Πολύς λόγος γίνεται για την ελευθερία. Αν μπορούμε να επιλέξουμε ό,τι θέλουμε ελεύθεροι, αν είμαστε υποχρεωμένοι σε πρόσωπα και καταστάσεις, αν δεσμευόμαστε από επιθυμίες, αν περιοριζόμαστε από αδυναμίες, αν τελικά ξεπερνάμε τον μέγιστο δυνάστη-θάνατο.
Ο Απόστολος Παύλος, λέει ότι δεν ανήκουμε στον εαυτό μας. Μας εξαγόρασε ο Θεός καταβάλλοντας το τίμημα. Κι αυτό έχει να κάνει με την θυσία του Υιού Του επάνω στον σταυρό, αφού ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση μας και έγινε όμοιος με μας κατά πάντα, πλην της αμαρτίας. Ο Χριστός έδειξε τον δρόμο και τον τρόπο για να ελευθερωθούμε. Μας εξαγόρασε και μας υιοθέτησε κάνοντας μας παιδιά Του. Αποδεχόμενοι αυτήν την υιοθεσία, ζούμε την αληθινή ελευθερία. Πρώτα, νικώντας τον εγωισμό μας. Το αίσθημα ότι όλα μας ανήκουν, ο εαυτός μας, η ζωή, τα αγαθά μας, το δικαίωμα να φύγουμε από τον Θεό, το να ζούμε ασώτως. Είναι η παγίδευση μας σε μία ψεύτικη μορφή ελευθερίας, αληθινά δαιμονική. Αυτός που πιστεύει ότι ανήκει στον εαυτό του, είναι σκλάβος του εγώ, των αναγκών, του παρόντος. Αυτός που ανήκει στον Θεό ως υιός, χωρίς να αδιαφορεί για ό,τι χρειάζεται, αισθάνεται ότι έχοντας τον Θεό τίποτε δεν θα του λείψει, διότι πάντα του Θεού είναι και δικά του, αφού ο Πατέρας προσφέρει στο παιδί ό,τι έχει.
Στη συνέχεια, με την επίγνωση ότι ο Θεός δεν είναι μία απρόσωπη δύναμη, αλλά έγινε άνθρωπος και στο Πρόσωπο του Χριστού μας λυτρώνει, μας απελευθερώνει, μας ενισχύει, μας δίνει νόημα σε κάθε δοκιμασία της ζωής μας, σε κάθε ήττα μας, σε κάθε έλλειψή μας. Ότι είναι παρών στα μυστήρια και τη ζωή της Εκκλησίας. Στην αγάπη που μπορούμε να δώσουμε, με κάθε τρόπο. Στην προσευχή και την επίκληση του ονόματός Του. Ακόμη κι αν δεν τα καταφέρνουμε πάντοτε να είμαστε αυτό που θέλει, Εκείνος δεν παύει να μας βλέπει ως παιδιά Του, ως φίλους και οικείους. Κι εδώ έρχεται ο τρίτος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να ζήσουμε την αληθινή ελευθερία.
Είναι η δοξολογία του Θεού με όλη μας την ύπαρξη. Δοξάζουμε τον Θεό τηρώντας το θέλημά Του. Αγαπώντας. Συγχωρώντας. Όταν χαιρόμαστε με τη χαρά του άλλου και ιδίως με την μετάνοια. Όταν νικούμε την υπερηφάνεια, τον εγωισμό, το αίσθημα ότι έχουμε δίκιο και ότι αυτό πρέπει να επιβληθεί. Όταν μπορούμε να χαρούμε με τα λίγα ή τα πολλά που ο Θεός μας δίνει. Όταν μετανιώνουμε γι’ αυτά που δεν μπορούμε να τηρήσουμε. Αλλά και όταν αισθανόμαστε ότι το κυριότερο στη ζωή μας είναι να είμαστε μαζί με τον Θεό.
Ο κόσμος απορρίπτει τον Θεό και την πίστη. Θεοποιεί το παρόν. Δεν θέλει να Τον αναγνωρίσει ως Πατέρα, αλλά ως κάποιον που μας στερεί από την απόλαυση και τη χαρά του ιδίου θελήματος. Και μας σκλαβώνει, στο όνομα της ελευθερίας από τον Θεό που τον θεωρεί ως αφέντη. Ας επιμείνουμε στην πεποίθηση και το βίωμα της Εκκλησίας ότι ο Θεός μας απελευθερώνει από τη δυναστεία του παρόντος, της αμαρτίας, των εξαρτήσεων, του θανάτου δια της δικής Του θυσίας και αγάπης και μας περιμένει όπως ο Πατέρας τα παιδιά Του. Αυτή η πίστη είναι η αρχή για να παλέψουμε για κάθε άλλη μορφή ελευθερίας.
