Πόσο εύκολο είναι αυτό;
Ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Κορινθίους, επισημαίνει ορισμένα εμπόδια, τα οποία εκ πρώτης όψεως φαίνονται ασήμαντα, αλλά δείχνουν τις δυσκολίες της αγάπης. Το πρώτο εμπόδιο είναι η τροφή. Και την περίοδο εκείνη έχουμε το ζήτημα κατανάλωσης των «ειδωλολατρικών» τροφών, αλλά γενικότερα μπορεί να μεταφραστεί η εφαρμογή των τύπων στα θρησκευτικά ζητήματα ή ο φιλελευθερισμός από την άλλη. Ο Παύλος δίνει την λύση της διακριτικής αγάπης. Της παραίτησης από το δικαίωμα της κατανάλωσης τροφών που σκανδαλίζουν, ώστε να μην δίνεται αφορμή λύπης και διαμάχης.
Το δεύτερο εμπόδιο είναι η γνώση που μπορεί να οδηγεί σε οίηση. Αυτός που γνωρίζει την αλήθεια και τη ζει, χρειάζεται να συνδυάζει τη γνώση με την διακριτική αγάπη. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με παραίτηση από δικαιώματα. Να μην μένουμε στη γνώση μας, αλλά να βλέπουμε πώς αυτή η γνώση επηρεάζει τις ζωές των άλλων, τις συνειδήσεις τους, τη δική τους πνευματική πρόοδο. Αυτός που αγαπά διακρίνεται από λεπτότητα. Από ευγένεια και σεβασμό έναντι του άλλου. Υπερβαίνει το ήθος οίησης, το οποίο ωθεί τους γινώσκοντες να κάνουν επίδειξη πνευματικής δύναμης εις βάρος των αμαθών. Ξέρουν να περιμένουν, ξέρουν να ανέχονται.
Το τρίτο εμπόδιο είναι ακριβώς η απουσία συγχώρησης. Γιατί η απουσία της ανοχής συνεπάγεται την απουσία της συγχώρεσης. Συγχωρώ σημαίνει ότι ξέρω να περιμένω να φτάσει και ο άλλος εδώ που είμαι. Αλλά κι αν δεν θα μπορέσει να φτάσει και ίσως αυτό φαίνεται, θα κάνω εγώ τα βήματα που απαιτούνται ώστε να του απλώσω το χέρι. Κι αν ακόμη εκείνος δεν είναι έτοιμος να το δεχτεί, θα προσεύχομαι. Το καλύτερο θα ήταν η συναντίληψη. Όμως αν κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, υπάρχει η ανοχή. Η αίσθηση όχι ότι εγώ είμαι ανώτερος από αυτόν, αλλά ότι είμαστε διαφορετικοί. Και ότι κληθήκαμε να διακονήσουμε και να συνυπάρξουμε σε έναν κόσμο που έχει τη σφραγίδα του Χριστού επάνω του, ασχέτως αν την αποδέχεται στην πράξη ή την απορρίπτει.
Ο Απόστολος Παύλος ζητά από όλους μας να έχουμε υπόψιν τον αδελφό μας:«αμαρτάνοντες εις τους αδελφούς και τύπτοντες αυτών την συνείδησιν ασθενούσαν, εις Χριστόν αμαρτάνετε» (Α’ Κορ. 8, 12). Αμαρτάνοντας με αυτόν τον τρόπο στους αδελφούς και πληγώνοντας τη συνείδησή τους που είναι αδύνατη, αμαρτάνετε στον Χριστό. Μας ζητά να θυμόμαστε τον λόγο και το παράδειγμα του Χριστού και να νικάμε τα προσκόμματα στο να δούμε τον άλλο, ακόμη κι αν διαφωνεί μαζί μας, εντός ή εκτός Εκκλησίας, ως ελάχιστο αδελφό.
