Ὀφείλομεν δε ἡμεῖς οἱ δυνατοί τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καί μη ἑαυτοῖς ἀρέσκειν. ἕκαστος ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν (Ρωμ. ιε΄ 1-2)
Αδελφοί έχουμε υποχρέωση, εμείς οι δυνατοί στην πίστη, να στηρίζουμε τους αδύνατους εκεί όπου παρουσιάζουν αδυναμίες, κι όχι να φροντίζουμε για την προσωπική μας ευχαρίστηση. Καθένας από μας να ευχαριστεί τον πλησίον του με το αγαθό κίνητρο να οικοδομηθεί εκείνος πνευματικά.
Σε ένα άδειασμα του εαυτού μας μας καλεί ο Απόστολος Παύλος. Να βγούμε από το δικό μας θέλημα και να το υποτάξουμε στο θέλημα του αδελφού μας με φίλτρο αυτό το θέλημα του Θεού. (προς οικοδομή, όχι προς καταστροφή). Στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας ξεχνάμε κάτι βασικό, ότι και ο άλλος έρχεται σε επικοινωνία μαζί μας. Έτσι, συνήθως, περιμένουμε από τους άλλους να μας δώσουν, αν δεν κινούμαστε και αρπακτικά, και λησμονούμε ότι και ο άλλος θα πρέπει να ωφεληθεί από εμάς. Ζούμε με τη διάθεση του κέρδους ή έστω και της ανταπόδοσης και αποκλείσαμε την αγάπη. Γιατί αγάπη σημαίνει παράδοση του εαυτού μας στον άλλον. Σημαίνει υπομονή, ανοχή, ταπείνωση.
Φτιάχνουμε μοντέλα για τους άλλους, όπως θα θέλαμε να είναι και δεν δουλεύουμε στο δικό μας υλικό που είναι ο εαυτός μας. Γιατί ένα μοντέλο σίγουρα μπορούμε να φτιάξουμε το τέλειο μοντέλο, έτσι όπως το θέλουμε από τους άλλους. Τον εαυτό μας.
