Ο Κύριος στο θαύμα της θεραπείας του παραλύτου, βοηθά τον παράλυτο να συνειδητοποιήσει ποια είναι η αιτία της ασθενείας του, που ταυτόχρονα αποτελεί και το αμάρτημα το οποίο τον καλεί στο τέλος να προσέξει, να το αποφύγει για να μην γίνει χειρότερα.
Αιτία λοιπόν, της ασθενείας του, η μοναξιά του! Μα αν οι άλλοι τον άφησαν μόνο του, αυτός φέρει την αμαρτία; Η δυστροπία, η ιδιορρυθμία του, ο εγωισμός του μπορεί να είναι η αιτία που οι άλλοι τον εγκατέλειψαν. Αμαρτία είναι το να θέλουμε οι άλλοι να ασχολούνται μαζί μας, να μας καθιστούν κέντρο της ύπαρξής τους. Έτσι, αποκρούουμε τους ανθρώπους, τους απομακρύνουμε. (με πόση διάθεση πλησιάζεις έναν άνθρωπο ταπεινό, ή έναν άνθρωπο που δεν θα παραπονεθεί και πόσο μπορείς να αντέξεις κάποιον που όλη την ώρα γκρινιάζει, μιλά για τη δυστυχία του κλπ;)
Από την άλλη πλευρά, και μεις λέμε «μ΄ αυτόν μπορώ, με τον άλλον δεν μπορώ». Δηλαδή αν ήμασταν στον Παράδεισο μαζί του ο Παράδεισος θα ήταν Κόλαση; Είναι ο άλλος αυτός που είναι. Θα είμαι εγώ αυτός που είμαι. Θα αποδεχθώ τη διαφορετικότητα του άλλου. Δεν θα χάσω τη χαρά μου γιατί ο άλλος μου φέρεται όπως μου φέρεται. Η καρδιά μου θέλει Χριστό. Δεν μπορώ να είμαι φίλος με όλους, δεν μπορώ να συμφωνήσω με όλους, αλλά μπορώ να κάνω με όλους. Δεν θα στερήσει η παρουσία τους τη χαρά μου. Αυτή ας είναι η εργασία της καρδιάς μας!
