Για μια ακόμη φορά ακούσαμε σήμερα στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα την περικοπή της Χαναναίας γυναίκας. Της ειδωλολάτρισσας που παρακαλεί τον Χριστό να θεραπεύσει την κόρη της. Αρχικά, όλοι την διώχνουν. Οι μαθητές την απομακρίνουν, ο Χριστός δείχνει να αδιαφορεί, να την αγνοεί και να την προσβάλει. Αυτή όμως επιμένει. Και τα λόγια της είναι λόγια προσευχής: «ἐλέησόν με, Κύριε, υἱέ Δαυΐδ…»
Και ο Θεός σιωπά. Γιατί δεν απαντά; Γιατί αρνείται να δείξει ή να δώσει κάτι;
Οι Πατέρες της Εκκλησίας εξηγούν πως αυτές οι ώρες της σιωπής του Θεού είναι οι ώρες:
- που αισθανόμαστε την μικρότητά μας και την αδυναμία μας,
- που συνειδητοποιούμε την ματαιότητα του κόσμου και το πεπερασμένο της ζωής
- μαθαίνουμε να εξαρτιόμαστε από το Θεό
- ταπεινώνουμε τον εαυτό μας
- αγαπούμε τους άλλους
- μετανοούμε για τα λάθη μας
- ζητάμε εντονότερα τη βοήθεια και το έλεος του Θεού.
Πολλές φορές, ζητάμε κάτι από το Θεό χωρίς να είμαστε σίγουροι για την παρουσία του, για την παντοδυναμία του. Ίσως η ικανοποίηση του αιτήματός μας να είναι και αφορμή για να πιστέψουμε. Η Χαναναία είχε ακλόνητη πίστη στη δύναμη του Θεού. Γι΄ αυτό και δεν σταματά να ζητά, παρ΄ όλη την άρνηση και τις προσβολές του Χριστού.
Ταπεινώνεται και ζητά. Παραδίδεται ολοκληρωτικά στον Χριστό.
Ας παλέψουμε λοιπόν και μεις με την άρνησή μας, ας αγωνιστούμε να υπερβούμε τον εαυτό μας, ας εμπιστευτούμε τα πάντα στο Θεό και ας τον αφήσουμε να ενεργήσει, έτσι όπως Εκείνος γνωρίζει καλύτερα