Μέσα στη φτώχια και τον πόνο έζησε και πέθανε ο Λάζαρος. Μεγαλόπρεπα αντιθέτως ο Πλούσιος. Και στην άλλη ζωή, ο πρώτος παρακαλείται, αναπαύεται και δεύτερος βασανίζεται. Ίσως πείτε, «τυχεροί είμαστε γιατί εμείς μάλλον σα το Λάζαρο ζούμε παρά σα τον πλούσιο, άρα θα σωθούμε». Τη διαφορά δεν την κάνει η φτώχια, η αρρώστια και ο πλούτος, αλλά ο τρόπος αντιμετώπισής τους.
Στη ζωή μας αυτή, μάλλον θλίψη και πόνο θα αντιμετωπίσουμε, γιατί μετά την απομάκρυνσή μας από τον Παράδεισο και την παράδοσή μας στην αμαρτία, δεχόμαστε και τα αποτελέσματά της, την αρρώστια και το θάνατο. Όμως ο Λάζαρος υπέμεινε χωρίς γογγυσμούς, χωρίς διαμαρτυρίες για την αδικία, αυτός να πεθαίνει και οι άλλοι να γλεντούν) και με βεβαιότητα στην αγάπη και στο έλεος του Θεού.
Αντίθετα ο πλούσιος θεωρούσε δική του περιουσία τα πάντα, δεν έδωσε ελεημοσύνη σε κανένα, πίστευε στην προσωπική παντοδυναμία του και είχε ξεχάσει το Θεό.
Λένε πως ο πόνος μαλακώνει τις καρδιές, σε κάνει να σκεφθείς και τους άλλους που υποφέρουν περισσότερο, σου θυμίζει την ματαιότητα του κόσμου μας και σου ανοίγει πόρτες επικοινωνίας με το Θεό με την προσευχή.
Είτε στη μία θέση βρισκόμαστε, είτε στην άλλη, ας έχουμε πάντα στο νού μας τον τελικό προορισμό, την αιωνιότητα κοντά στο Θεό, και τότε θα βρούμε τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριστούμε τη ζωή μας.