«ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου;»
Την πλήρη απομόνωση και αποκοπή του πλουσίου πρωταγωνιστή της παραβολής βλέπουμε σήμερα από τη μία, αλλά και τον πλούτο του Θεού μας προβάλει ο Απόστολος Παύλος στο αποστολικό ανάγνωσμα από την άλλη.
Μόνος του ο πλούσιος θεωρεί ότι όλα είναι δικό του επίτευγμα. Η γή ΤΟΥ καρποφορεί από μόνη της. Δεν συμβάλει άλλος σ΄ αυτό. Σκέπτεται μόνο του. Δεν εμπιστεύεται κανένα άλλον για να συζητήσει το πρόβλημά του. Τα αγαθά είναι όλα δικά ΤΟΥ. Ξεχνά τόσο την παρουσία του Θεού, όσο και την ύπαρξη άλλων συνανθρώπων του. Όταν ο πλούτος γίνεται σκοπός της ζωής, οι άλλοι δε χωράνε στην καρδιά μας, ούτε ο Θεός.
Ο Θεός, από την άλλη, χαρακτηρίζεται από τον Απόστολο Παύλο ως πλούσιος στο έλεος, την αγάπη και την χάρη. Δείχνει έλεος στον κάθε άνθρωπο δίνοντάς του ζωή και τα αγαθά που θέλει για να συντηρηθεί στη ζωή. Δεν οργίζεται από την απιστία του ανθρώπου και την αγνωμοσύνη του απέναντί Του, αλλά τον αγαπά και του δίνει ευκαιρίες για να αλλάξει. Δείχνει ακόμη την εύνοιά Του ο Θεός, τη Χάρη Του, στον άνθρωπο δίνοντάς του χαρίσματα, παρόλο που αυτός θα καυχηθεί για αυτά ως επιτεύγματά του. Προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο την δυνατότητα της αιωνιότητας…
Ο ανθρώπινος πλούτος (κάθε είδος πλούτου) λειτουργεί προς μία άλλη κατεύθυνση. Κάνει τον άνθρωπο να γίνεται σκληρός εις βάρος των συνανθρώπων του. Να έχει αγάπη μόνο για τον εαυτό του, τις επιθυμίες του, την ιδιοτέλειά του. Κάνει τον άνθρωπο να θεοποιεί τον εαυτό του, τις επιτυχίες του, τα χαρίσματά του, τις γνώσεις του, ακόμη και τη σοφία του.
Ο Θεός είναι πλούσιος διότι είναι το παν αφ’ εαυτού Του και μοιράζεται αυτό το παν που ουδέποτε εξαντλείται στην τριαδική κοινωνία των Προσώπων της μιας θεότητας. Παράλληλα, είναι πλούσιος διότι δίνεται και προσφέρεται αγαπητικά.
Η κρίση της εποχής μας απέδειξε πόσο μάταιη είναι η συσσώρευση πλούτου εις εαυτόν. Αλλά και όσοι αγωνίζονται να αυγατίσουν τον πλούτο τους εις βάρος των πολλών, γρήγορα θα καταπέσουν. Διότι όσο κι αν θέλουν να θεωρούν δικά τους τα αγαθά, είτε χρήμα, είτε εξουσία, είτε ιδέες, είτε απολαύσεις, θα νομίζουν αφρόνως ότι ξεγελούν τον θάνατο, χωρίς να ανακαινίζονται εν Χριστώ και χωρίς να βλέπουν το νόημα του αληθινού πλούτου, του ελέους δηλαδή, της αγάπης και της χάριτος που φέρνουν ανάσταση.
