Είπαμε την προηγούμενη Κυριακή, ότι ο Θεός δεν αδιαφορεί για τον κόσμο, δεν «κλείνει» τα μάτια Του σε ό,τι συμβαίνει, αλλά ότι εμφανίζεται στον κάθε άνθρωπο, στον καθένα μας, με σκοπό να μας χαρίσει την ΑΝΑΣΤΑΣΗ, την ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ. Και η εμφάνισή του γίνεται με διαφορετικό τρόπο για τον καθένα μας και σε ξεχωριστή χρονική στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Θα πρέπει όμως και μεις να μην έχουμε ούτε την καρδιά μας βρώμικη και δοσμένη αλλού, ούτε τα μάτια της ψυχής μας κλειστά.
Ένα τέτοιο παράδειγμα αποκαλύψεως του Θεού έχουμε σήμερα στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα. Και η εμφάνιση του Θεού γίνεται σε μια ξεπεσμένη και ταλαιπωρημένη ύπαρξη. Γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν απορρίπτει και δεν αποδιώχνει κανέναν.
Ο Χριστός της ζητά λίγο νερό. Κάτι μικρό για να ξεφύγει από το καβούκι της φιλαυτίας και του ατομισμού.
Αυτή δυσκολεύεται να ξεπεράσει τα όρια και να δώσει νερό σ΄ έναν εχθρό – Ιουδαίο. Ο Χριστός χωρίς να την προσβάλει, χωρίς να την ντροπιάζει, χωρίς να την εκθέτει προχωρά τη συνομιλία. Και η Σαμαρείτιδα ταπεινώνεται, δεν δικαιολογείται, δεν αντιδρά, ομολογεί την ήττα της. Σκάβει και καθαρίζει το πηγάδι της ψυχής της και η Χάρις του Θεού γίνεται ζωντανή πηγή που ποτίζει εμάς και τους άλλους.
Και η Σαμαρείτιδα άλλαξε και καλούσε και τους άλλους στην αλλαγή αυτή. (Μάρτυρας και Ισαπόστολος Φωτεινή).
Η συνείδησή μας, είναι το κριτήριό μας για το δικό μας πηγάδι. Σε τι κατάσταση βρίσκεται; Έχει νερό και πόσο καθαρό είναι;
