Ένα απόσπασμα από την προσευχή του Κυρίου μας λίγο πριν την σύλληψή του στον κήπο της Γεσθημανή, ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα. Έχουμε εορτάσει το Πάθος, την Ανάσταση, την άνοδό του στους Ουρανούς με την Ανάληψή του και ουσιαστικά έχει ολοκληρωθεί το έργο του Χριστού στη γη, το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων. «Ἐφανέρωσά σου τό ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις». Φανέρωσα το Όνομά Σου στους ανθρώπους.
Πίσω από το όνομα του Θεού, κρύβεται ο ίδιος ο Θεός. Είναι ό,τι είναι ο Θεός. Ό,τι συνδέει το Θεό με μας. Άλλωστε και μεις εδώ είμαστε συναγμένοι στο Όνομά Του.
Οι άνθρωποι που συνδέονται με το Θεό μαθαίνουν το όνομά του. Πρέπει να ζήσουν μαζί Του, να τον διεκδικήσουν στην ζωή τους την καθημερινή. Συνήθως θεωρούμε πως ο Θεός είναι μακριά μας, έξω από εμάς, σε απόσταση από την καθημερινή μας ζωή. Υπάρχει όταν τον χρειαζόμαστε, στις ανάγκες και στις επιθυμίες μας, όταν δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Και αν αποκτήσουμε αυτά του θέλουμε μπορεί να τον ευχαριστήσουμε, αν δεν τα αποκτήσουμε, τότε ενδέχεται και να τα βάλουμε μαζί του.
Όταν όμως τον έχουμε στην καθημερινή μας ζωή, με την προσευχή μας το πρωί και το βράδυ, με την γνώση του θελήματός του, τον αγώνα να μην τον στεναχωρούμε με τα λάθη –αμαρτίες μας, την προσπάθεια να νικήσουμε και να υπερβούμε τον κακό μας εαυτό τότε αναγνωρίζουμε το ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ.
Τότε, τον αποκαλούμε και τον έχουμε ΠΑΤΕΡΑ. Πέρα από τα θεολογικά και δογματικά ζητήματα για το Θεό και το όνομά Του, το όνομα αυτό ΠΑΤΕΡΑΣ, ας προσπαθήσουμε να το κάνουμε πράξη στη ζωή μας, με όλα τα χαρακτηριστικά της σχέσης παιδιού – Πατέρα, (αγάπη, σεβασμός, ασφάλεια, υπακοή) και ο Θεός συγκαταβαίνει και αποκαλύπτεται.
