Το νεαρό αγόρι απολογητικά του είπε «σας παρακαλώ κύριε, σας παρακαλώ, ζητώ συγνώμη, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω! Πέταξα το τούβλο, γιατί κανένας δεν σταματούσε». Με δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό του και στο σαγόνι του, το αγοράκι έδειξε πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. «Είναι ο αδερφός μου» είπε. «Το αναπηρικό του καροτσάκι αναποδογύρισε στο πεζοδρόμιο, έπεσε απ΄ το καροτσάκι κι εγώ δεν μπορώ να τον σηκώσω». Το αγόρι ζήτησε από τον νεαρό: «Θα μπορούσατε, σας παρακαλώ, να με βοηθήσετε να τον βάλουμε πίσω στο αναπηρικό του καροτσάκι; Είναι χτυπημένος και είναι πολύ βαρύς για να τον σηκώσω μόνος μου». Ο οδηγός εμβρόντητος προσπάθησε να συνέλθει, σήκωσε γρήγορα το ανάπηρο αγόρι και το καροτσάκι του, έπειτα πήρε ένα χαρτομάντηλο και περιποιήθηκε πρόχειρα τις πληγές του αγοριού. Με μια ματιά που του έριξε κατάλαβε πως τα τραύματα του παιδιού ήταν επιφανειακά κι όλα θα πήγαιναν καλά.
-«Σε ευχαριστώ, ο Θεός να σε ευλογεί» είπε το ευγνώμον αγοράκι στον ξένο.
Ο οδηγός ταραγμένος ακόμη, απλά κοιτούσε το αγοράκι να σπρώχνει το καροτσάκι με τον αδερφό του πάνω στο πεζοδρόμιο πηγαίνοντας για το σπίτι τους. Γύρισε προς τη τζάγκουάρ του αργά. Η ζημιά στο αυτοκίνητο ήταν εμφανέστατη αλλά ο νεαρός ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να την επιδιορθώσει. Άφησε τη ζημιά να υπάρχει για να του θυμίζει το μήνυμα:
«Μην ζεις τη ζωή σου τόσο γρήγορα, έτσι ώστε να αναγκάζεις τον άλλον να σου πετάξει ένα τούβλο, για να τραβήξει την προσοχή σου»!
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα
Σε συνέχεια του παραπάνω κειμένου, που διάβασα στο διαδίκτυο, υπάρχουν και μερικές προτάσεις – συμπεράσματα ή καλύτερα πνευματικά μηνύματα για τον αναγνώστη. Αυτά τα μηνύματα θα τα παρουσιάσω με μικρή ανάλυση για καλύτερη αφομοίωση.
Υπάρχουν κυριολεκτικά χιλιάδες λόγοι και δικαιολογίες ώστε να ασχολούμαστε μόνο με τον εαυτό μας και τη ζωή μας και να παραβλέπουμε τους συνανθρώπους μας γύρω. Βέβαια, δεν ξέρω πόσο εύκολα ξεχνούμε να ασχοληθούμε με τους άλλους όταν πρόκειται για θέματα «κοινωνικού ενδιαφέροντος» (κουτσομπολιού) και όχι για θέματα ουσίας, στα οποία θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να βοηθήσουμε τον άλλον. Όμως ο Θεός έχει τον τρόπο του να μιλάει στις καρδιές μας, έχει φυτέψει τη συνείδηση να μας πληροφορεί για το θέλημά Του, έχει τους ανθρώπους του να μας θυμίζουν την αποστολή μας και, όταν μερικές φορές δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε, τότε δεν διστάζει να μας πετάξει ένα «τούβλο». Είναι επιλογή μας να ακούμε ή όχι.
Τα τούβλα, βέβαια, δεν τα πετά μόνο για να βοηθήσουμε τους άλλους, αλλά και για να συνειδητοποιήσουμε ποιες είναι οι πραγματικές αξίες στη ζωή μας. Τί μετράει πέρα από τα καθημερινά, μικρά ή μεγάλα, εύκολα ή δύσκολα. Τί είναι αυτό που δίνει νόημα στη ζωή μας και προοπτική αιωνιότητας. Δυστυχώς, στον τομέα αυτό ξεχνάμε εύκολα και γρήγορα. Για να βοηθήσει εμάς να καταλάβουμε τη βαθύτερη ουσία και την πραγματική έννοια της ζωής, δεν θα λυπηθεί να πετάξει ένα «τούβλο»! Άλλωστε, ο Θεός δεν υποσχέθηκε μέρες χωρίς πόνο, γέλιο χωρίς θλίψη, ήλιο χωρίς βροχή, αλλά υποσχέθηκε δύναμη για κάθε μέρα, ανακούφιση στα δάκρυα και φως για το δρόμο.
Πολλές φορές το «τούβλο» που πετάει ο Θεός είναι πολύ πιο ελαφρύ ή πιο μαλακό και προξενεί μικρότερη ζημιά και λιγότερο πόνο απ΄ ό,τι θα ακολουθούσε ως αποτέλεσμα των επιλογών μας. Δυστυχώς, η φόρα την οποία παίρνουμε στη ζωή μας είναι τέτοια που δεν προλαβαίνουμε να ανακόψουμε ταχύτητα και εκτρεπόμαστε της πορείας μας με οδυνηρά αποτελέσματα, ενώ ένα «τούβλο» μας υποχρεώνει να σταματήσουμε πριν τον γκρεμό και την καταστροφή, έστω και αν μας προκαλεί ζημιά! Από την άλλη βέβαια, έχουμε τη σιγουριά και τη βεβαιότητα, ή καλύτερα τη διαβεβαίωση, από τον ίδιο τον Χριστό, πως σε ό,τι επιτρέπει ο Θεός να γίνει, αυτός ο ίδιος έρχεται βοηθός και συμπαραστάτης, ώστε να το αντιμετωπίσουμε και να το φέρουμε εις πέρας.
