«Αναπαύου». Μην κουράζεσαι άλλο, αλλά ζήσε τη ραθυμία, τη χαλάρωση, τον ύπνο ως βάση της πορείας σου. Οι άνθρωποι, ενώ συνειδητοποιούμε ότι χωρίς κόπο δεν μπορούμε να πετύχουμε κάτι, απορρίπτουμε τον κόπο ως ανεπιθύμητο. Μπορεί να αναγκαζόμαστε να τον καταβάλλουμε. Ονειρευόμαστε όμως μία ζωή όλο διακοπές, στην οποία η αμεριμνησία θα δίνει νόημα. «Φάγε». Το φαγητό δε μας συντηρεί απλώς στη ζωή. Είναι η απόλαυσή μας. Παχαίνει τις αισθήσεις μας, δημιουργεί την αίσθηση της απόλαυσης, της ποικιλίας, του χορτασμού. Όποιος έχει την αφθονία στην τροφή, αισθάνεται πλήρης. Έχει μετατρέψει την ψυχή του σε σώμα που απολαμβάνει. «Πίε». Η πόση δεν έχει να κάνει μόνο με το νερό, το οποίο είναι απαραίτητο για τη συντήρησή μας στη ζωή. Κυρίως συνδέεται με το ποτό που μας προσφέρει ευωχία. Χαρά. μας κάνει να λησμονούμε τις περιστάσεις της ζωής μας ή να θυμόμαστε μόνο τις ευχάριστες. Χαλαρώνει το νευρικό σύστημα, αμβλύνει την οξύνοια και την αντιληπτικότητα και ας παρασύρει σε μία οδό παράδοσης στα πάθη μας, διότι δεν ελέγχουμε τον εαυτό μας, αυτό όμως ουδόλως μας στενοχωρεί. «Ευφραίνου». Η ζωή γίνεται ηδονή. Ο άνθρωπος που παραδίδεται σ’ αυτήν χρησιμοποιεί όποιους μπορεί, για να κάνει την σάρκα του να αισθάνεται ωραία. Περνάει καλά. Έτσι από την ηδονή του σώματος περνά στην ηδονή της σαρκός. Γίνεται όλος σάρκα, διότι καταργεί οποιαδήποτε πνευματική ενασχόληση, καθώς η σάρκα είναι αδηφάγα. Δεν αφήνει χρόνο για το πνεύμα, αλλά το αξιοποιεί ώστε να βρει περαιτέρω ηδονή.
Και τώρα ακολουθεί το ερώτημα «πού συνάξω τους καρπούς μου;» Και πάλι η απάντηση είναι το γκρέμισμα των προηγουμένων υποδομών. Με το χτίσιμο νέων αποθηκών. Με την εξεύρεση νέων τρόπων ώστε η ζωή μας να ανταποκριθεί σ’ αυτήν την πρόκληση να γίνει ποιοτικότερη όχι με γνώμονα την πίστη, τη σωτηρία, την αιωνιότητα, αλλά το τώρα. Γιατί και τώρα πιστεύουμε πως θα ξεφύγουμε από το θάνατο. Και γκρεμίσαμε τις αποθήκες της πίστεως, της ανθρωπιάς, της αγάπης και των άλλων πνευματικών αξιών και χτίσαμε νέες, του εγωκεντρισμού, της ηδονής, της αυτοθέωσης, της αυτάρκειας.
Τα οικονομικά έχουν καταπιεί ως προτεραιότητα την πολιτική, την θρησκευτική, την κοινωνική, την πολιτισμική, την εκπαιδευτική διάσταση της ζωής του ανθρώπου. Έγιναν το άπαν. Η Εκκλησία λοιπόν, και σήμερα μεταφέρει το μήνυμα: η πρόταξη των πνευματικών αξιών αποτελούν την απάντηση στην κυριαρχία των οικονομικών Για να γίνουν τα οικονομίκά όχι η προτεραιότητα, αλλά η βάση για έναν πιο δίκαιο κόσμο, που δε θα λησμονεί τον προορισμό του: τη βασιλεία του Θεού.
