Καλή Ανάσταση!
Είναι υπέροχο που αυτή η ευχή ξεχείλισε γύρω μας, καθώς ζύγωνε το Πάσχα! Θα έχετε προσέξει ότι την έκαναν ένθεοι και άθεοι, κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία: Δίψα για ζωή, ελπίδα για ζωή αληθινή, απελευθερωμένη από κάθε θανατίλα!
Θέλω να πω δυο λόγια, ειδικά σε όσους φίλους μου δηλώνουν άθεοι, με όλο μου τον σεβασμό προς την έγνοια τους για τη δικαιοσύνη και για την ανθρωπιά.
Η έννοια της Ανάστασης και της Επ-ανάστασης (όπως τη νοούν, ως ανατολή δηλαδή ενός νέου κόσμου, όπου το άδικο θα τερματιστεί) είναι αδιανόητες δίχως τον Χριστιανισμό. Είτε δέχεται είτε δεν δέχεται κάποιος τη χριστιανική πίστη, η έννοια της Ανάστασης και της κατάργησης του κακού (σε κάθε του μορφή) αποτελεί χριστιανική συμβολή στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Οι "αναστάσεις" που παρουσιάζονται σε άλλες θρησκείες (όπως λ.χ. στην αρχαία ελληνική, με τον μύθο της Περσεφόνης) είναι εντελώς άλλο πράγμα. Στην οπτική των άλλων θρησκειών ο χρόνος είναι κυκλικός, πράγμα που σημαίνει ότι ο κόσμος για πάντα θα υπάρχει με τον τρόπο που υπάρχει τώρα. Η Περσεφόνη "ανασταίνεται" μεν κάθε άνοιξη, αλλά αυτό σημαίνει ότι ξαναπεθαίνει άλλες τόσες φορές! Ο κύκλος είναι αιώνιος κι αδιάρρηκτος και ο θάνατος ακατάργητος. Αιώνια είναι και η αδικία, με το δίκαιο μεν να την αντιπαλεύει, αλλά να μην κυριαρχεί οριστικά ποτέ. Με δυο λόγια, στο μοντέλο αυτών των θρησκειών, ένας άλλος κόσμος ΔΕΝ είναι εφικτός. Αντιθέτως, η Βίβλος και ο Χριστιανισμός έφεραν την έννοια του ευθύγραμμου χρόνου, δηλαδή της πορείας του κόσμου προς ένα μέλλον το οποίο δεν έχει ξαναϋπάρξει: της πορείας προς το απόλυτα καινούργιο! Ναι! Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός! Αυτό σημαίνει σπάσιμο του κύκλου και τίναγμα του ταξιδιώτη κόσμου προς το αδιανόητο. Ιδού η έννοια της επανάστασης!
Για τα παραπάνω υπάρχουν πλήθος επιμέρους ζητήματα, θεολογικά, ιδεολογικά και πολιτικά. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν θα καταπιαστώ μαζί τους. Στέκω στην επίγνωση της γενεαλογίας των ανθρωπίνων ιδεών. Και περιμένω από όλους, από την Κυριακή του Πάσχα, να λένε: "Χριστός Ανέστη!". Αυτό δεν είναι πια ευχή. Είναι δήλωση. Είναι κατάφαση του ότι, ναι, η ευχή που μέχρι χθες έδινα ("καλή Ανάσταση") δεν ήταν κενή από κάθε νόημα, αλλά όντως δύναται να γίνει πραγματικότητα. Και δείτε ότι στην συνήθη βυζαντινή εικόνα της Ανάστασης, ο Χριστός ποτέ δεν ανασταίνεται μόνος. Η Ανάστασή του είναι ΠΑΝΤΑ συν-ανάσταση του ανθρώπου. Χριστός και άνθρωπος σε χειρολαβή.
Του Αθανάσιου Παπαθανασίου
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα
Συνεχίζοντας τη σκέψη μας πάνω στο κείμενο του κ. Παπαθανασίου, θα ήθελα να δούμε ποιο είναι το νόημα του «Χριστός Ανέστη» στην καθημερινότητά μας, γιατί είναι εύκολο ενδεχομένως να αποδεχθώ ότι μετά θάνατον θα υπάρξει και άλλη ζωή και κοινή ανάσταση όλων των ανθρώπων, αλλά τί σημαίνει αυτό για την παρούσα ζωή;
Πολύ ωραία δίνει την απάντηση ο Σεβασμιώσματος Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος στο Πασχαλινό μήνυμά του:
‘’Από την υμνολογία της Εκκλησίας μας βλέπουμε ότι ο Αναστάς Κύριος δωρίζει στον άνθρωπο το «μέγα έλεος», δηλαδή τη μεγάλη Του συγχώρηση και το πλήρωμα της αγάπης Του. «Συγγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε», λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Γι΄ αυτό και η Εκκλησία μας προτρέπει «συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει», να συγχωρεθούμε και να συμφιλιωθούμε με όλους. Ο Χριστός σταυρώθηκε από αγάπη προς όλους και αναστήθηκε για όλους και για μας και τους φίλους και για τους εχθρούς μας.
Με την Ανάστασή του ο Χριστός έσχισε τα χειρόγραφα των αμαρτιών μας και γκρέμισε τα χωρίσματα στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους και με τον Ίδιο. Εκκλησία χωρίς συγχώρηση είναι πίστη σε Χριστό χωρίς έλεος. Και πίστη σε Θεό χωρίς έλεος είναι άρνηση της Ανάστασης. Γι΄ αυτό το «Χριστός Ανέστη» προϋποθέτει το «συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει», το να συγχωρήσουμε και να συγχωρεθούμε με όλους και για όλα’’.
Αυτή είναι η επανάσταση της Ανάστασης! Αν αυτή τη συγγνώμη την κάνουμε πράξη στην καθημερινή μας ζωή, τότε θα βιώσουμε και την Ανάσταση. Ειδ΄ άλλως οι Πασχαλιές θα έρχονται και θα φεύγουν και σε μας θα μένει μόνο η στάχτη από τα κάρβουνα που ψήσαμε το αρνί ή τα τσόφλια απ΄ τα κόκκινα αυγά… Για τους Αγίους μας η Ανάσταση είναι καθημερινό βίωμα, γι΄ αυτό χαρακτηριστικά ο μεγάλος Ρώσος άγιος, Σεραφείμ του Σάρωφ, όλο το χρόνο προσφωνούσε κάθε επισκέπτη του: «Χριστός Ανέστη, χαρά μου». Γιατί βίωνε τη συγχωρητικότητα και τη χαρά της ειρήνης που αυτή δωρίζει στην ψυχή μας. Και βέβαια αυτή η Ανάσταση δεν περιορίζεται χρονικά στην περίοδο των σαράντα ημερών μέχρι την εορτή της Αναλήψεως, αλλά ούτε και στην παρούσα ζωή, παρά επεκτείνεται στην αιωνιότητα.
Η Ιερά Ακολουθία της Προσκομιδής - Τα δώρα των χριστιανών για τη Θεία Λειτουργία
Στον άγιο δίσκο υπάρχει μια μερίδα για κάθε μέλος της Εκκλησίας. Πάνω σ’ αυτόν τον μικρό δίσκο, σε κάθε Θεία Λειτουργία, συγκεντρωνόμαστε όλοι μας για να κοινωνήσουμε τον Χριστό (το Σώμα και το Αίμα Του) και να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας.
«Πριν από κάθε Θεία Λειτουργία, στον Όρθρο, ο ιερέας κάνει την τελετή της Προσκομιδής. Φέρνει δηλαδή στην αγία Πρόθεση τις προσφορές των πιστών και τις τεμαχίζει. Πρώτα βγάζει τη μεγάλη μερίδα, τον Αμνό, που θα μεταβληθεί σε Σώμα Κυρίου και έπειτα τις μερίδες της Κυρίας Θεοτόκου, των Αγγέλων, των Αγίων και των Χριστιανών, «ζώντων και τεθνεώτων», τις οποίες τοποθετεί γύρω από τον Αμνό, μέσα στο ιερό δισκάριο.
Βλέπετε; Ολόκληρη η Εκκλησία… μέσα στο δισκάριο! Ο Κύριος Ιησούς, η Παναγία Μητέρα Του, ο Τίμιος Πρόδρομος, οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι Δίκαιοι, «πάντων των αγίων ο χορός», ενωμένοι μ’ εμάς, τους ευτελείς και ταπεινούς. Κοινωνία ζωντανών και πεθαμένων. Κοινωνία Αγίων και αμαρτωλών. Κοινωνία Θεού και ανθρώπων. Αυτή είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού!»
(Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)
Ἀναστὰς ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τοῦ τάφου καθὼς προεῖπεν,
ἔδωκεν ἡμῖν τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ μέγα ἔλεος.
