«ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω»

Η παραβολή του Σπορέως, όπως και άλλες, κλείνει με την προτροπή του Χριστού «ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω» (Λουκ. 8,8). Όποιος έχει αυτιά για ν’ ακούει ας τα ακούει. Και φυσικά δεν εννοεί μόνο τα αισθητά αυτιά για να ακούσουν το λόγο του Θεού, αλλά ζητά το άνοιγμα των πνευματικών αυτιών για να γίνουμε «γη αγαθή». Και για να ανοίξουν αυτά χρειάζεται πρωτίστως να υπάρχει ένα τρίπτυχο, το οποίο προϋποθέτει εργασία πνευματική. Είναι η θέληση, είναι η πίστη και είναι η αγάπη.
Η θέληση συνεπάγεται την δίψα της ύπαρξης για κοινωνία με το Θεό. Χωρίς αυτήν, δεν υπάρχει λόγος να ανοίξουν τα πνευματικά μας ώτα. Το πολύ να φτάσουν μέχρι την κατάκτηση της γνώσης του αισθητού κόσμου ή της φιλοσοφίας ή της επιστήμης. Όμως η θέληση που ανοίγει τις πνευματικές αισθήσεις είναι αυτή που έχει να κάνει με την διάθεσή μας να αποδεχτούμε ότι υπάρχει μία άλλη γνώση, η Θεογνωσία, την οποία δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε αν δεν ανοιχτούμε στα νοητά. Στην ουσία πρόκειται για την διάθεσή μας να ενεργοποιήσουμε ό,τι μας έχει δοθεί ως δυνατότητα από το Θεό και υπάρχει ως σπόρος στη συνείδησή μας, για να αναζητήσουμε και να γνωρίσουμε σε βάθος, να βιώσουμε την Αλήθεια.
Η πίστη μας βοηθά να εμπιστευθούμε τον Λόγο του Θεού και να τον αφήσουμε να καρποφορήσει στις καρδιές μας. Να νικήσουμε τον πειρασμό των αισθήσεων που μας υπόσχεται ικανοποίηση των επιθυμιών. Να αντισταθούμε στο διάβολο και στην πολεμική του που σκοπό της έχει να χωρίζει τα πάντα από τον Θεό. Η πίστη μας κάνει να μην λυγίζουμε από την παχύτητα στην οποία οι μέριμνες και οι δυνατότητες της ζωής μας κρατούν. Μας υπενθυμίζει την εμπιστοσύνη που καλούμαστε να έχουμε στην κοινωνία με τον Θεό, ακόμη κι αν αυτή θέλει χρόνο και την δική Του χάρη για να γίνει φανερή εντός μας. Βάζουμε την διάθεση και τον αγώνα και ο γεωργός Θεός εν Χριστώ Ιησού μιλά στην καρδιά μας και την καλλιεργεί δια της πίστεως.
Τέλος, η αγάπη αποτελεί τον τρόπο με τον οποίο συνεχώς ανανεώνουμε την επιθυμία μας για κοινωνία με τον Θεό και με το νοητό και την ίδια στιγμή ανοιγόμαστε στο συνάνθρωπό μας και τον κόσμο, γιατί δεν κληθήκαμε στην Βασιλεία του Θεού για να είμαστε μόνοι μας. Η αγάπη μας κάνει να θέλουμε να υπερβούμε τα πάθη μας, διότι γνωρίζουμε ότι όταν αυτά κυριαρχούν, η ύπαρξή μας δεν μπορεί να στραφεί προς τον ουρανό, αλλά τραβιέται στο μαρτύριο μιας ζωής που μας ταλαιπωρεί με μίσος, εκδίκηση, λογισμούς εναντίον των άλλων.
Αν ο πολιτισμός μας γεννά συνεχώς ευκαιρίες και μέσα για να κρατηθούν οι αισθήσεις μας στην παχύτητά τους, κυρίως δια των εικόνων και της τεχνολογίας, η Εκκλησία μας προβάλει την άσκηση, την ησυχία, την προσευχή, την μελέτη του λόγου του Θεού. Ο πρώτος προσπαθεί να μας κρατήσει στο «νυν», η δεύτερη μας ετοιμάζει για το «αεί». Γι’ αυτό μας καλεί να είμαστε σε εγρήγορση και αγώνα: «ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω».