Το Ποτήριο και το Βάπτισμα

 

Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος ο Κύριός μας οδεύει προς το σωτήριο πάθος Του. Και όπως όταν κάποιος πλησιάζει στο τέλος του, αυτοί που σκοπεύουν να τον κληρονομήσουν ή αυτοί που είναι κοντά του  στην ζωή σπεύδουν να ξεκινήσουν από όποια καλύτερη θέση μπορούν, για να είναι έτοιμοι, όταν θα έρθει η ώρα, έτσι και οι δύο μαθητές, ο Ιάκωβος και Ιωάννης, σπεύδουν να ζητήσουν από τον Χριστό να τους δώσει την δυνατότητα να καθίσουν δίπλα Του, όταν ο Χριστός επανέλθει στην δόξα Του, για να κρίνει τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ.  Κοντόφθαλμη θεώρηση. Δε έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο Χριστός ήρθε για να σώσει και όχι για να κρίνει τον κόσμο. Ήρθε για να δείξει το «ποτήριο» και «βάπτισμα» σε όσους τον ακολουθούν. Να πάθουν, να ματώσουν, να παραιτηθούν από κάθε μορφής εξουσία, να δείξουν τι σημαίνει ταπείνωση και αυτό θέλει κόπο πολύ, αυταπάρνηση, αφιέρωση στον σκοπό της βασιλείας του Θεού και όχι μικροπολιτική ή εκπλήρωση μικροσυμφερόντων. Γι’ αυτό και ο Χριστός τους μαλώνει, δείχνοντάς τους ότι η σχέση μαζί Του θέλει υπέρβαση του εαυτού μας και, την ίδια στιγμή, του τρόπου σκέψης που μας χαρακτηρίζει, καθώς μένουμε στα πρόσκαιρα.

                Ο Χριστός δεν δικαιολογεί τους δύο μαθητές, ούτε τους υπόλοιπους δέκα που αγανακτούν, πιθανότατα διότι δεν πρόλαβαν να ζητήσουν οι ίδιοι αυτό που ζήτησαν οι δύο. Δεν τους αφήνει να εισέλθουν στην κατάσταση της ζήλειας και της διαμάχης. Ο Χριστός δεν αφήνει περιθώριο σκέψης με βάση τα πρόσκαιρα, με βάση τα καλά και συμφέροντα. Αντίθετα, είναι απόλυτα ειλικρινής μαζί τους. Η οδός Του είναι οδός σταυρού. Δεν είναι οδός αυτάρκειας. Δεν είναι ο τρόπος του καθόλου εύκολος. Γι ’αυτό, ενώ απευθύνεται σε όλους, δεν θα Τον αποδεχτούν πολλοί, ακριβώς διότι οι άνθρωποι ζητούμε κάποιον που να μας προσφέρει άκοπα την λύση των προβλημάτων μας και όχι όποιον μας προτείνει την υπέρβαση του εαυτού μας, χωρίς όμως ανταλλάγματα, όπως της δόξας, της εξουσίας, της πρόταξης του εαυτού μας.

«Ποτήριο» υπέρβασης του εγώ μας και βάπτισμα «αίματος» εξακολουθεί να μας προτείνει ο Θεάνθρωπος. Η αγάπη που ζητά από μας, όπως μας την έχει δώσει, θέλει κόπο. Θέλει έξοδο από το εγώ. Θέλει υπόμνηση ότι δεν θα καλοπεράσουμε στην ζωή μας, αλλά θα πρέπει να ματώσουμε για να συγχωρέσουμε, να ματώσουμε για να μην κατακρίνουμε, να ματώσουμε για να αγαπήσουμε τους εχθρούς μας, να ματώσουμε για να εμπιστευτούμε την πρόνοια του Θεού. Αυτή είναι η οδός της πίστης. Η οδός της εμπιστοσύνης. Της ταπείνωσης. Αυτή που θέλει το χάρισμα  της κοινωνίας με τον Χριστό και του μοιράσματος με τον πλησίον, ιδίως αυτού που δεν νιώθει, που δεν συμφωνεί,  που δεν ταπεινώνεται. Κάποιοι θα εκμεταλλευτούν. Κάποιοι θα συγκινηθούν και θα μετανοήσουν. Κάποιοι θα μείνουν αδιάφοροι. Όμως το να υπηρετούμε τον πλησίον μας, να δείχνουμε αγάπη σε κάθε πτυχή της ζωής, είναι η αφετηρία να υπερβούμε το εγώ. Να μοιάσουμε στους μαθητές μετά την Ανάσταση και την Πεντηκοστή και όχι την κατάστασή τους πριν το Πάθος. Διότι η χριστιανική μας ιδιότητα σήμερα περισσότερο με το αταπείνωτο, εξουσιαστικό, ανταγωνιστικό πνεύμα των μαθητών πριν την Σταύρωση και τα Πάθη του Χριστού μοιάζει.

Καθώς πλησιάζει το Πάσχα, ας αφυπνιστούμε από τον λόγο του Κυρίου ότι έφτασε η ώρα της παράδοσής Του. Ας αποφασίσουμε κάθε στιγμή της ζωής μας να Τον ακολουθούμε στο ποτήριο και στο βάπτισμα