Είναι λοιπόν ο Σταυρός το ξύλο της κατάρας που γίνεται ήττα για το Θεό που έγινε άνθρωπος; Είναι η ήττα της αγάπης; Η ήττα της θαυματουργίας; Η ήττα της διδασκαλίας για την αιώνια βασιλεία; η ήττα της πίστεως; Η ήττα της ελπίδας; Η ήττα της ζωής και η κυριαρχία του θανάτου;
ΟΧΙ. Ο Σταυρός γίνεται το όπλο της νίκης. Γιατί δεν νικήθηκε ο Θεός που έγινε άνθρωπος. Δεν κατεβλήθη η αγάπη, αφού ο Θεός τόσο αγάπησε τον άνθρωπο, ώστε παρέδωσε τον Υιό του να Σταυρωθεί. Δεν καταργήθηκε η θαυματουργία, αλλά ο ίδιος ο Σταυρός θαυματουργεί. Δεν σταμάτησε η διδασκαλία για την αιώνια βασιλεία, αλλά ο Σταυρός άνοιξε την πόρτα της αιώνιας Βασιλείας για τον ευγνώμονα ληστή. Η πίστη δεν νικήθηκε, αλλά στηρίζεται πάνω στο Σταυρό και η ελπίδα αναπαύεται πάνω στο Σταυρό, όπως το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου, γιατί η ζωή εξήλθε εκ του μνήματος δια της Αναστάσεως. Γιατί του Σταυρού έπεται η Ανάσταση.
Έτσι και στη ζωή μας. Οι άγιοι σηκώνουν το σταυρό τους. Δεν απογοητεύονται από την πρόσκαιρη ήττα που φαντάζει να τους περιμένει, δεν απογοητεύονται από το μίσος, την περιφρόνηση, ακόμη και το θάνατο. Ξέρουν πως η Ανάσταση ακολουθεί. Εμπιστοσύνη, λοιπόν, στο λόγο και το έργο του Χριστού. Απόφαση για άρση του Σταυρού, πόλεμο κατά της ραθυμίας, πίστη στη δύναμη του Σταυρού κατά την ώρα της δοκιμασίας, της ασθένειας, του πειρασμού, μετάνοια κατά την αδυναμία, και η Χάρις του Σταυρωμένου και Αναστάντος θα μας περιβάλει!
