άλλους να ψάχνονται. Ακόμη και το υποτιθέμενο καλό που κάνουμε δεν το κάνουμε ερευνώντας το τι είναι καλό, αλλά για να αισθανθούμε ότι κάτι καλό κάναμε. Είναι εύκολο να δώσουμε λίγα ή πολλά χρήματα σε έναν επαίτη για να φύγει από μπροστά μας, αλλά δεν ενδιαφερόμαστε αν πιο πέρα υπάρχει ο «νταβατζής» που θα του τα πάρει. Είναι εύκολο να θεωρείς τον εαυτό σου ευαίσθητο ή ζωόφιλο με το ρίξεις τα αποφάγια σου στα αδέσποτα, (ενώ πρέπει να πάρεις ξηρά ζωοτροφή), αλλά δεν μπορείς να μαζέψεις τις ακαθαρσίες τους από το δρόμο ή το πάρκο, ή δεν μπορείς να ενδιαφερθείς για την υγεία τους ή για την στείρωσή τους τηλεφωνώντας στο Δήμο ή σε μια φιλοζωϊκή. Είναι εύκολο να παίρνεις πράγματα στα παιδιά, αλλά να μην δίνεις χρόνο για τα παιδιά! Οι άγιοι, που θα τους εορτάσουμε σε λίγες ημέρες όλους μαζί, ως αποτέλεσμα της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος, ενεργούσαν για τους άλλους και όχι για τον εαυτό τους. Αυτή την απόσταση έχουμε να καλύψουμε! Ας προσπαθήσουμε και ο Θεός θα βοηθήσει η απόσταση να μικρύνει!
