Μέσα από αυτή τη διδακτική παραβολή, διαπιστώνουμε ότι ο αληθινά δίκαιος είναι Θεός. Μόνο που η δικαιοσύνη του έχει δύο όψεις. Η μία είναι η μακροθυμία. Η άλλη είναι η ακρίβεια στην τήρηση των νόμων και των εντολών Του και η πληρωμή με βάση αυτή για τα έργα μας. Επαφίεται στον καθέναν μας τι θα διαλέξει. Επαφίεται στον καθέναν μας σε Ποιον Θεό πιστεύει: αυτόν της μακροθυμίας ή αυτόν της δικαιοσύνης. Ο Θεός της δικαιοσύνης βλέπει τα πάντα με ακρίβεια και εφαρμόζει τους νόμους και τις εντολές χωρίς περιθώρια παρέκκλισης. Ο Θεός της μακροθυμίας δείχνει ευσπλαχνία και αγάπη. Η επιλογή διαφαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο φερόμαστε στους σύνδουλούς μας. Από την συγχωρητικότητα την οποία επιδεικνύουμε στη ζωή μας.
Για να συγχωρήσουμε, οφείλουμε να νικήσουμε το αίσθημα της ανωτερότητας και του κατέχειν. Ότι έχουμε εξουσία, διότι έχουμε χαρίσματα, αγαθά, θέση, αποδοχή, ανθρώπους που μας ακούνε και μας υπακούνε, ότι είμαστε σπουδαίοι, ξεχωριστοί και ανώτεροι. Απέναντι στο Θεό όμως όλοι οφείλουμε. Τίποτε δεν μας ανήκει και καμία εντολή του Θεού δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι την τηρήσαμε, ούτε καν κατά προσέγγιση. Την ίδια στιγμή χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι για να ζητήσουμε την μακροθυμία, τη συγχώρεση από τον Θεό για ό,τι Του οφείλουμε, δεν δικαιούμαστε να κρατήσουμε κάτι έναντι όσων μας οφείλουν. Η δική μας γενναιοδωρία είναι η αφετηρία για να μπορέσουμε να ζητήσουμε την γενναιοδωρία της μακροθυμίας του Θεού. Είμαστε ισχυροί τελικά όταν συγχωρούμε και όχι όταν επιβάλλουμε το θέλημά μας ή το δίκαιό μας. Εκεί βρίσκεται η αληθινή υπέρβαση. Να αναγνωρίσουμε ότι ο Θεός μας συγχωρεί κάθε οφειλή και να μιμηθούμε αυτή την κίνηση έναντι των άλλων.
