«ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια».

Είναι ακατανόητη, ίσως για πολλούς, η συμπεριφορά των συγχρόνων του Ιησού ανθρώπων. Βλέπουν τις θεραπείες των δαιμονιζομένων συνανθρώπων τους και άλλοτε διώχνουν τον Χριστό από το μέρος τους και άλλοτε τον κατηγορούν ότι συνεργάζεται με τον άρχοντα των δαιμονίων για να τα εκβάλει. Η πωρωμένη συνείδησή τους και η τυφλωμένη από εγωισμό ύπαρξή τους προσπαθούν με κάθε τρόπο να υποτιμήσουν την πνευματική δύναμή Του, να αναιρέσουν τη δωρεά Του, να περιφρονήσουν την προσφορά Του. Τον αποκαλούσαν υποτιμητικά «Ναζωραίο» γιατί «από τη Ναζαρέτ τι καλό μπορεί να βγει»; Όπως ρωτάει ο Ναθαναήλ! Τον χαρακτηρίζουν «γιο του μαραγκού» για να τον υποβιβάσουν εξ΄ αιτίας της ταπεινής καταγωγής Του. Και σήμερα τον συκοφαντούν ως συνεργαζόμενο με τον αρχισατανά!
Και βέβαια οι κατηγορίες για το πρόσωπο του Χριστού δεν έπαψαν ποτέ στους αιώνες να υπάρχουν, καθώς και σήμερα αμφισβητείται, σπιλώνεται, συκοφαντείται. Πότε με μυθιστορήματα, πότε με κινηματογραφικές ταινίες, πότε με υποτιθέμενα έργα τέχνης, το πρόσωπο του Χριστού δέχεται επιθέσεις συκοφαντών.
Και δυστυχώς, πολλές φορές φτάνουμε και μεις σήμερα στην αμφισβήτηση και την αμφιβολία. Πόσες φορές δεν περνά από το μυαλό μας η αμφιβολία «είναι πράγματι έτσι»; «Τα λέει η Εκκλησία μας σωστά»; «Ισχύει σήμερα το Ευαγγέλιο»; Και δυστυχώς θέλοντας να ενισχύσουμε τις αμφιβολίες μας, δικαιώνοντας τις δικές μας παρεκτροπές από το θέλημα του Θεού, υποβιβάζουμε και συκοφαντούμε, έστω και μέσα μας, τους ανθρώπους που βιώνουν κάτι το διαφορετικό, κάτι το βαθύτερο, το πνευματικότερο.
Αυτό όμως μας καθιστά και μας συκοφάντες του Χριστού και αρνητές Του. Χρειάζεται να Τον προσεγγίσουμε με περισσότερη ταπείνωση για να ισχυροποιήσουμε την πίστη μας!