Η απλότητα της αγάπης!

Την έκτη Κυριακή από του Πάσχα η Εκκλησία μας υπενθυμίζει τη θεραπεία από τον Χριστό του εκ γενετής τυφλού. Εκείνος δεν ζήτησε κάτι από τον Θεό. Δεν μπορούσε να δει άλλωστε, ούτε Ποιος ήταν ούτε τι έκανε. Πορευόταν στο δικό του σκοτάδι. Είχε σχέσεις με τους ανθρώπους, αλλά σχέσεις εξάρτησης και υποταγής. Ζητιάνευε για να επιβιώσει. Οι γονείς του πιθανότατα αισθάνονταν το βάρος του να έχουν φέρει στον κόσμο ένα παιδί μη αρτιμελές. Και όλοι θεωρούσαν τόσο τον τυφλό, όσο και τους γονείς του παραδείγματα δυστυχίας και αποφυγής. Η αγάπη, που είναι η πιο απλή κατάσταση μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη, δεν άγγιζε τη νοοτροπία των ανθρώπων. Έκριναν τους άλλους με βάση την συνθετότητα ων σκέψεών τους, αποδίδοντας στον Θεό συμπεριφορές τυράννου, τιμωρού και εκδικητή. Γι’ αυτό και οι μαθητές του Χριστού θέτουν ένα ξεκάθαρο ερώτημα στον Κύριο για το ποιος φταίει για την κατάσταση του τυφλού, ο ίδιος ή οι γονείς του.
Απέναντι σ’ αυτήν την προσέγγιση, ο Χριστός κάνει μία απλή κίνηση. Όπως χαρακτηριστικά θα διηγηθεί ο πρώην τυφλός αργότερα στους Φαρισαίους: «Πηλόν επέθηκε μου επί τους οφθαλμούς και ενιψάμην και βλέπω» (Ιωάν. 9,15). Στη συνθετότητα του προβληματισμού των μαθητών Του ο Χριστός απαντά με μερικές απλές κινήσεις. Κάνει λίγο πηλό, τον τοποθετεί εκεί που θα έπρεπε να είναι τα μάτια του τυφλού και τον στέλνει να πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Δείχνει έτσι ότι για τον Θεό το νόημα της ζωής και τα έργα έχουν την απλότητα της αγάπης. Αλλά και για τον πρώην τυφλό, αυτή η απλότητα είναι η βάση για να προχωρήσει στην μετέπειτα ζωή του, να υπερασπιστεί την αλήθεια της εμπειρίας του, να μην φοβηθεί την απομάκρυνσή του από εκείνους που τον είχαν ήδη στο περιθώριο λόγω της τυφλότητάς του και ενώ θα μπορούσε να χαρεί την επανένταξή του στην κοινωνία των ανθρώπων, αυτός αποφασίζει να υπερασπιστεί την αλήθεια που βιώνει και πιστεύει, δηλαδή τον Χριστό, με τίμημα την εκ νέου περιθωριοποίησή του. Πριν γιατί πίστευαν οι άλλοι ότι ο Θεός δεν τον ήθελε. Τώρα γιατί βλέπουν ότι ο Θεός τον θέλει, αλλά δεν θέλουν πλέον οι ίδιοι έναν τέτοιο Θεό, που απαντά με την αγάπη στη συνθετότητα των λογισμών τους.
Ας διδαχθούμε από την απλότητα του Θεού. Θέλει όλοι να σωθούνε και να έλθουν σε επίγνωση της αλήθειας, που είναι ο Ίδιος. Γι’ αυτό και γνωρίζει να περιμένει το πλήρωμα του χρόνου. Την ίδια στιγμή μας δείχνει ότι η αγάπη Του εκφράζεται με την απλότητα. Των λόγων, της κίνησης, της επίσκεψης στους ανθρώπους. Αυτός ας είναι και ο δικός μας τρόπος. Απλοί, αλλά με ξεκάθαρο κίνητρό μας την αγάπη. Να φανερώνουμε την αγάπη την οποία προσπαθούμε να βιώσουμε, ακολουθώντας τις εντολές του Θεού σε οποιαδήποτε συναλλαγή και συνάντηση με τον πλησίον. Και, κυρίως, με το να επισκεπτόμαστε τους συνανθρώπους μας, όχι μόνο στις δυσκολίες ή στις μεγάλες χαρές, αλλά στην καθημερινότητά μας. Να ανοίγουμε την καρδιά μας και να μην λειτουργούμε με υπολογισμούς έναντί τους. Ακόμη κι αν μας πληγώνουν, ας είμαστε αληθινοί. Το τίμημα μπορεί να είναι πρόσκαιρα σκληρό. Όμως ο Χριστός, μέσα στην απόρριψη, μας επισκέπτεται ο Ίδιος, όπως τον πρώην τυφλό, και μας δίδει χαρά, την οποία κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει.