Τυχαίνει σήμερα Κυριακή, να εορτάζουμε τους δύο Αποστόλους Πέτρο και Παύλο που με την δυναμικότητά τους απλά ξεχωρίζουν των υπολοίπων.
Και οι δύο απόστολοι όπως και όλοι οι υπόλοιποι δεν καλοπέρασαν στη ζωή τους. Ακούσαμε στο Αποστολικό ανάγνωσμα να απαριθμεί ο Παύλος τους κινδύνους και τις δυσκολίες, ενώ και δύο πέθαναν με μαρτυρικό θάνατο. Τι ήταν αυτό που τους έδινε δύναμη; Η σχέση τους και η αγάπη τους για το Θεό. Ο Πέτρος τον ομολογεί ως Υιό του Αληθινού Θεού και Θεό, όταν οι άλλοι δεν ήξεραν τι να απαντήσουν. Ο Παύλος παλεύει για το Χριστό. Του αποκαλύπτεται ο Θεός, αλλά δεν τον θεραπεύει από αυτό που τον ταλαιπωρεί.
Δε μένουν σ΄ αυτά οι Απόστολοι. Ζητούν τα υψηλότερα και πνευματικά. Η σχέση τους με το Θεό δεν είναι: «Τι θα μου δώσεις για να σου δώσω», αλλά δίνονται στο Θεό ολοκληρωτικά. Ας προσπαθήσουμε και μείς λίγο σήμερα, παραδειγματιζόμενοι από τους Αγίους Αποστόλους να ΞΕΚΟΛΛΗΣΟΥΜΕ από τα χαμηλά, τα γήινα, το χρήμα, την καλοπέραση, την οικογένεια, τις ατελείωτες δουλειές και υποχρεώσεις και ας αφιερώσουμε κάτι από την ψυχή μας στο Θεό. Τα λάθη μας, τα πάθη μας, τις αδυναμίες μας, τις αμαρτίες μας και ας προσπαθήσουμε να τον αγαπήσουμε, να τον πλησιάσουμε να τον γευθούμε.
