Καταρχήν θα πρέπει να ξέρουμε ότι σε αντίστοιχη κατάσταση ήταν πάντα ο κόσμος. Και τότε που έζησε ο Χριστός, γι΄ αυτό μας προετοίμασε λέγοντας ότι θλίψη μας περιμένει σ΄ αυτόν τον κόσμο, αλλά θα πρέπει να έχουμε θάρρος γιατί Αυτό νίκησε τον κόσμο και τη νοοτροπία του.
Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Κορινθίους, χρησιμοποιεί μία προτροπή του Θεού από την Παλαιά Διαθήκη, την οποία την επαναλαμβάνει στους χριστιανούς: «διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε καί ἀκαθάρτου μή ἄπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς»(Β’ Κορ. 6, 17). «Φύγετε μακριά απ’ αυτούς και ξεχωρίστε. Μην αγγίζετε ακάθαρτο πράγμα κι εγώ θα σας δεχτώ».
Η προτροπή του αποστόλου δεν έχει το νόημα να φύγουμε μακριά από τους ανθρώπους, αλλά από την νοοτροπία και το ήθος τους, το αξιακό τους πλαίσιο, τον τρόπο που σκέπτονται. Έτσι, καλούμαστε να φύγουμε μακριά από την αποκλειστική ενασχόληση με τον εαυτό μας, την ικανοποίηση των επιθυμιών μας, τη φιλοσοφία «να περνάς καλά», «όλοι οι άλλοι δούλοι δικοί σου» δηλαδή τον υλιστικό τρόπο ζωής.
Καλούμαστε να έχουμε στραμμένη την καρδιά μας στην πρόνοια του Θεού. Στο γεγονός ότι ακόμη κι αν παραχωρεί ο Θεός, για τα λάθη και τις αμαρτίες μας, να είναι δύσκολη η ζωή μας, ο χριστιανός δεν αφήνει τον εαυτό του να λιγοψυχήσει, να παραιτηθεί από την προσπάθεια να νικήσει. Και νίκη σημαίνει ελπίδα στον Θεό. Σημαίνει αγώνας για να βγούμε από το τέλμα. Σημαίνει μετάνοια για τα λάθη μας. Σημαίνει καινούργια αρχή στη ζωή μας, με στόχο το «να ξέρεις γιατί ζεις». Σημαίνει βίωση του θελήματος του Θεού, που είναι η αγάπη.
Κριτήριο ας είναι το «ἀκαθάρτου μή ἄπτεσθε» Ακάθαρτο είναι κάθε τι το οποίο κάνει τον άνθρωπο περήφανο και εγωιστή. Όπως απομακρύνουμε μία βρωμισμένη τροφή, έτσι και στη ζωή μας καλούμαστε να προσπερνάμε κάθε λογισμό, κάθε αντίληψη, κάθε πράξη που μας εγκλωβίζουν στην αυτάρκειά μας.
Η εποχή μας λειτουργεί ως μία χοάνη στην οποία ο άνθρωπος δύσκολα μπορεί να ξεχωρίσει πώς θα βγει από την απελπισία της παράδοσης στην κυριαρχία των υλικών αγαθών, στο ίδιον θέλημα, σε ό,τι του δίνει αυτάρκεια και υπερηφάνεια. Και γι’ αυτό στις ήττες του ο άνθρωπος απογοητεύεται, συντρίβεται, ενίοτε παραιτείται και από την ζωή. Δεν μπορεί να χτίσει σχέσεις που να έχουν διάρκεια, διότι δεν έχει μάθει να κάνει την αγάπη κέντρο και στόχο ζωής. Κυρίως όμως αφήνει να σβήνει από το προσκήνιο η πίστη και η εμπιστοσύνη στον Θεό και το θέλημά Του. Ας αποσυρθούμε από έναν τέτοιο τρόπο ζωής και με όπλο μας την πίστη ας αφήσουμε τον Θεό να μας δεχθεί, να γίνει ο Πατέρας μας κι εμείς να είμαστε οι γιοι και οι θυγατέρες Του. Και τότε θα αντέξουμε, όσο κι αν η ζωή μας δυσκολεύει και φαίνεται χωρίς φως κι ελπίδα.
