«Έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν». Ο Χριστός χορταίνει όλους όσους Τον ακολουθούν. Το Ευαγγέλιο έχει πτυχές που μπορούν να αγγίξουν και την πιο δύσκολη καρδιά. Σε άλλους μιλά με τον νου. Σε άλλους με την καρδιά. Σε άλλους μιλά για το σήμερα. Σε άλλους για την αιωνιότητα. Άλλοι βρίσκουν την αγάπη. Άλλοι τη δικαιοσύνη Άλλοι την υπόσχεση της ανταμοιβής. Άλλοι την παρηγοριά για τα βάσανα της ζωής. Άλλοι την υπέρβαση της μοναξιάς. Άλλοι εκείνο το ελάχιστο φως που μπορεί να τους κάνει ευτυχισμένους. Άλλοι έναν συνολικό τρόπο σκέψης, ζωής, δράσης που μεταμορφώνει την ύπαρξη. Άλλοι μια αχτίδα ελπίδας, έστω και για λίγο. Όλοι όμως χορταίνουν από αυτό. Αρκεί να Τον ακολουθήσουν στην έρημο. Να αποφασίσουν να φύγουν από την καθημερινότητά τους, από τα προγράμματα, τον τρόπο ζωής, την επίδραση του πολιτισμού. Γιατί για να χορτάσουμε από τον Χριστό, χρειάζεται να πεινάσουμε για αλήθεια. Για αγάπη. Για ελπίδα. Για αιωνιότητα. Για ένα άλλο νόημα. Και να το δείξουμε, αφήνοντας κατά μέρος, έστω και για λίγο, το βόλεμα και την συνήθεια.
«Έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν». Στον Χριστό βρίσκουμε το ανέφικτο και το ακατόρθωτο. Την υπέρβαση του ορθολογισμού. Το να γίνεται πράξη κατά θαυμαστό τρόπο αυτό που όλοι με τον νου και την σκέψη μας λέμε: «δεν γίνεται». Γιατί ο Χριστός μεταμορφώνει την ύπαρξή μας καρδιακά. Της δίνει έναν άλλο φωτισμό, ένα άλλο σκεπτικό. Και δεν είναι απών. Δεν μας εγκαταλείπει. Είναι παρών στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, στο οποίο όλοι τρώνε και χορταίνουν Θεό. Από το μικρό ψιχίο και τη στάλα του οίνου χορταίνουν Σώμα και Αίμα Κυρίου. Και λαμβάνουν άφεση αμαρτιών. Και αποκτούν περίσσεια ζωής, διότι η χαρά και η αγάπη γίνεται κοινωνία προσώπων. Ο χριστιανός που έχει φάει και έχει χορτάσει Χριστό την ώρα της Ευχαριστίας δεν μένει σε ό,τι τον χωρίζει από τον πλησίον και τον κόσμο, αλλά παλεύει για να μοιραστεί ό,τι τον ενώνει. Το νόημα που δίνει το Ευαγγέλιο. Και εδώ είναι το ανέφικτο. Είναι η βίωση μιας πορείας προς την ευτυχία, μόνο που αυτή δεν περιορίζεται στα αγαθά, στην δόξα, στη δικαίωση, αλλά απλώνεται στην ομορφιά που η αγάπη προσδίδει!
Ο χριστιανός που έχει φάει και έχει χορτάσει Χριστό την ώρα της Ευχαριστίας δεν μένει σε ό,τι τον χωρίζει από τον πλησίον και τον κόσμο, αλλά παλεύει για να μοιραστεί ό,τι τον ενώνει. Το νόημα που δίνει το Ευαγγέλιο. Και εδώ είναι το ανέφικτο. Είναι η βίωση μιας πορείας προς την ευτυχία, μόνο που αυτή δεν περιορίζεται στα αγαθά, στην δόξα, στη δικαίωση, αλλά απλώνεται στην ομορφιά που η αγάπη προσδίδει!
«Έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν». Δεν είναι για λίγους αυτό το θαύμα της πίστης και της ζωής με τον Χριστό, αλλά για όλους. Δεν περιορίζεται στους εκλεκτούς, αλλά είναι μία συνεχής πρόσκληση προς όλους. Δίκαιους και αμαρτωλούς. Ευχαριστημένους και πονεμένους. Ένδοξους και ταπεινούς. Πλούσιους και φτωχούς. Και δεν είναι απλώς θαύμα χορτασμού υλικού. Είναι θαύμα συνάντησης όλων στην Εκκλησία, αρκεί να είναι έτοιμοι να καθίσουν στο χορτάρι της απλότητας και της αγάπης. Όχι ως άνθρωποι επώνυμοι, με χαρίσματα, με απαιτήσεις, με όνειρα, οραματισμούς, αλλά ως απλοί πιστοί. Εκείνοι που νιώθουν ότι ο Χριστός είναι το παν στη ζωή τους και ότι το όνομα «χριστιανός» της δίνει νόημα. Άλλωστε, Εκείνος μας δίνει νέα ταυτότητα στον καθέναν μας, την αναφαίρετη ιδιότητα του να είμαστε παιδιά Του.
Σε έναν κόσμο που απαιτεί από την Εκκλησία την υλικότητα, το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων και των ιχθύων δείχνει ότι αρκεί να ακολουθήσουμε τον Χριστό και θα χορτάσουμε στην καρδιά μας νόημα, ελπίδα, ζωή. Και η αγάπη θα μας κάνει να μοιραστούμε το λίγο ή το πολύ, το υλικό και το πνευματικό, το χαμόγελο και την αγκαλιά, αλλά και την θέρμη της καρδιάς με τους συνοδοιπόρους μας στην Εκκλησία. Μ’ αυτούς που βγαίνουν από το βόλεμα και αναζητούν στο Ευαγγέλιο την καινούργια αρχή. Και ο Χριστός είναι πάντοτε παρών!
