Ζούμε σε μια εποχή διεκδικήσεων, σε μια εποχή που οι άνθρωποι φαίνεται να έχουν μόνο δικαιώματα, που μόνο απαιτούν από τους άλλους. Έχει χαθεί ο σεβασμός προς τον όποιον άλλο, έχει καταργηθεί η ευγένεια στις συνομιλίες, επικρατεί το θράσος και η αναίδεια.
Στην εκκλησία μας εμφανίζεται η λέξη «παρρησία». Όπως στην εκφώνηση προ του Συμβόλου της πίστεως στην Θεία Λειτουργία.
Παρρησία στο Λεξικό είναι η με θάρρος και ειλικρίνεια έκφραση της γνώμης μας.
Το θάρρος το γνωρίζουμε. Η ειλικρίνεια από την άλλη είναι άλλη μια δύσκολη αρετή. Απαιτεί αυτογνωσία, αλήθεια, συναίσθηση της καταστάσεως. Και φυσικά όταν απευθυνόμαστε στο Θεό, όλα τα προηγούμενα οδηγούν στην ταπείνωση.
Με αυτόν τον τρόπο μας καλεί ο Απ. Παύλος (Εβρ. Δ΄14-ε΄6), να προσερχόμαστε στο θρόνο της Χάρητος του Θεού. Έτσι, με θάρρος και ειλικρίνεια να πλησιάζουμε στο θρόνο του Θεού. Το θάρρος προέρχεται από τον ίδιο τον θρόνο που και βέβαια ο Θεός αναπαύεται σε θρόνο δόξης, αλλά πρώτα πέρασε από το θρόνο του Σταυρού. Με θάρρος λοιπόν γιατί ο Θεός μας αγαπά, μέχρις Σταυρού και μας δίνει συμπάθεια και βοήθεια όταν χρειαστούμε. Γι΄ αυτό προβάλουμε τον Τίμιο Σταυρό σήμερα. Για να λάβουμε θάρρος και δύναμη. Ο Αγ. Ισαάκ ο Σύρος λέει ότι η παρρησία στο Θεό αποκτάται από την καθαρή συνείδηση και τα έργα της αρετής. Ας προσπαθήσουμε μέσα στην περίοδο της Μεγ. Τεσσαρακοστής να καθαρίσουμε τη συνείδησή μας με τη μετάνοια, να εργαστούμε τις αρετές και να αποκτήσουμε και μεις την ακατάκριτη παρρησία στο Θεό.
