Πέρα από τα ιστορικά, πολιτισμικά , εθιμικά και άλλα στοιχεία που μας ενώνουν ως Έλληνες, σημαίνει κάτι άλλο βαθύτερο, ο χαρακτηρισμός Ορθόδοξος.
Σημαίνει την πίστη και την προσδοκία της Ανάστασης.
«Γυναίκες ξαναπήραν πίσω στην ζωή τους ανθρώπους τους και άλλοι βασανίστηκαν ως τον θάνατο, χωρίς να δεχτούν την απελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν να αναστηθούν σε μια καλύτερη ζωή». «ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσι». Δεν καλούμαστε να επιλέξουμε απλώς πίστη, θρησκευτικότητα, παραδόσεις, έθιμα, ιστορία, ιδέες, αξίες. Καλούμαστε της κρείττονος αναστάσεως. Αυτή έγκειται στην διαρκή κοινωνία της ύπαρξής μας με τον Χριστό. Κοινωνία φωτός, αγάπης και αγιότητας. Κοινωνία που μας οδηγεί στην ομοίωση με τον Θεό. Και δεν είναι θεωρητική αυτή η κοινωνία. Δεν είναι μία εικασία ή μία ελπίδα. Είναι πράξη. Αποτυπώνεται στα πρόσωπα των Αγίων που μας δίνουν μηνύματα αυτής της αιωνιότητας με τα θαύματα που τελούνται από τον Κύριο δι’ αυτών. Με τον τρόπο ζωής τους, όχι με τα κατά κόσμον χαρίσματά τους ή την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκαν ή την αποδοχή τους από τους ανθρώπους και την δόξα που μπορεί να είναι εφήμερη ή να κρατήσει για κάποιο χρονικό διάστημα.
Την πίστη σε αυτήν την κρείττονα ανάσταση εορτάζουμε σήμερα. Δεν είναι μόνο η προσκύνηση των εικόνων που εορτάζουμε, αλλά το βάθος της θεολογίας που κρύβουν οι εικόνες. Οι εικονομάχοι ονόμαζαν ειδωλολατρία την απεικόνιση του Χριστού γιατί ταύτιζαν το Χριστό με τους ψεύτικους θεούς. Απέρριπταν έτσι την ενανθρώπιση του Θεού και όλο το έργο της σωτηρίας. Απέρριπταν και τη δυνατότητα να φτάσει ο άνθρωπος στη θέωση.
Είναι προνόμιο να είμαστε ορθόδοξοι σήμερα! Κι ας μας περιμένει μοναχικότητα. Η κρείττων ανάσταση αξίζει τελικά, γιατί είναι η συνάντηση με τον Χριστό. Τον Νικητή του πρόσκαιρου και του θανάτου! Και η κρείττων ανάσταση βιώνεται στην Ορθοδοξία, των αγίων και των συνόδων, των δογμάτων και της έμπρακτης ασκητικότητας, της αρετής και της αφέσεως!
