«λαλεῖτε τῷ λαῷ πάντα τα ῥήματα τῆς ζωῆς ταύτης» (Πράξ. 5, 20), δηλαδή της αναστάσιμης αναδημιουργίας και καινής κτίσεως του κόσμου, στο λαό.
Ποια είναι τα ρήματα της ζωής ταύτης όμως; Είναι πρώτα απ’ όλα η πίστη ότι ο Χριστός είναι ο Ίδιος η Ανάσταση και η Ζωή. Δεν είναι απλώς λόγια ή βιβλίο ή φιλοσοφία ή ιδεολογία ή κοινωνική διδασκαλία, αλλά ο ίδιος ο Χριστός, το Θεανθρώπινο Πρόσωπο που είναι η Ανάσταση και η Ζωή. Κάθε φορά που διακηρύττουμε λοιπόν την Ανάσταση, δεν μιλούμε μόνο για ένα γεγονός, για ένα θαύμα, για μία ελπίδα, για μία προσδοκία, για μία επιθυμία, για μία πίστη. Μιλούμε για Ένα Πρόσωπο, το Θεανθρώπινο του Αναστημένου Κυρίου μας. Και αυτό το πρόσωπο δεν το διακηρύττουμε απλώς. Το ζούμε μέσα στη ζωή της Εκκλησίας, όταν κοινωνούμε το σώμα Του και το αίμα Του. Το ζούμε στα πρόσωπα των αδελφών μας, όταν βλέπουμε εν αγάπη τον Χριστό σ’ αυτά. Το ζούμε στην προσευχή μας, όταν Τον επικαλούμαστε και αισθανόμαστε στην καρδιά μας την αύρα και την δροσιά του Πνεύματος, που μας λέγει ότι δεν θα νικηθούμε από το κακό, από τον θάνατο, από τους νόμους της φύσης, ακόμη κι αν φαίνεται ότι αυτοί πρόσκαιρα επικρατούν. «Βασιλεύει, αλλ’ ουκ αιωνίζει Άδης του γένους των βροτών», ψάλλουμε στην Εκκλησία (Κανόνας του Μεγάλου Σαββάτου). Και κανείς Άδης, είτε του θανάτου, είτε της απελπισίας, είτε της μοναξιάς, είτε του χωρισμού και της αποτυχίας, είτε της πείνας και της δοκιμασίας, είτε της απόρριψης, είτε όλοι μαζί, δεν μπορεί να αιωνίσει, ακόμη κι αν φαίνεται ότι βασιλεύει. Ο Αναστημένος Κύριός μας τον πικραίνει και τον συντρίβει. Και ταυτόχρονα δίνει την Ανάσταση σε όσους Τον ζητούν και Τον προσδοκούν, χαρίζοντας την αιώνια και αναφαίρετη χαρά.
Αυτό το γεγονός της Αναστάσεως το γιορτάζουμε από σήμερα (Κυριακή του Θωμά) κάθε Κυριακή του έτους και σε κάθε θεία Λειτουργία.
