«Οὐ καίουσι λύχνον καί τιθέασιν αὐτόν ὑπό τόν μόδιον»
Αλήθεια, πως θα χαρακτηρίζαμε κάποιον που το βράδυ σε σκοτεινό δωμάτιο θα έβαζε το αναμμένο λυχνάρι κάτω από τον κουβά ή τη σκάφη; Ή τι ευθύνη θα καταλογίζαμε αυτόν που τη νύχτα πετροβολά και σπάει τις λάμπες που φωτίζουν το δρόμο;
Στη βάπτισή μας, λάβαμε από τον ιερέα την αναμμένη λαμπάδα, και μάλιστα ειπώθηκαν τα λόγια της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής: «οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν … οὐρανοῖς». και αυτή η λαμπάδα συμβολίζει την πίστη μας. Αλλά σήμερα, ας δούμε καλά ο καθένας μας και με ειλικρίνεια που έχουμε τοποθετήσει αυτήν τη λαμπάδα! Πολλοί την έχουνε σβήσει, δεν πιστεύουν και δεν ομολογούν αγάπη και σεβασμό στο Θεό. Άλλοι την έχουμε κρύψει κάτω από αντικείμενο που δεν την αφήνει να φωτίσει.
Χάσαμε την πίστη μας στη Δικαιοσύνη του Θεού. Ή ζητάμε μια δικαιοσύνη από το Θεό σαν την ανθρώπινη. Καλός με τους καλούς, τιμωρός με τους αδίκους. Όμως η δικαιοσύνη του Θεού είναι η αγάπη του για όλους. Βρέχει επί δικαίους και αδίκους, σταυρώθηκε για να καλέσει αμαρτωλούς σε μετάνοια, δείχνει την παρουσία Του στον καθένα και δίνει ευκαιρίες για να τον προσεγγίσουμε.
Χάσαμε την πίστη μας στην Μακαριότητα που δίνει ο Θεός. Στην ευτυχία, την ηρεμία και τη γαλήνη που δίνει η εμπιστοσύνη στο ότι ο Θεός συντρέχει και ενδιαφέρεται για τον κάθε άνθρωπο ονομαστικά. Στην μακαριότητα των Αγίων.
Χάσαμε την πίστη μας στην Ανάσταση. Στην νίκη επί της αμαρτίας και κάθε πάθους που μας θανατώνει πνευματικά και σωματικά. Και σβήνοντας ή κρύβοντας το φως της πίστεώς μας, χάσαμε και τον δρόμο του προορισμού μας το δρόμο, της αιωνιότητας, της χωρίς τέλους ζωής κοντά στο Θεό.
Ας λάβουμε λοιπόν την απόφαση, να διατηρήσουμε τα λυχνάρια μας αναμμένα και να τα βάλουμε πάνω στο λυχνοστάτη, ώστε να βλέπουμε το δρόμο και τον προορισμό μας, την βασιλεία των ουρανών, εκεί που δεν τελειώνουν η δικαιοσύνη, η μακαριότητα και η ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.