Ας δούμε όμως τι σημαίνει η φράση αυτή ή καλύτερα κάθε λέξη της φράσεως.
Α). Οι λεπροί αποκαλούν τον Κύριο με το όνομά Του: « Ιησού». Ιησούς σημαίνει «ο Θεός που σώζει το λαό Του». Οι λεπροί αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Κυρίου τον Θεό που μπορεί να σώσει τους ανθρώπους, επομένως και τους ίδιους. Αποκαλώντας Τον με το όνομά Του, ακόμη, δείχνουν ότι θέλουν να έχουν μία προσωπική σχέση μαζί Του. Δεν είναι ένας ανώνυμος Θεός, αλλά Εκείνος που έχει πάρει σάρκα και οστά, για να σώσει τον κόσμο και μέσα στον κόσμο, συμπεριλαμβάνονται και εκείνοι, οι άνθρωποι που δοκιμάζονται.
Β). Οι λεπροί αποκαλούν τον Κύριο και με την ιδιότητά Του: «επιστάτα». Είναι Εκείνος που επιστατεί στην οικουμένη, Εκείνος που δείχνει σε όλο τον κόσμο τι καλείται να κάνει και ελέγχει την πρόοδο ή τις δυσκολίες και τις πτώσεις του καθενός. Μάλιστα, δεν είναι διορισμένος επιστάτης. Έχει αυτή την ιδιότητα από μόνος, αφού είναι ο Θεός που αγαπά τους ανθρώπους, που έχει ορίσει καιρούς και χρόνους και την ίδια στιγμή επιβλέπει τη ζωή και τα έργα του καθενός. Ταυτόχρονα είναι ο πρωτοστάτης στο έργο της σωτηρίας και της ίασης. Ο πρωτοστάτης της αγάπης. Δεν είναι το αφεντικό των δούλων, αλλά Εκείνος που στέκεται δίπλα σε όλους και ενδιαφέρεται για να εκπληρωθεί το έργο της θείας οικονομίας, δηλαδή η επάνοδος του ανθρώπου στο «καθ’ ομοίωσιν». Γ). Οι λεπροί, τέλος, ζητούν και το ιδιαίτερο, το προσωπικό από τον Κύριο: «ελέησον ημάς». Δεν ζητούν την θεραπεία, αλλά το έλεος. Έχουν εμπιστοσύνη στον επιστάτη της ζωής τους ότι γνωρίζει τι είναι αυτό που επιθυμούν. Τους αρκεί το έλεός Του, ευσπλαχνία Του. Και νιώθουν ότι αυτό το έλεος συμπεριλαμβάνει την ίασή τους από την φρικτή ασθένεια.
Ο Χριστός ανταποκρίνεται στο αίτημα των λεπρών. Ως «Ιησούς» έχει την δύναμη να τους σώσει και να τους λυτρώσει, ακούει και σκέφτεται τι ζητάνε. Ως «επιστάτης» τούς υποδεικνύει τι πρέπει να κάνουν, να παρουσιαστούν στους ιερείς τους. Και ως «ελεήμων» προσφέρει και το έλεος και την ίαση. Μόνο που η στάση των εννέα αλλάζει αμέσως μετά την λήψη του αιτουμένου. Παρασυρμένοι από την χαρά της ευλογίας ξεχνούν και τα τρία στοιχεία της προσφώνησής τους. Δεν πηγαίνουν στον Κύριο για να τον ευχαριστήσουν που ως «Ιησούς», ως « επιστάτης», ως «ελεήμων» τους έδωσε την σωτηρία. Δεν δείχνουν ευγνωμοσύνη και αγάπη. Είναι σα να μην υπάρχει ο Χριστός πλέον στη ζωή τους. Μόνο ο Σαμαρείτης, ο ένας, καθιστά την προσφώνηση κίνηση διάρκειας και όχι πρόσκαιρης έκφρασης συμφέροντος. Δείχνει την αγάπη και την ευγνωμοσύνη.
Ο Κύριός μας είναι πάντοτε έτοιμος να λειτουργήσει όπως η προσφώνηση των λεπρών μάς αποκαλύπτει. Οι δικές μας διαθέσεις είναι πρόσκαιρες. Και γι’ αυτό συνεχίζουμε τη ζωή μας, μετά από τις ευεργεσίες που λαμβάνουμε από Αυτόν σα να μην υπάρχει στην πορεία μας. Τον ξεχνούμε είτε λάβουμε είτε δεν λάβουμε αυτό που ζητάμε. Διότι απουσιάζει η προσωπική σχέση μαζί Του.
Οι άνθρωποι αναζητούμε σωτήρες στη ζωή μας, διότι την βλέπουμε με κριτήριο το παρόν. Αναζητούμε εκείνους που θα μας αφήσουν να κάνουμε ό,τι θέλουμε και όπως θέλουμε. Αναζητούμε εκείνους που θα μας δώσουν ό,τι επιζητούμε, με κριτήριο το πρόσκαιρο. Ξεχνάμε τον Θεό που σώζει το λαό Του, που επιστατεί και ελεεί τους ανθρώπους. «Ἰησοῦ, ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς»
